Rozdział 1

1 września 1977        

Peron 9 i ¾ wypełniał się uczniami, którzy zmierzali na swój kolejny rok nauki w Hogwarcie. Wielki zegar wiszący na ścianie wskazywał godzinę dziesiątą czterdzieści sześć. Do odjazdu zostało więc tylko czternaście minut. Wszystko wyglądało identycznie jak każdego poprzedniego pierwszego września. Rodzice żegnali się ze swoimi dziećmi dając im ostatnie rady i pouczenia.  Niektórzy przechodzili już przez murowaną ścianę na drugą stronę, a inni dopiero się pojawiali. Zewsząd słychać było gwar rozmów i pohukiwanie sów, a między nogami co chwilę przelatywały komuś koty różnych ras i maści. Na peronie stała już duża, czerwona lokomotywa z wieloma wagonami, do których co chwilę ktoś wsiadał lub z nich wysiadał.
                 James Potter stał oparty o ścianę z rękami w kieszeniach. Jego czarne włosy jak zwykle sterczały mu we wszystkich kierunkach, a na nosie widniały kwadratowe okulary, za którymi znajdowały się orzechowe tęczówki. Ubrany był w swoje ulubione jeansy i czerwoną koszulę w kratę z podwiniętymi rękawami, której nie dopiął na dwa ostatnie guziki, przez co widać było część jego dobrze zbudowanej klatki piersiowej. Pożegnał się już z rodzicami, którzy przed chwilą przeszli z powrotem do świata mugoli i był teraz zajęty wypatrywaniem w tłumie jednej, konkretnej osoby. Kiedy w końcu ją dostrzegł, na jego ustach pojawił się uśmiech. Kasztanowo-rude włosy wyróżniały się spośród tłumu, a ich właścicielka zmierzała właśnie w kierunku wejścia do pierwszego wagonu przeznaczonego dla prefektów. Obróciła się na chwilę do tyłu, a to wystarczyło żeby chłopak mógł zobaczyć jej intensywnie zielone oczy. Wyglądała równie pięknie jak wtedy, kiedy widział ja ostatnim razem. Ruszył w jej stronę, ale chwilę później usłyszał z oddali wołającego do niego Syriusza. Zatrzymał się.

– Co ty tu jeszcze robisz? Chodź lepiej zająć jakiś wolny przedział. Nie mam zamiaru siedzieć z jakimiś pierwszakami… – powiedział, kiedy stanął tuż obok niego, ale zorientował się, że ten wcale go nie słucha – Na co się tak gapisz?

Black podążył za wzrokiem przyjaciela i westchnął ze zrezygnowaniem, kręcąc głową.

– Myślałem, że już ci przeszło. Że odpuściłeś sobie Evans…
Potter nie odpowiedział tylko wzruszył ramionami.

– A co z Marleną? Przecież ty i ona…

– Zerwałem z nią – przerwał mu James.

– I chcesz mi powiedzieć, że tak spokojnie to przyjęła? – parsknął śmiechem – Że zrozumiała, że była tylko wakacyjną przygodą, a teraz znowu chcesz zdobyć Evans? Już to widzę… Dla niej to chyba było coś poważnego…

– Od kiedy ty jesteś takim ekspertem od związków, co? – Rogacz spytał z ironią.

– Ja tylko mówię… McKinnon niczego nie brakuje, więc może daj sobie spokój z Rudą i daj dziewczynie nadzieje na związek z Jamesem Potterem. Po co marnować czas na kogoś, kto cię nie chce, jak na wyciągnięcie ręki masz masę innych, które dadzą się pokroić za jedno twoje spojrzenie? Nie mówię już nawet o Marlenie… Wybierz sobie jakąś. Bierz przykład ze mnie… – Syriusz uśmiechnął się szeroko – Poza tym, wątpię żebyś miał jeszcze jakąkolwiek szansę u Evans po tym, co się stało na imprezie. Raczej całkiem się pogrzebałeś…

– To się jeszcze okaże… – uśmiechnął się z błyskiem w oku i odwrócił się od niego – Hej, Evans!

Dziewczyna, która była już przy wejściu do wagonu prefektów, stanęła i spojrzała na niego wściekłym wzrokiem. Podszedł do niej mierzwiąc sobie przy tym włosy.

– Czego chcesz? – warknęła.

– Pogadać.

– No to chyba mamy problem, bo ja nie mam zamiaru zamieniać z tobą chociażby jednego zdania więcej. 

Chciała wejść po schodku do środka, ale ręka Jamesa zacisnęła się mocno na jej nadgarstku. Pociągnął ją do siebie i Lily, mimo że nie miała na to najmniejszej ochoty, musiała na niego spojrzeć.

