Rozdział 3

4-5 września 1977

Pierwsze dni szkoły minęły, zanim ktokolwiek zdążył się nawet zorientować. Nauczyciele nie zważali na to, że jest dopiero początek roku i już zdążyli zadać swoim uczniom miliony prac do odrobienia i długie zwoje pergaminów do zapisania. W najgorszej sytuacji byli jednak piąto i siódmoklasiści, którzy na każdym kroku i na każdych zajęciach musieli na okrągło wysłuchiwać o czekających ich w tym roku egzaminach i o tym, jak bardzo zależna jest od nich ich przyszłość.

Część tegorocznych absolwentów nie wiedziało jeszcze dokładnie co tak naprawdę chcą robić po zakończeniu swojej edukacji i wciąż starali się znaleźć na siebie jakiś dobry plan, taki jak na przykład zostanie aurorem czy uzdrowicielem. Druga grupa jednak już od dawna miała przed sobą jasno postawione cele i za wszelką ceną dążyła do ich spełnienia. Do tych osób należała również Loraine Mersey, która od zawsze doskonale wiedziała jaki zawód będzie dla niej najlepszy i sprawi jej największą przyjemność.

Blondynka skończyła właśnie zakładać swój strój do quidditcha i zajęła się ochraniaczami na kolana. Włożyła jeszcze przez głowę bordową bluzę z herbem Gryffindoru i była już gotowa do wyjścia. Wzięła do ręki swojego niezawodnego Nimbusa 1500, rzuciła ostatnie spojrzenie na plakat drużyny Harpii z Holyhead wiszący nad jej łóżkiem i wyszła z dormitorium. Zbiegła po schodach, przeszła przez dziurę pod portretem i skierowała swoje kroki na dół, ku wyjściu z zamku. Dzisiaj na boisku odbywała się rekrutacja do ich domowego zespołu, bo wraz z odejściem z Hogwartu zeszłorocznych graczy brakowało im jednego pałkarza i obrońcy. Przez całe wakacje Loraine wyczekiwała szkolnej sowy w nadziei, że profesor McGonagall to właśnie ją wybrała na kapitana, ale ta nigdy nie nadeszła. Kiedy zobaczyła złotą odznakę z literą K przypiętą na piersi Jamesa, poczuła w sercu bolesne ukłucie zazdrości. Zdawała sobie sprawę, że przy próbach o przyjęcie do profesjonalnej drużyny możliwość powiedzenia, że było się kapitanem na pewno w jakimś stopniu podniosłaby szansę na angaż, ale musiała poradzić sobie jakoś bez tego. W końcu była dobra, a nawet bardzo dobra. Doskonale to wiedziała i nie była jak ci wszyscy, którzy tylko zaprzeczają swojemu talentowi, żeby nie wyjść na zarozumiałych. Pewnym było, że jeżeli chciała osiągnąć coś w tej dziedzinie, to musiała być najlepsza. Ale to nie był dla niej przykry obowiązek, to na pewno. Uwielbiała to robić całym swoim sercem. Źle się czuła, gdy nie siedziała na miotle przez dłużej niż trzy dni, a co dopiero dwa tygodnie, jak na przykład wtedy, kiedy na wakacjach była z Dorcas u Lily w małym mugolskim miasteczku, gdzie nie można było nawet czarować. Od dziecka wymykała się z domu żeby popatrzeć jak jej starszy brat lata dookoła wioski, w której się wychowała. Pamiętała jak pewnego razu wzięła jego miotłę i bez niczyjej wiedzy postanowiła też spróbować swoich sił. Skończyło się złamana ręką i skręconą kostką, ale zdecydowanie było warto. Miała wtedy osiem lat, ale już wtedy wiedziała, że to jest to. Od tamtej pory regularnie trenowała z Lucasem, a za długo odkładane galeony kupiła swoją pierwszą własną miotłę. 

Latanie, oprócz pasji, okazało się być również doskonałą ucieczką. Odkąd pamiętała, jej rodzice ciągle strasznie się ze sobą kłócili, a ona zawsze wtedy siedziała w pokoju udając, że niczego nie słyszy, ale z jej oczu mimo wszystko płynęły słone łzy. Nienawidziła, kiedy przy innych udawali idealną, kochająca się rodzinę, a kiedy tylko drzwi się zamykały i zostawali sami, ponownie rozpętywało się piekło. Jej matka była mugolką i zawsze żyła w strachu, że jej i jej dzieciom może stać się jakaś krzywda ze strony swojego małżonka. Bała się tego tak bardzo, że odcięła się od Loraine i Lucasa, i nie dopuszczała do nich również ich ojca, który był bardzo wybuchowym i nieprzewidywalnym czarodziejem. Potrafił wszczynać awanturę o wszystko włączając w to to, że jego córka zostawiła otwartą furtkę, kiedy wychodziła pobawić się z koleżankami. Był okres, kiedy blondynka żyła w przekonaniu, że to wszystko jest jej winą. Że to przez nią rodzice się nienawidzą. Że gdyby się nie urodziła wszystko byłoby w porządku. Wtedy strasznie zamknęła się w sobie. Ale potem zrozumiała, że to nie ona jest problemem, tylko oni. Nigdy się tak naprawdę nie kochali.

Dla jedenastoletniej Loraine dzień, w którym dostała list zawiadamiający o tym, że została przyjęta do Hogwartu, okazał się prawdziwym wybawieniem. Kiedy wyjechała na pierwszy rok, w końcu mogła odpocząć od krzyków i ciągłego trzaskania drzwiami. Podczas jej drugiej klasy, otrzymała list ze Szpitala św. Munga, w którym poinformowano ją, że jej matka wylądowała tam z poważnymi obrażeniami ciała, bo ojciec ugodził ją ciężkim zaklęciem. Wtedy w końcu nastał moment, kiedy Marion Mersey postanowiła na dobre się mu postawić i odeszła, zabierając ze sobą dzieci. Była jednak zbyt zawstydzona tym, co się wydarzyło i jeszcze bardziej zamknęła się w sobie. Wtedy Lucas stał się dla Loraine jedynym członkiem rodziny, któremu tak naprawdę na niej zależało. Do tej pory jest mu wdzięczna za to, że ten praktycznie ją wychował i sprawił, że nauczyła się tego, żeby zawsze szukać we wszystkim jakieś dobrej strony. Nie ważne co by się działo. Że nigdy nie wolno się poddawać. Że trzeba być szczęśliwym i tak pozytywnym jak tylko się da. Że zawsze warto walczyć o swoje marzenia. On to zrobił i ona również zamierzała. Nie chciała życia, jakie wiodła jej matka. Pragnęła być niezależna, robić to co kocha i być z kimś kogo kocha. Jej główny cel był prosty, a jego odzwierciedlenie wisiało nad jej łóżkiem. Harpie z Holyhead.

Po kilku minutach marszu dotarła na boisko, gdzie zebrała się już większa część ich drużyny i kilkanaście innych osób, które zamierzały ubiegać się o miejsce. James powiedział do nich kilka słów i podzielił na kilkuosobowe grupy w zależności od tego, na jakiej pozycji chcieliby grać. Po kilku minutach większa część z nich musiała już opuścić zebranych i pożegnać się z szansą na grę w zespole. Zostało tylko kilku najlepszych, którzy teraz, razem ze wszystkimi, musieli zmierzyć się w meczu. Loraine wzbiła się w powietrze i poczuła przyjemne uczucie, kiedy wiatr delikatnie muskał ją po twarzy i rozwiewał jej włosy. Tłuczki zostały wypuszczone, a gra się rozpoczęła. Latała między innymi zawodnikami z piłką w ręku i jednocześnie przyglądała się kandydatom krytycznym wzrokiem. Jej uwagę w szczególności zwróciła drobna, blondwłosa dziewczyna, która grała na pozycji pałkarki. Ani razu nie przepuściła obok siebie lecącego w jej stronę tłuczka, a jako, że była mała, doskonale przeciskała się na miotle pomiędzy innymi zawodnikami. Właśnie kogoś takiego trzeba im było do drużyny. Niepozornego i równocześnie dobrego. No bo kto spodziewałby się po tej dziewczynie takiej agresji?

Loraine któryś raz z kolei rzuciła kaflem w stronę bocznej obręczy zdobywając kolejne punkty i przeleciała koło trybun Potem poczuła już tylko ostry ból w czaszce, a jej wzrok przesłoniła całkowita ciemność.

~ ~ ~

Przez ostatnie kilka dni, Dorcas z całej siły starała zachowywać się normalnie. Tak, jakby nic się nie wydarzyło. Tak, jakby nigdy nie spotkała Alice. Chodziła na zajęcia, jadła trzy posiłki dziennie, odrabiała prace domowe, rozmawiała z przyjaciółmi. Robiła wszystko, żeby nikt nie zdołał się zorientować, że coś jest nie tak. Nie mogła na to pozwolić, dopóki nie dowie się całej prawdy o swojej siostrze. Gdzie była przez ostatnie lata? Co się z nią wtedy działo? Dlaczego wróciła? Dlaczego nie chce mieć z nią nic wspólnego? Dlaczego zadaje się z przyszłymi sługami Czarnego Pana? Dlaczego jest inna niż ją zapamiętała? Dlaczego? Miliony podobnych pytań kłębiło się w jej głowie za każdym razem, kiedy wieczorem kładła się do łóżka i nie dawały jej zasnąć przez kilka kolejnych godzin. Na każdych zajęciach, które Gryffindor miał ze Slytherinem, Meadowes uważnie przyglądała się blondynce w nadziei, że zobaczy coś, co pozwoli  jej rozpoznać w niej osobę, którą kiedyś znała. Może to tylko głupi żart? myślała czasami, kiedy nie mogła wymyśleć czegoś sensownego. Może Rosalie niedługo przyjdzie do niej i oświadczy, że wkręciła ją tak, jak jeszcze nigdy? Może rodzice wysłali ją kiedyś do jakiejś dalekiej rodziny w Australii albo na Grenlandii i nic nie powiedzieli? Może to od początku była jedna wielka ściema?