– Wybacz kochanie, ale twoje zdanie nie ma tutaj żadnego znaczenia. – uśmiechnął się do niej, a w niej się zagotowało.

– Ostrzegam cię Potter, puść mnie albo…

–Albo co? – przerwał jej z sarkazmem, a ona przymrużyła oczy – Porozmawiasz ze mną czy ci się to podoba, czy nie. Nie możesz udawać, że to co wydarzyło się na imprezie nie miało miejsca. Całowaliśmy się.

Lily wyrwała swoją rękę z jego uścisku i cofnęła się o krok.

– Byłam pijana! A ty to wykorzystałeś! – krzyknęła, a jej policzki poróżowiały z wściekłości.

– Dobrze wiesz, że to nie prawda. Może i nie byłaś do końca trzeźwa, ale nie wmówisz mi, że gdybyś była, to nigdy by do tego nie doszło. Chciałaś tego i byłaś w pełni świadoma tego co robisz.

– Czy ty w ogóle się słyszysz?!

Przybliżył się do niej i spojrzał prosto w jej zielone tęczówki.

– Popatrz mi w oczy i powiedz, że to co powiedziałem było kłamstwem.

Dziewczyna dzielnie wytrzymała to spojrzenie, ale się nie odezwała. James uśmiechnął się do niej triumfująco. Lily nie miała jednak zamiaru tak łatwo się poddawać.

– To nie zmienia faktu, że jesteś tylko fałszywym i zakłamanym kretynem, który uważa za bardzo męskie to, że zdradza swoją dziewczynę!

 – Zerwałem z nią.

Spojrzała na niego z niedowierzaniem.

– Po tym jak mnie pocałowałeś! Mówiłeś mi wtedy coś innego. Że to skończyłeś, bo Marlena nic dla ciebie nie znaczyła! A tu proszę! Twoja dziewczyna nam przerwała i dopiero wtedy przypomniałeś sobie, że jednak dalej z nią jesteś?!

– Dobra – przyznał James – Chciałem z nią zerwać. Czekałem tylko na dobrą okazję…

Lily spojrzała na niego z niedowierzaniem.

– I tą okazją okazał się moment, w którym zobaczyła cię z inną? – spytała ironicznie – Zerwałeś z nią w końcu? Czy dalej kłamiesz?

– Oczywiście, że tak! – obruszył się, jakby to było tak oczywiste, że nie warto o to nawet pytać – Nie kłamałem, że ona jest dla mnie nikim. Nie czułem do niej tego co czuje do ciebie. Do żadnej nigdy tego nie czułem!

Lily spojrzała na niego z politowaniem.

– Wiesz co w tym wszystkim jest najgorsze? – ściszyła głos i popatrzyła na niego – Że naprawdę myślałam, że się zmieniłeś…

Pokręciła tylko głową i weszła do wagonu zostawiając go samego. Była na niego wściekła, ale nie robiło to na nim większego wrażenia. Zdarzało się to wcześniej setki razy. Pocałowali się i to było najważniejsze. Na samo wspomnienie tamtego wieczoru uśmiechnął się do siebie i ruszył w jej ślady wchodząc do pociągu. Wiedział, że Rudowłosa w końcu porzuci swoje głupie wymówki i zrozumie, że dla niej też coś to znaczyło, i że prawdą jest to, że się zmienił. To była tylko kwestia czasu. Musiała się trochę na niego podenerwować, taka już była.

~ ~ ~

Lokomotywa wydała dźwięk odjazdu, a koła pociągu zaczęły pomału pracować i  nabierać prędkości. Expres Londyn - Hogwart wyjechał z peronu 9 i ¾ i rozpoczął swoją podróż w stronę Szkoły Magii i Czarodziejstwa. Lily szła wzdłuż wagonów ciągnąc za sobą swój kufer i szukała przedziału, w którym siedziały jej przyjaciółki. Nie mogła spotkać się z nimi wcześniej na peronie, bo musiała stawić się w wagonie prefektów jeszcze przed odjazdem, by uzgodnić kwestie dotyczące pierwszorocznych. Jako, że na jej piersi dumnie prezentowała się odznaka Prefekta Naczelnego nie mogła sobie tego odpuścić. Kiedy tylko wszystko zostało ustalone zostawiła tam zgromadzonych i wyruszyła na spotkanie swoich współlokatorek.

Z każdym krokiem jej sięgające za łopatki włosy unosiły się i opadały, podczas kiedy oczy w kształcie migdałów przeczesywały kolejne wagony w  poszukiwaniu dwóch tak dobrze znanych jej osób. Zajrzała do jednego z mijanych przedziałów i już miała ruszyć dalej, gdy natrafiła na parę orzechowych tęczówek, które w tym momencie spojrzały na nią zza szyby. Mimo, że dalej była na niego wściekła po ich spotkaniu na peronie, to musiała przyznać, że wyprzystojniał. Zauważyła to już kilka dni temu na imprezie i była wtedy pozytywnie zaskoczona. Wyostrzyły mu się rysy twarzy, dzięki czemu wyglądał doroślej niż przed wakacjami. W jego oczach dało się zauważyć wesołe ogniki, a wiecznie potargane czarne włosy były trochę dłuższe niż zapamiętała. W tamtym momencie zaczęła rozumieć co widzą w nim te wszystkie dziewczyny.

Odrzuciła jednak od siebie tą myśl tak szybko, jak ją do siebie dopuściła. Nie mogła tak myśleć. To był James Potter. Ten sam, który przez dwa lata nie dawał jej spokoju i nie chciał się od niej odczepić. Ten sam, którego szczerze nienawidziła, i którym gardziła. Potrząsnęła głową i ruszyła dalej.

Kilka chwil później usłyszała znajomy śmiech i przyspieszyła kroku. Sekundę potem stanęła twarzą w twarz z Dorcas Meadowes i Loraine Mersey. Wydała z siebie radosny okrzyk i rzuciła im się w ramiona, przez co w trójkę wylądowały po części na fotelach, a po części na podłodze śmiejąc się do utraty tchu. Leżały tak przez chwilę po prostu ciesząc się swoją obecnością.       

Dorcas nie zmieniła się praktycznie wcale. Dalej była posiadaczką długich, kasztanowych włosów, które falami spadały na jej ramiona i tworzyły lekki nieład. Na jej jasnej cerze uwagę zwracały pełne malinowe usta i bystre, brązowe oczy, które przesłaniały długie, czarne rzęsy. Kiedy się uśmiechała odsłaniała rząd białych i równych zębów, a w jej zaróżowionych policzkach tworzyły się urocze dołeczki.

Loraine wyglądała z kolei jak jej kompletne przeciwieństwo. Jej krótkie blond włosy, które charakteryzowały ją aż do zeszłego roku, zostały zastąpione przez długie, gęste kaskady opadające jej aż do łopatek. Lily wiedziała, że w ich szybkim wzroście ważną rolę odegrała magia, ale nie mogła zaprzeczyć, że ten wygląd znacznie jej sprzyjał. Jej wizerunku dopełniały duże niebieskozielone oczy i koralowe usta.

– Mówiłam już kiedyś jak bardzo nienawidzę Pottera?

Musiała jakoś wyładować swoje negatywne emocje, które namnożyły się w niej po ich wcześniejszej rozmowie. Dorcas od razu się zaciekawiła.

– Rozmawiałaś z nim? Wyjaśnił ci tą sprawę z Marleną? – widać było, że była w swoim żywiole – Na pewno miał jakiś powód, żeby cię okłamać…

– Masz na myśli wpieranie mi, że ona nic dla niego nie znaczy, a ja jestem najważniejsza? – spytała sarkastycznie – Jeżeli o to ci chodzi to tak. Chyba próbował to zrobić – pokręciła głową z niedowierzaniem – Nie wiem jak można być takim fałszywym idiotą, któremu wydaje się, że jak lata sobie za jakąś głupią piłeczką to jest bogiem albo nie wiadomo jeszcze kim i wszystkie muszą padać przed nim na kolana. Niedoczekanie.

– Złotym zniczem, Lily… – poprawiła ją Loraine – Ta idiotyczna piłeczka nazywa się złoty znicz, i wcale nie jest idiotyczna. To najważniejsza piłka w całym quidditchu… – wyjaśniła jej lekko urażonym głosem.

Rudowłosa spojrzała na nią przepraszającym wzrokiem. Loraine była ścigającą w szkolnej drużynie quidditcha i była to jej prawdziwa pasja. Od najmłodszych lat trenowała ze swoim starszym bratem, który teraz grał w zawodowym zespole, więc nie było niespodzianką, że w czwartej klasie została przyjęta do drużyny Gryfonów. Zresztą każdy, kto tylko widział ją w akcji mógł śmiało stwierdzić, że nie było to bezpodstawne, bo radziła sobie fenomenalnie. Choć wiele osób mogłoby się dziwić, że z pozoru taka delikatna dziewczyna może fascynować się takim sportem, to taka właśnie była Loraine. Pod tym względem była prawdziwą chłopczycą. Nie przejawiało się to jednak tylko w grze. Sama dziewczyna zdawała sobie sprawę, że czasami lepiej rozmawia jej się i dogaduje z płcią przeciwną. Było to prawdopodobnie rezultatem tego, że w dzieciństwie była praktycznie wychowywana przez brata, bo jej rodzice ciągle się ze sobą kłócili, co później doprowadziło do ich rozwodu.