Ale jaki to miałoby sens? Nigdy wcześniej nie wymyśliła czegoś równie niedorzecznego. Jej rodzice zginęli kilka lat temu, a ona zamieszkała z ciotką, której wcześniej praktycznie wcale nie znała. Skoro Rosalie żyła przez cały ten czas, to pewnie o tym wiedziała. W końcu pisali o tym w Proroku Codziennym. „Atak Śmierciożerców na dom jednorodzinny w Dartford!”. Dlaczego wtedy nie wróciła? Dlaczego pojawiła się w Hogwarcie akurat teraz? To musiało mieć jakiś głębszy sens. Coś musiało być na rzeczy. Musiał być jakiś powód, a ona musiała go poznać.

Kiedy w niedzielę po południu szła w kierunku Wielkiej Sali na obiad, zobaczyła Alice kroczącą akurat korytarzem na pierwszym piętrze w towarzystwie Avery’ego, Snape’a i kilku innych Ślizgonów spod ciemnej gwiazdy. Nie myśląc za wiele, rozejrzała się wokoło, żeby upewnić się, że nikt za nią nie idzie i ruszyła za nimi. Skoro nie dowie się nic od niej samej, to może chociaż wyniesie coś z ich rozmowy? Zachowała bezpieczną odległość, a kiedy znalazła się przy zakręcie, zatrzymała się nagle i przycisnęła do ściany. Rozmówcy przystanęli się kilka metrów za rogiem i rozmawiali właśnie przyciszonymi głosami. Dorcas przysunęła się jeszcze bliżej, żeby lepiej słyszeć.

– Myślicie, że przyjechałam tutaj, żeby chodzić na jakieś głupie zajęcia?! – Alice wydawała się być zdenerwowana. – Otóż nie. Uwierzcie mi, że nie nauczą mnie tu niczego, czego sama już nie wiem. Opanowałam magię, której wy nigdy nawet nie poznacie, więc zacznijcie w końcu robić to, co wam każę! – krzyknęła coraz bardziej rozwścieczona. – Ile razy mam wam powtarzać, że macie trzymać się tego, co wam powiem i nie zadawać żadnych pytań?!

Ktoś wyszeptał kilka niewyraźnych słów, najwyraźniej się tłumacząc, ale ona nie zwróciła na to nawet uwagi i dalej kontynuowała.

– Wiem, że myślicie, że jak postraszycie sobie kilku uczniów, użyjecie trochę czarnej magii dla początkujących – zaakcentowała mocno ostatnie słowo – to jesteście już nie wiadomo kim i jak tylko wydostaniecie się z tej dziury, to od razy wstąpicie w progi Voldemorta.

Spojrzeli na nią zaskoczonym wzrokiem. Widocznie nawet oni bali się Czarnego Pana tak bardzo, że samo wypowiedzenie jego imienia było pewnego rodzaju aktem odwagi. A Alice wymówiła je bez żadnego zająknięcia i żadnego cienia strachu na twarzy. To sprawiło, że poczuli przed nią pewnego rodzaju respekt i zdali sobie sprawę, że nie mogą z nią igrać, bo może się to dla nich bardzo źle skończyć.

– Ale tutaj muszę was niestety zaskoczyć… – kontynuowała. – On nie przyjmuje do siebie nieposłusznych tchórzy, którzy nie potrafią nawet dobrze zorientować się w sytuacji jaka panuje w zamku, mimo, że chodzą tutaj już od sześciu lat! Naprawdę sądzicie, że nie mam nic lepszego do roboty, tylko przyjeżdżać tutaj, żeby zrobić w końcu to czego wy nie mogliście przez ten cały czas?!

– Myślałem, że przyjechałaś w innym celu – odezwał się Snape, ale niemal natychmiast tego pożałował.

– Jestem tutaj z wielu powodów, ale to nie znaczy, że musisz od razu o  nich wiedzieć – warknęła. – Do tego potrzebne ci jest moje zaufanie, a je bardzo trudno zdobyć – zmierzyła go twardym wzrokiem. – Możecie już iść. Reszty dowiecie się w swoim czasie.

Posłali jej jeszcze jedno spojrzenie i oddalili się powoli, znikając za kolejnym zakrętem. Został tylko Avery, który patrzył na nią spod przymrużonych powiek.

– Zmieniłaś się – stwierdził chłodno.

Dziewczyna prychnęła.

– Co ty możesz o mnie wiedzieć.