Ktoś zapukał do szyby dzielącej je od korytarza w pociągu i wszystkie trzy automatycznie spojrzały w tamtym kierunku. Rudowłosa jęknęła.

– To chyba jakieś żarty…

Do ich przedziału wszedł uśmiechnięty James, a zaraz za nim wyłonił się Syriusz Black i Remus Lupin. Peter Pettigrew zapodział się pewnie gdzieś przy wózku ze słodyczami, jak miał już zresztą w zwyczaju. Ta czwórka tworzyła szkolną grupę Huncwotów, cechującą się głównie tym, że ciągle robili z siebie idiotów przez kolejne wymyślone przez nich żarty. Nadali sobie nawet przezwiska, o których znaczeniu wiedzieli chyba tylko oni jedni. Lunatyk, Glizdogon, Łapa i Rogacz.

Niezaprzeczalnym faktem było, że niektóre z ich kawałów były dość idiotyczne i dziecinne, ale większość z nich naprawdę potrafiła rozbawić do łez, nawet kogoś takiego jak Lily Evans, która starannie ukrywała ten fakt pod pokrywą solidnej pani prefekt. Huncwoci cieszyli się w szkole ogromną popularnością. Znał ich praktycznie każdy, z czego duża część podziwiała i stawiała sobie za idoli. Reszta albo ich lubiła, albo nie. Była też Lily. Nie mogła jednoznacznie powiedzieć, do której grupy należała, bo nie sposób było tak łatwo to stwierdzić. Z jednej strony czasami byli naprawdę zabawni, a z drugiej bardzo wkurzający. W szczególności Potter. Resztę dało się jakoś znieść.

Remus Lupin był najrozsądniejszym z całej czwórki, który zawsze sprowadzał resztę na ziemię i starał się przemówić do rozumu, kiedy tylko wodze ich fantazji posuwały się za daleko. I mimo tego, że często działali mu na nerwy, to traktował ich jak prawdziwych braci, za którymi poszedłby nawet w ogień. Miał miodowe oczy, jasne włosy, a na jego twarzy widać było kilka blizn. Był bardzo dobrym uczniem, więc nikogo nie zdziwiło to, że na piątym roku został mianowany prefektem i pełnił tą funkcję do tej pory. To właśnie z nim ze wszystkich Huncwotów Evansówna miała najlepszy kontakt i można było nawet powiedzieć, że byli dobrymi przyjaciółmi.

Syriusz Black podobnie jak James, uważany był za bożyszcze Hogwartu. Dziewczyny uganiały się za nimi, wymyślały coraz to nowe sposoby żeby się z nimi umówić, a nawet niejednokrotnie próbowały naszpikować ich amortencją. A im bardzo się to podobało. W szczególności Syriuszowi. Cieszył się swoją reputacją łamacza kobiecych serc i wiecznego podrywacza. Mimo, że jego kolejne partnerki doskonale zdawały sobie sprawę, że ten związek nie ma dalekiej przyszłości, i tak same rzucały mu się na szyje. Nie było w tym większego sensu, ale z drugiej strony nie ma co się temu za bardzo dziwić, bo chłopak naprawdę był przystojny. Sięgające ramion czarne włosy okalały jego mocno zarysowaną szczękę, a szare, przenikliwe oczy i uśmiech na ustach sprawiały, że dziewczynom miękły kolana. Miał wygląd typowego arystokraty, chociaż wcale się za niego nie uważał. Pochodził z rodu Blacków, który cechował się czystością swojej krwi i niechęcią do mugoli. Większość z nich była poplecznikami Czarnego Pana, i było to jednym z powodów, dla którego Syriusz wyprowadził się z domu. Był przeciwny poglądom swojej rodziny, dlatego w zeszłe wakacje, kiedy jego matka użyła na nim zaklęcia niewybaczalnego uciekł z domu, a schronienie znalazł w domu swojego najlepszego przyjaciela, którego rodzice przyjęli go z otwartymi ramionami, za co był im naprawdę wdzięczny.

Był jeszcze Peter Pettigrew, który był zupełnie inny od pozostałej trójki. Był mały, pulchny, miał słomiano - brązowe włosy i małe, wodniste oczy. Ciągle można było zobaczyć go z czymś do jedzenia w ręku i miał chyba miano najczęstszego gościa w szkolnej kuchni. Zazwyczaj był bardzo nieśmiały, naiwny, chował się za plecami reszty Huncwotów i traktował ich bardziej jak swoich idoli niż przyjaciół. Wiele osób zastanawiało się co Peter właściwie robi w tej elitarnej grupie, ale nigdy nie znalazło się na to jakieś dobre wyjaśnienie. Jedni byli pewni, że to tylko przez to, że dzielili razem dormitorium, a drudzy, że robili to z litości, bo było im go żal.

– Mówiłem ci ostatnio, że do twarzy ci w tym nowym wizerunku? – Syriusz zmierzył Loraine krytycznym wzrokiem i wykonał niezidentyfikowany ruch dłońmi – Nie? To dobrze – odetchnął z ulgą – Jest paskudnie jak zwykle… – stwierdził poważnym głosem i wzruszył ramionami.

Loraine zrobiła obrażoną minę i nie wstając z miejsca kopnęła go nogą w piszczel. Chłopak jęknął, a zaraz potem wybuchnął głośnym śmiechem, który chwilę później udzielił się też dziewczynie. Łapa był Huncwotem, z którym Loraine utrzymywała najbliższe kontakty. Ta dwójka była bardzo bliskimi przyjaciółmi, których połączyła wspólna pasja i poczucie humoru. Oczywiście bardzo lubiła pozostałą trójkę chłopaków, ale tylko z nim czuła się tak swobodnie. Blondynka wstała i przytuliła się mocno do Syriusza. Nie widzieli się przez dwa miesiące i musieli jak najszybciej nadrobić wszystkie nowości z quiditcha, jakie nazbierały się przez ten czas.

Kiedy wszyscy rozsiedli się wygodnie na swoich miejscach, Lily starała się z całej siły ignorować Pottera, który usiadł dokładnie naprzeciwko niej i nieustannie jej się przyglądał. Reszta jej przyjaciół zajęta była rozmową, w której ona tez próbowała uczestniczyć, ale wzrok Jamesa był tak dekoncentrujący i tak bardzo działał jej na nerwy, że nie mogła się skupić. Zaczynała się denerwować. Po kilkunastu minutach, kiedy Syriusz i Loraine wyczerpali temat sportu, chłopak zaczął opowiadać o swojej wakacyjnej przygodzie z jednym z mugoli i wtedy Lily już nie wytrzymała.

– Długo jeszcze zamierzasz się tak gapić? – warknęła.

James uśmiechnął się do niej i puścił oczko. Czy on wystawiał na próbę jej cierpliwość? Bo jeżeli tak, to dobrze mu to wychodziło. Lily zaczynała kipieć ze złości, mimo, że obiecała sobie, że ten rok będzie inny. Że nie będzie zwracać na niego uwagi, a co dopiero zniżać się do jego poziomu i wszczynać kłótnie, które i tak do niczego nie prowadziły. Ale wystarczyło tylko, że pojawił się na tym samym peronie i w tym samym przedziale co ona. Widocznie nie dany jej był rok świętego spokoju. Widocznie wszystko miało być po staremu. Miała już coś mu powiedzieć, kiedy chłopak odwrócił wzrok i przyłączył się do reszty zebranych, śmiejących się aktualnie z opowieści Łapy.

Lily była zaskoczona. Potter nie wyskoczył jej z żadnym głupim tekstem, nie próbował znowu jej czegoś wyjaśniać, nie rzucał dwuznacznych propozycji ani nic w tym rodzaju. Zamiast tego po prostu odpuścił. Nie przypominała sobie wcześniej żeby coś takiego się wydarzyło, więc jej osłupienie było w pełni uzasadnione. Przemknęło jej przez myśl, że może chłopak faktycznie się zmienił, a cała sytuacja z Marleną była jednym wielkim nieporozumieniem, ale odrzuciła tę myśl tak szybko jak tą, że wyprzystojniał. On nie mógł się zmienić. Był, jest i zawsze będzie zapatrzonym w siebie, aroganckim i pewnym siebie kretynem. I kropka.

Przez jakiś czas w ich przedziale panował względny spokój. Nikt się z nikim nie kłócił, nie obrażał ani nic z tych rzeczy. Siedzieli po prostu i zachowywali się jak normalni znajomi. Przerwało to jednak pukanie do drzwi przedziału. Po drugiej stronie, na korytarzu stała Marlena McKinnon i uśmiechała się w stronę Jamesa.