– Kiedyś byłaś inna. Przyjaźniliśmy się. To dzięki mnie jesteś tym, kim teraz jesteś i tak mi się za to odpłacasz? – spytał zimnym głosem. – Wprowadziłem cię w to wszystko. Gdyby nie ja, dalej siedziałabyś razem z tą swoją głupią siostrą i drżała ze strachu przez wojnę. – Dorcas wstrzymała oddech. – A teraz jesteś po tej drugiej stronie i uważasz się za najlepszą tylko dlatego, że…

– Uważam się za najlepszą, bo jestem najlepsza – przerwała mu lodowatym tonem. – Od kiedy ty stałeś się taki sentymentalny, co? Dlaczego nie byłeś taki, kiedy pierwszy raz tu przyjechałeś, a ja zostałam sama jak palec z nimi?

– Dostałem list. Musiałem jechać, bo zaczęliby coś podejrzewać. A ty musiałaś być dobrze ukryta, inaczej byłoby po nas wszystkich.

– Nie mam zamiaru o tym z tobą teraz rozmawiać Nigerze. Muszę dokonać małego rozpoznania w terenie zanim…

Dorcas za bardzo przysunęła się do krawędzi ściany, bo straciła na chwilę równowagę i musiała wykonać szybki ruch żeby nie upaść. Alice chyba to usłyszała, bo przerwała w połowie zdania. Razem ze swoich towarzyszem zaczęli nasłuchiwać, a Dorcas wstrzymała oddech. Nie mogła się ruszyć, bo wtedy na pewno zorientowaliby się, że nie są na tym korytarzu całkowicie sami. Musiała stać nieruchomo i modlić się, żeby nie wpadli na pomysł żeby sprawdzić, co zakłóciło ich rozmowę. Usłyszała kroki i zamknęła oczy. To koniec. Za chwilę ją znajdą. Jeszcze tylko kilka sekund. Pięć, cztery, trzy, dwie…

– Daj spokój. Nikogo tam nie ma. – Do jej uszu dotarł głos siostry.

Minęło kilka sekund i Dorcas usłyszała, że kroki się oddalają. Kiedy była pewna, że nie mogą jej już usłyszeć, wypuściła głośno powietrze i otarła z czoła zimny pot. Wyjrzała powoli zza rogu i zobaczyła skrawek szaty Alice znikający za zakrętem. Chciała ponownie za nimi pójść, ale przeszkodził jej w tym glos Lily.

– Dorcas!

Brunetka odwróciła się w jej stronę. Rudowłosa miała zaczerwienione policzki i lekko dyszała, jakby właśnie przebiegła maraton. Coś się stało.

– Wszędzie cię szukałam – wyrzuciła z siebie szybko. – Chodź, musimy szybko iść do Skrzydła Szpitalnego. Loraine miała wypadek.

~ ~ ~

Obudziła się z potężnym bólem w okolicach czaszki. Złapała się za nią ręką i wyczuła pod palcami ogromnego siniaka po lewej stronie, tuż nad uchem. Otworzyła oczy i chciała podeprzeć się na łokciach, ale gdy tylko uniosła lekko głowę pulsowanie się nasiliło i była zmuszona ponownie opaść na poduszki. Odwróciła głowę w jedną stronę i wiedziała już, gdzie się znajduje. Białe łóżka z kotarami i sterylne szafki, w których pełno było najróżniejszych lekarstw i eliksirów. Była w Skrzydle Szpitalnym. Ale dlaczego? Pamiętała trening quidditcha, mecz, a potem jedynie czarną plamę. Popatrzyła w drugą stronę i podskoczyła lekko ze strachu. Syriusz siedział na krześle obok i pochylał się nad jakimś pergaminem, w który wpatrywał się bez mrugnięcia okiem. Odchrząknęła, a chłopak natychmiast podniósł na nią wzrok i pospiesznie złożył zwitek papieru.

– W końcu… Myślałem już, że będę musiał siedzieć tutaj do jutra… – posłał jej uśmiech.

– Co się stało? – spytała Loraine zdezorientowana.

Chłopak podrapał się po głowie.

– Spadłaś z miotły – zaczął powoli. – Graliśmy, zdobyłaś punkty, a potem dostałaś tłuczkiem w głowę od naszej nowej pałkarki, Julie Pierce – skrzywił się, a Loraine domyśliła się, że chodzi o ową blondyneczkę, którą obserwowała podczas treningu. – Straciłaś przytomność. Dość mocno wpadłaś na trybunę i zaczęłaś lecieć w dół. Kiedy zorientowaliśmy się co się stało i zanim zdążyłem użyć zaklęcia spowalniającego, było już za późno. Leżałaś na ziemi. Przynieśliśmy cię tutaj nieprzytomną, a pielęgniarka powiedziała, że miałaś wstrząs mózgu i może minąć jakiś czas dopóki się nie obudzisz. Złamałaś też lewą rękę – dodał na koniec niemrawo wskazując głową.

Loraine spojrzała w dół i dopiero teraz zauważyła, że ma założony temblak. Jęknęła i opadła na nieskazitelnie białą poduszkę.

– Pani Pomfrey poskładała ci ją kiedy spałaś, ale przez kilka dni nie możesz jej nadwyrężać.