Marlena była Gryfonką z tego samego roku co Huncwoci. Była wysoka, miała proste blond włosy i jasnobrązowe oczy. Jednym słowem była bardzo atrakcyjna. Mieszkała w Dolinie Godryka, niedaleko domu Jamesa. Spotykali się podczas wakacji, ale kilka dni przed wyjazdem do szkoły James zakończył ten związek, więc zarówno jemu, jak i reszcie zebranych, którzy o wszystkim wiedzieli, dziwnym wydawało się to, że teraz jak gdyby nigdy nic stała tu i patrzyła uśmiechnięta na Rogacza.

Black rzucił przyjacielowi pytające spojrzenie, ale ten wzruszył tylko niewiedząco ramionami. Marlena weszła do środka. Popatrzyła po zebranych i podeszła do Rogacza. Nachyliła się i ku jego zdziwieniu pocałowała go w policzek.

– Możemy chwilę porozmawiać? – spytała szeptem a potem oboje wyszli.

Wszyscy rzucili Łapie pytające spojrzenia.

– Myślałem, że zerwali… – usłyszał jeszcze James zanim zamknął szczelnie drzwi przedziału.

Odeszli kawałek i stanęli koło okna, ale chłopak w dalszym ciągu kątem oka widział swoich przyjaciół, którzy patrzyli na Syriusza, gdy ten coś mówił. Odwrócił od nich głowę i skierował spojrzenie na blondynkę, która stała przed nim. Była tak wysoka, że prawie dorównywała mu wzrostem.

– Co ty robisz? – spytał – Przecież zerwaliśmy, nie pamiętasz?

– Nie martw się… Nie zapomniałam, że zrobiłeś sobie ze mnie swoją wakacyjną zabawkę – powiedziała chłodno – Ale możesz mi to wynagrodzić – James spojrzał na nią pytającym wzrokiem, unosząc brwi – Musisz przez jakiś czas udawać mojego chłopaka…

James nie mógł uwierzyć w to co słyszy. To było absurdalne. Zerwali. Nie będzie udawał, że jest inaczej.

– Co to znaczy „musisz”? – prychnął. – Nie ma nawet takiej opcji.

– To znaczy, że to zrobisz. – powiedziała pewnym głosem nie znającym sprzeciwu.

– Dlaczego tak ci się wydaje? – spytał z ironią.

– Jest taki jeden chłopak… Narzucał mi się i przez przypadek powiedziałam mu, że jestem zajęta. Nie powiedziałam nikomu o naszym zerwaniu więc wersja, że dalej jesteśmy razem jest najbardziej wiarygodna, bo wszyscy  mogą ją potwierdzić. Poza tym on cię nienawidzi. Jak już zerwiemy to uwierz mi, że nie będzie chciał się dalej ze mną umówić. Nie zniży się do twojego poziomu.

James nie przejął się jej ostatnią uwagą.

– Pozwól, że coś ci powiem… Mam gdzieś jakiegoś twojego adoratora. Mam gdzieś co z nim zrobisz. Radź sobie sama. To nie moja sprawa.

Odwrócił się i zaczął kierować się z powrotem do swojego przedziału, kręcąc głową z niedowierzaniem. Jak Marlena mogła myśleć, że na to pójdzie?

– Wzbudzisz zazdrość  w Evans – oznajmiła, a on stanął w miejscu.

Odwrócił się pomału w jej stronę i podniósł pytająco brew.

– Evans będzie zazdrosna. – powtórzyła i zaczęła kontynuować – Wiem, że dalej na nią lecisz, a ona ciągle zgrywa niedostępną. Ale ja wiem jak działają kobiety. Chcemy, żeby facet się starał i dlatego taka jest. Wie, że od dawna ma cię w garści, więc nie zaszkodzi jak się jeszcze trochę pomęczysz. Pocałowałeś ją, a ona ci na to pozwoliła. Potrzebujesz więcej dowodów? – uniosła pytająco brwi – Wystarczy tylko, że pomożesz jej trochę z szybszym podjęciem tej decyzji. – wzruszyła ramionami.

– I mam niby uwierzyć, że robisz to dla mnie? – parsknął śmiechem.

– Nie, ale koniec końców oboje dostaniemy to czego chcemy. Ja święty spokój, a ty nareszcie będziesz miał swoją wybrankę. – skrzywiła się lekko wymawiając ostatnie słowo.