Westchnęła zrezygnowana. Pierwszy raz w tym semestrze latała i od razu musiała wylądować w szpitalu ze złamaną ręką i urazem głowy. Po prostu fantastycznie.

– Jak długo tu leżę? – spytała przejeżdżając rękami po twarzy.

– Od wczoraj. Lily i Dorcas były tutaj rano, ale poszły na zajęcia. Powiedziały, że przyjdą później.

– Więc dlaczego ty tutaj jesteś? Nie powinieneś być teraz przypadkiem na – przywołała w myślach plan zajęć – Historii Magii? – spytała z uniesionymi brwiami.

– Chciałem wiedzieć czy wszystko z tobą w porządku… – wzruszył ramionami.

Uśmiechnęła się, ale dalej wpatrywała się w niego z wyczekiwaniem w oczach.

– Poza tym wiesz jak bardzo kocham profesora Binnsa, prawda? – wyszczerzył zęby.

– Wiedziałam, że chodzi ci tylko o to… Robiło się już za słodko.

Oboje się zaśmiali, ale doskonale wiedzieli, że nie chodziło tylko o opuszczanie zajęć. Syriusz traktował Loraine jak siostrę i z wzajemnością. Byli naprawdę dobrymi przyjaciółmi. Ktoś, kto ich nie znał, mógł śmiało powiedzieć, że ta dwójka nigdy nie mogłaby tak dobrze się ze sobą dogadywać. Bo przecież Syriusz nie przyjaźnił się z dziewczynami. On tylko je rzucał. Ale z nią było inaczej. Połączyła ich wspólna pasja, język i poczucie humoru. Oboje byli tak samo sarkastyczni i tak samo wyciskali z życia ile tylko się dało.

Zapanowała między nimi chwila ciszy, która nie przeszkadzała żadnemu z nich, a blondynka przypomniała sobie o pergaminie, na którym chłopak był tak bardzo skupiony zanim się obudziła.

– Co to jest? – spytała i wskazała głowa na rzecz, którą trzymał w rękach.

Widać było, że Syriusz się zmieszał, bo wsunął zwitek do tylnej kieszeni jeansów i podrapał się nerwowo po głowie.

– Eeeee… nic. Ja tylko… Pisałem ostatnio esej dla McGonagall i chciałem go jeszcze raz przeczytać zanim go jej oddam. Wiesz jaki jestem – wzruszył ramionami. – Wszystko musi być perfekcyjnie.  

Loraine spojrzała na niego z politowaniem.

– Błagam cię – prychnęła. – Wiesz doskonale, że nikt się na to nie nabierze, a w szczególności na pewno nie ja. – Podniosła brwi. – No już – ponagliła go. – Wyciągaj.

Wystawiła rękę w jego stronę, a chłopak niechętnie i z ociąganiem sięgnął po wystający z jego spodni pergamin.

– Nie możesz nikomu o tym powiedzieć – powiedział poważnym głosem zanim jej go podał.

Pokiwała głową.

– Obiecaj.

– Na Merlina, Black! – zniecierpliwiła się – Nie ufasz mi czy jak? Skoro mówię, że nie powiem, to nie powiem. – Wywróciła oczami.

– To największa tajemnica Huncwotów – powiedział jeszcze Syriusz, zanim Loraine wyrwała mu zwitek z ręki. – Prawie – szepnął pod nosem tak, żeby blondynka nie mogła już tego usłyszeć.

Spojrzała uważnie na pergamin i obejrzała go dokładnie z każdej możliwej strony, obracając go pod różnymi kątami.

– Serio? – spytała z ironią w głosie. – Pusty, złożony pergamin jest tym waszym „wielkim” sekretem? Zawsze wiedziałam, że jesteście lekko stuknięci, ale że aż tak? Oj Łapo, Łapo… Zaczynacie się pomału staczać… Niedługo zaczniecie biegać po zamku udając, że jesteście zwierzętami – zaśmiała się, a chłopak lekko się spiął.

Syriusz przez chwilę się nad czymś głęboko zastanawiał, po czym wyciągnął swoją różdżkę i z wahaniem przyłożył ją do papieru.

– Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego – powiedział.

– Co ty…

Zamilkła. Na pustym dotychczas pergaminie zaczęły pojawiać się zielone litery, jakby ktoś pisał je jakąś niewidzialną ręką.

„Panowie Lunatyk, Glizdogon, Łapa i Rogacz,

zawsze uczynni doradcy czarodziejskich psotników,

mają zaszczyt przedstawić

MAPĘ HUNCWOTÓW”

– Jak wy to…

Ponownie zaniemówiła, bo rozłożyła tajemniczy przedmiot. Przed jej oczami ukazał się plan całego zamku i okolicznych terenów, włączając w to błonia, Zakazany Las i Hogsmeade. Każde piętro, każdy korytarz i każdą salę. Były nawet przejścia, o których Loraine nie miała dotąd pojęcia, że w ogóle istnieją. Ale to nie było jeszcze wszystko. Na mapie pełno było maleńkich punkcików, a każdy z nich opisany był imieniem i nazwiskiem. Niektóre z nich poruszały się powoli, a inne stały w miejscu. Odszukała pospiesznie Skrzydła Szpitalnego i zobaczyła dwa podpisy jeden obok drugiego. „Mersey, Loraine” i „Black, Syriusz”. Chwilę później jej uwagę przykuła sala zajęć profesora Binnsa, gdzie znajdowała się reszta jej przyjaciół.