Dalej nie był przekonany. Widział, że to istne szaleństwo i nie ma gwarancji, że zadziała w taki sposób jak przedstawiła to Marlena, ale gdzieś w głębi duszy czaiła się jednak myśl, że może się udać. Poza tym czuł wewnętrzną potrzebę tego, żeby zrekompensować dziewczynie to jak zabawił się jej uczuciami w te wakacje, bo mimo wszystko pod przykrywką pewnego siebie łamacza kobiecych serc znajdował się dobry chłopak, który miał na uwadze szczęście innych. A propozycja zdobycia Evans wydawała się bardzo kusząca, zwłaszcza po tym co powiedziała mu na peronie.

Zauważył, że na twarzy McKinnon pojawił się uśmiech. Wiedziała już doskonale, że wyszła zwycięsko z tej bitwy.

– Tydzień – oznajmił z przymrużonymi oczami – I ani dnia więcej.

Dziewczyna pokiwała powoli głową jakby chciała coś odpowiedzieć, ale w ostatniej chwili się wycofała.

– I nie możesz nikomu powiedzieć. Jeżeli mamy to zrobić, to zróbmy to dobrze.

– Jeszcze mi za to podziękujesz. – powiedziała pewnym siebie i stanowczym głosem, kiedy szli razem w stronę przedziału.

„To będzie ciekawe” pomyślał i otworzył drzwi.

~ ~ ~

Wielka Sala jak zwykle zapierała dech w piersiach. Cztery długie stoły, przy których część uczniów zdążyła zająć już miejsce nakryte były srebrną zastawą, a nad nimi w powietrzu unosiły się setki świec, które oświetlały całe pomieszczenie. Sufit był zaczarowany w taki sposób, żeby przedstawiał niebo odwzorowując je na jego aktualnym stanie. Teraz był on ciemnogranatowy i migotało na nim tysiące gwiazd wyglądających jak małe lśniące punkciki porozrzucane na niemalże czarnym sklepieniu. Na końcu sali, na lekkim podwyższeniu zasiadali nauczyciele Hogwartu, a między zgromadzonymi co jakiś czas przelatywały duchy kiwające im na powitanie głowami. Całość tworzyła wyjątkowo magiczny i nastrojowy klimat.

Kiedy wszyscy usiedli drzwi pomieszczenia otworzyły się i do środka wkroczyła profesor McGonagall, za którą nieśmiałym krokiem podążali pierwszoroczniacy. Rozpoczęła się Ceremonia Przydziału i co chwilę nowi członkowie dołączali do swoich domów, co za każdym razem powodowało burzę oklasków ze strony jednego ze stołów. Gdy wszyscy zostali już przydzieleni, Albus Dumbledore wstał i podszedł do mównicy, a wszystkie głosy umilkły. Tiara Przydziału dalej leżała na stołku i nikt najwyraźniej nie miał zamiaru jej stamtąd zabierać.

– Chciałbym serdecznie was wszystkich powitać. Zarówno naszych starych jak i nowych uczniów, którzy kilka minut temu po raz pierwszy przekroczyli próg tego zamku – uśmiechnął się do wszystkich ciepło – Ceremonia Przydziału dobiegła końca, ale zanim jednak wszyscy zabiorą się do jedzenia, mam dla was jeszcze jedną ważną wiadomość. W tym roku zaistniała wyjątkowa sytuacja i oprócz pierwszorocznych, do naszej szkoły dołączy jeszcze jedna osoba. Powitajcie proszę pannę Alice Clark.

Drzwi sali ponownie się otworzyły i wszyscy zgromadzeni w jednej chwili spojrzeli w tamtą stronę. Pomiędzy stołami szła wysoka dziewczyna o długich blond włosach, które unosiły się lekko z każdym pewnie stawianym przez nią krokiem. Głowę miała dumnie podniesioną do góry, a jej ciemne oczy kontrastujące z bladą cerą patrzyły się prosto przed siebie, nie zaszczycając nikogo spojrzeniem. Dopiero kiedy doszła przed stół nauczycieli, usiadła na małym taborecie i profesor McGonagall włożyła na jej głowę stary, wyświechtany kapelusz, zmierzyła wszystkich lodowatym wzrokiem. Przez kilka sekund nic się nie działo, jakby Tiara wahała się nad wyborem, lecz po chwili podjęła już decyzję.

– SLYTHERIN!