– To niemożliwe… – wyszeptała.

– A jednak – odpowiedział jej siedzący obok chłopak z lekkim uśmiechem na ustach.

– Ale jak?

– Nie powiem… Wymagało to trochę pracy i wiele dni poświęconych na rozpoznawanie terenu, ale w efekcie powstało to oto cudeńko. Pokazuje dokładnie położenie wszystkich osób znajdujących się w Hogwarcie i okolicach. I nigdy nie kłamie – mówił z ekscytacją w głosie, najwyraźniej bardzo z siebie dumny. – Zrobiliśmy ją pod koniec czwartej klasy i od tamtej pory nigdy nas jeszcze nie zawiodła.

Loraine aż usiadła z wrażenia, nie przejmując się ani trochę powracającym bólem głowy.

– Nie mogę uwierzyć, że od dwóch lat macie tą mapę i dopiero teraz się o niej dowiaduję. Syriuszu Orionie Blacku III…

Skrzywił się. Nienawidził, gdy ktoś wymawiał jego pełne imię. Na myśl od razu przychodziła mu jego rodzina, o ile można te osoby w ogóle nazwać rodziną.

–…jak śmiesz nazywać się moim przyjacielem? Masz dwadzieścia siedem sekund na wytłumaczenie – powiedziała poważnie. – Dwadzieścia sześć, dwadzieścia pięć…

Zaśmiał się.

– Nie mogłem ci powiedzieć… Gdybyś się dowiedziała, zaraz wiedziałyby też Meadowes i Evans, a to znaczy, że wiedziałaby też i McGonagall, której na pewno by się to nie spodobało.

– Nie powiedziałabym im! – obruszyła się.

Syriusz spojrzał na nią z powątpiewaniem.

– No dobra. Może prędzej czy później by się wydało… – przyznała – Ale ty też powiedziałbyś o czymś takim Potterowi!

– Nie zaprzeczę.        

– Właśnie.

– Ale posłuchaj mnie teraz, Mersey – powiedział śmiertelnie poważnym głosem. – Nie możesz nikomu o tym powiedzieć, rozumiesz? Włączając w to Jamesa, Remusa i Peter’a.

– Dobra, dobra Black. Nie spinaj się już tak. Wasz mały sekrecik jest ze mną absolutnie bezpieczny. Pod warunkiem, że dasz mi czasami z niej skorzystać. – W jej oczach pojawił się błysk.

– Patrzcie tylko! Już zaczyna stawiać żądania… – westchnął. – Chyba spędzasz ze mną za dużo czasu. – Na korytarzu zabrzmiał dzwonek informujący o końcu zajęć. – Dobra, będziesz mogła czasami poszpiegować, ale teraz musze już lecieć. McGonagall mnie zabije jak drugi raz pod rząd nie przyjdę na transmutację.

Wstał z białego stołka i założył na ramię szkolną torbą. Wyciągnął z jej ręki Mapę Huncwotów i schował ją na samo jej dno. Dziewczyna chciała wstać i pójść razem z nim, ale Syriusz ją powstrzymał.

– Nawet sobie nie myśl, żeby gdziekolwiek się stąd ruszać… – wycelował w nią palcem. – Jesteś dzisiaj zwolniona ze wszystkich zajęć, więc masz leżeć w łóżku i nie pozwolić na to, żebyś przez jakiś głupi uraz nie zagrała w następnym meczu jasne? – pokiwała niechętnie głową z grymasem na twarzy. – Nie możemy pozwolić, żeby Ślizgoni wygrali. Jutro będziesz martwić się zamienianiem rzeczy w zwierzęta. Trzymaj się, Mer.

I wyszedł, zostawiając Loraine samą. Opadła na poduszki. Nienawidziła takich sytuacji, kiedy nie mogła nic robić. Zaczęła bębnić palcami o białą pościel, wypuściła głośno powietrze z ust i zobaczyła, że chłopak zostawił na szafce jakąś książkę. Wzięła ją do ręki i mimo, że był to tylko nudny podręcznik do Obrony Przed Czarną Magią, otworzyła go na przypadkowej stronie i zagłębiła się w lekturze o wilkołakach.