Nie czekając na niczyją pomoc, Alice zdjęła ją sobie z głowy i ruszyła w stronę stołu Ślizgonów, skąd słychać było witające ją gorliwie oklaski. Usiadła na wolnym miejscu i jakby znała ich od lat, zaczęła rozmawiać przyciszonym głosem z grupką siódmoklasistów, nie zwracając zupełnie uwagi na poruszenie jakie wywołała wśród wszystkich uczniów. Taka sytuacja zdarzyła się chyba po raz pierwszy w historii, więc ich zaskoczenie było w pełni uzasadnione. Wszystkich ciekawiło jedno – kim ona jest i skąd się tu wzięła. Było w niej coś budzącego respekt. Sam sposób jej chodzenia pokazywał, że jest kimś, kto twardo stąpa po ziemi. Ale bardziej rzucającą się cechą była wyniosłość, która była charakterystyczna dla podopiecznych Slytherinu. Byli w tej sali tacy, którzy już teraz wiedzieli, że ta dziewczyna przyniesie same kłopoty i lepiej trzymać się od niej z daleka. Niektórzy szeptali między sobą przyciszonymi głosami, rzucali jej krótkie spojrzenia, a jeszcze inni pokazywali ją sobie palcami. Ale nie Dorcas Meadowes. Ona tylko siedziała i wpatrywała się w niejaką Alice Clark i nie mogła uwierzyć własnym oczom. Jej zaginiona przed laty siostra siedziała kilka metrów od niej i rozmawiała właśnie z Nigerem Avery’m.

____________________

Witam Was bardzo serdecznie pod pierwszym opublikowanym na tym blogu rozdziale! Dziękuję z całego serca wszystkim, którzy go przeczytali... Nie wiecie nawet ile to dla mnie znaczy. 

Już tu kiedyś byłam, pod tym samym adresem i inną nazwą, ale macie to dokładnie opisane w zakładce o opowiadaniu, więc nie będę się powtarzać i odsyłam was właśnie tam :) Zachęcam też do zajrzenia do reszty podstron, gdzie macie napisane wszystkie ważne informacje zarówno o mnie, blogu jak i bohaterach. Jak coś będzie nie jasne, to śmiało pytajcie!

Chciałam się z wami wszystkimi przywitać. Jestem Veriatte i niezmiernie miło mi Was wszystkich poznać. Mam nadzieje, że nasza znajomość nie zakończy się już pod tym rozdziałem i będzie trwać aż do samego końca tego opowiadania :)

Jak widzicie nie ma prologu. Zdaję sobie z tego sprawę, ale nie sądzę, żeby był nam tutaj jakoś bardzo potrzebny... Uzasadnione jest to też tym, że nie miałam na niego dobrego pomysłu, ale tą kwestię pomińmy ;) W końcu nasz ukochany Harry też nie miał prologu i nawet bez tego okazał się najlepszą książką jaką czytałam...

Ten rozdział wcale nie miał się dzisiaj ukazywać. Chciałam poczekać, aż będę miała przynajmniej 5 kolejnych w zapasie, bo na własnej skórze przekonałam się jak to jest, kiedy pisze się na bieżąco... Jest pośpiech, stres i nie jest to dopracowane tak, jak należy. Teraz mam gotowe trzy notki, a czwarta jest w trakcie tworzenia, ale nie mogłam już dłużej czekać, żeby podzielić się tym z jakimiś czytelnikami, którzy będą mogli wyrazić swoją opinię i dawać sugestie, które będę mogła potem wykorzystać.

Chcę jednak dodać, że nie obiecuję, że kolejne rozdziały będą pojawiać się od tej pory regularnie. Publikuję ten, żebym mogła zobaczyć czy jest z waszej strony jakieś zainteresowanie, które zawsze dodaje autorowi skrzydeł i zachęca do pisania. Poza tym zaczął się już rok szkolny, a ja zaczynam naukę przedmiotów rozszerzonych, co też w dużej mierze ogranicza moje możliwości pisania nowych rozdziałów. Mam nadzieję, że to zrozumiecie, bo jesteście prawdopodobnie w takiej samej sytuacji i wiece jak ciężko jest znaleźć czas na tworzenie, kiedy na głowie ma się milion tysięcy różnych sprawdzianów, kartkówek i nie wiadomo czego jeszcze... Mimo to będę się starać, bo sprawia mi to ogromną przyjemność :)

Już kończę to przemówienie! Obiecuję! Jeszcze tylko kilka słów...

Jeśli przeczytaliście rozdział to bardzo proszę o zostawienie po sobie komentarza. Napiszcie co wam się podobało a co nie, która scena albo rozmowa była waszą ulubioną, i którą postać polubiliście a którą wręcz przeciwnie... Wytknijcie błędy. Taki komentarz jest naprawdę bardziej motywujący niż standardowe "Super! Czekam na więcej". Naprawdę, uwierzcie mi!

Jeżeli dotrwaliście do końca tej tyrady to naprawdę Was podziwiam :D

Do napisania!

Ściskam mocno

Veriatte