           

~ ~ ~

James stanął przy wejściu na klatkę schodową prowadzącą do dormitoriów męskich i przeczesał spojrzeniem cały Pokój Wspólnym. Miał już tego dość. Musiał jak najszybciej znaleźć Marlenę i powiedzieć jej, że ma dość tego całego idiotycznego planu udawania związku. Jak on w ogóle mógł się na to zgodzić? Pokręcił tylko głową i wtedy ją zobaczył. Przekroczyła właśnie próg pomieszczenia, przechodząc przez dziurę pod portretem Grubej Damy. Ruszył jej naprzeciw. Kiedy znalazł się przed nią, złapał ją za rękę i pociągnął za sobą pod ścianę. Spojrzała na niego pytająco.

– To koniec – oznajmił. – Mam nadzieję, że pozałatwiałaś sobie to, co miałaś tam sobie pozałatwiać ze swoimi kochasiami, bo nie będziemy dalej tego ciągnąć.

Zaskoczył ją, ale nie dała zbić się z tropu.

– Obiecałeś mi tydzień, nie pamiętasz?

– I co z tego?!

– Poczekajmy jeszcze trochę… Chciałeś przecież zdobyć Evans, no nie? Jesteś na dobrej drodze…

Chłopak jeszcze bardziej się zdenerwował.

– O czym ty kobieto mówisz?! Jakiej drodze?! Jest tak jak było, a może nawet jeszcze gorzej. Lily ma w dupie to, czy jesteśmy razem czy nie.

– Jesteś tego pewien? – spytała. – Widziałam jak się na nas patrzyła… Jest zazdrosna – stwierdziła pewnym siebie głosem.

– Naprawdę myślisz, że jestem taki głupi? – spytał z niedowierzaniem w głosie, kręcąc głową. – Nie dam się nabrać na twoje gierki. Od samego początku doskonale wiedziałem, że robisz to wszystko tylko i wyłącznie dla siebie, więc nie udawaj, że zależy ci na tym, żeby przekonać do mnie Evans. Wyrażam się chyba jasno, prawda? To koniec.

Odwrócił się od niej i chciał już odejść, ale zatrzymał go głos Marleny.

– Zastanów się dobrze James… Na pewno tego właśnie chcesz? – spytała z ledwo wyczuwalną nutką groźby.

– Uwierz mi, że nigdy wcześniej nie pragnąłem czegoś tak bardzo ­– odpowiedział i ruszył przez pokój, wkładając ręce do kieszeni.

Dziewczyna stała jeszcze przez chwilę w miejscu i wpatrywała się w niego. Założyła ręce na piersi, a na jej twarzy pojawił się złośliwy grymas.

– To się jeszcze okaże… – szepnęła do siebie.

~ ~ ~

Przeszła pod portretem Grubej Damy i znalazła się w Pokoju Wspólnym. Mimo, że cały dzień spędziła w Skrzydle Szpitalny, nie robiąc nic poza leżeniem bezczynnie w łóżku, to i tak była zadziwiająco mocno zmęczona. Jednak zamiast udać się prosto do swojego dormitorium i wziąć gorącą kąpiel, podeszła do kominka i zajęła fotel znajdujący się najbliżej niego. Rozłożyła się wygodnie w jego oparciu i przymknęła oczy. Czuła ciepło płomieni, które przyjemnie muskało jej nogi. Uśmiechnęła się do siebie. Mogłaby siedzieć tak przez całą noc. 

– Jak się czujesz?

– Fantastycznie – odpowiedziała rozmarzonym głosem nie otwierając nawet oczu i dalej rozkoszując się tą chwilą spokoju.

Remus Lupin siedział na kanapie niedaleko niej i wpatrywał się w tańczący w palenisku ogień. Loraine poczuła piasek pod oczami i wiedziała, że tylko kwestią czasu było to, że zapadnie w głęboki sen. Mimo to dalej nie ruszyła się z miejsca.

– Nie chcesz iść do siebie? Wyglądasz na zmęczoną – w głosie Lunatyka słychać było nutkę zmartwienia.

– Tutaj jest dobrze.

Kilka minut siedzieli w milczeniu, każde pogrążone we własnych myślach, aż w końcu Remus postanowił przerwać ciszę.

– Posłuchaj Loraine… – W głowie chłopaka toczyła się właśnie ogromna bitwa. –Zastanawiałem się, czy nie chciałabyś może gdzieś się ze mną kiedyś wybrać? – wyrzucił z siebie. – No wiesz… – zmieszał się lekko. – To nie musi być od razu randka. – Mówił nie patrząc na nią, bo był pewien, że jeżeli na nią spojrzy, to cała odwaga, która była mu potrzebna do tego, żeby w końcu wydobyć z siebie to pytanie, nagle ni stąd ni zowąd wyparuje. – I… I co ty na to?

W końcu przeniósł na dziewczynę swoje spojrzenie, ale zobaczył tylko, że jej głowa przechylona była w prawo, a usta miała lekko rozchylone. Zasnęła. Uśmiechnął się do siebie i wstał z miejsca. Zatrzymał się przed nią i przykucnął. Wyciągnął ku niej rękę tak, jakby chciał dotknąć jej policzka, ale cofnął ją w połowie drogi. Wyprostował się i patrząc na nią po raz ostatni, ruszył w kierunku schodów.

~ ~ ~

Była w lochach i chodziła w tą i z powrotem od jednej ściany do drugiej. Czekała tak już od ponad godziny. Alice musiała się w końcu zjawić. Dorcas była tak zdeterminowana, że gotowa była stać tutaj aż do rana, byleby tylko móc z nią porozmawiać. Po tym, co usłyszała poprzedniego dnia, nie mogła dłużej stać z założonymi rękami i nic nie robić. Jej siostra służyła Czarnemu Panu i miała do wykonania w zamku jakąś misję, a Meadowes doskonale zdawała sobie sprawę, że ma ona niewątpliwie związek z czarną magią. Bardzo czarną magią. Wiedziała, że powinna komuś o tym powiedzieć. Dumbledore powinien był o tym wiedzieć. Ale nie mogła tak po prostu iść i donieść na swoją własną bliźniaczkę. Musiała najpierw dać jej szansę, żeby to wyjaśniła. Może jest zmuszana? Może robi to wbrew swojej woli? Musiała się dowiedzieć.

– To znowu ty.

Dorcas odwróciła się gwałtownie na dźwięk tego głosu i znalazła się twarzą w twarz z Alice. Blondynka stała z założonymi rękami i wpatrywała się w nią spod przymrużonych oczu.

– Muszę z tobą porozmawiać – powiedziała Dorcas pomału.

– Coś jest z tobą nie tak?! Nie zrozumiałaś, kiedy powiedziałam ci, że nie chcę mieć z tobą nic wspólnego?

Tym razem Dorcas nie zamierzała tak łatwo się poddać.

– Powiedz mi tylko o co tutaj chodzi. Dlaczego wróciłaś? To wszystko co chcę wiedzieć.

– Sądzę, że nie powinnaś się tym interesować. Nasza znajomość skończyła się wiele lat temu i nie mam obowiązku tłumaczenia ci się z czegokolwiek.

– Znajomość? – brunetka spytała zaskoczona. – Byłyśmy siostrami, Rosalie. Dalej nimi jesteśmy… – powiedziała cicho. – Pozwól tylko sobie pomóc…

– Pomóc? – spytała z niedowierzaniem w głosie i roześmiała się lodowato. – Nie potrzebuję żadnej pomocy, a w szczególności na pewno nie z twojej strony. Radzę sobie świetnie.

– Przy boku Voldemorta? – wypaliła, zanim mogła się nad tym zastanowić.

Alice spiorunowała ją wzrokiem.

– Słyszałam waszą wczorajszą rozmowę – kontynuowała Dorcas. – Nie mam pojęcia co się z tobą stało i nie zamierzam udawać, że wiem przez co przeszłaś, ale nie musisz tego robić – powiedziała łagodnie, nie chcąc jej przypadkiem jeszcze bardziej zdenerwować – Nie daj sobie wmówić, że walczysz po właściwej stronie, Rosie. Nic nie jest jeszcze stracone… Dalej możesz się zmienić.

Blondynka podeszła do niej powoli.

– Nie masz żadnego prawa mówić mi co mogę, a czego nie – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Nasze drogi rozeszły się kiedy zostałam porwana, a ty z rodzicami nic z tym nie zrobiliście.

Meadowes spojrzała na nią szeroko otwartymi oczami. Porwana?!

–P…Porwana? – wyjąkała. ­­– Nie mieliśmy pojęcia co się z tobą stało. Szukaliśmy się miesiącami, ale nie było po tobie żadnego śladu. Rozpłynęłaś się w powietrzu.

Panna Clark prychnęła.

– Widocznie nie patrzyliście zbyt dokładnie. Albo wcale nie chcieliście mnie znaleźć.

– O czym ty mówisz? – wykrztusiła Dorcas.

– Nie masz prawa mówić mi teraz, jak bardzo jest ci przykro z powodu tego, co mi się stało – kontynuowała zbliżając się do niej jeszcze bardziej. – I tak, masz rację. Nie masz zielonego pojęcia przez co przeszłam. Ale mogę ci obiecać, że się dowiesz – powiedziała to takim tonem, że brunetkę przeszedł zimny dreszcz. – Przyjechałam tutaj z wielu powodów, a jednym z nich jest pokazanie ci, jaki koszmar przeżyłam, kiedy zostawiliście mnie na pastwę losu – uśmiechnęła się złowrogo. –  Zrobię z twojego życia piekło.

___________________

 Cześć wszystkim!

Po dwóch tygodniach znowu przybywam do Was z nowym rozdziałem i ponownie nie mogę się już doczekać waszych opinii :) Jednocześnie chciałam podziękować za tak wyczerpujące komentarze pod dwiema poprzednimi częściami. Każdy z nich jest dla mnie ogromnie ważny i każdego z nich biorę sobie głęboko do serca.

Wiem, że w trójeczce nie było Jily. Wiem i bardzo za to przepraszam, ale jest to opowiadanie wielowątkowe i chcę zwrócić uwagę na każdą postać w nim występującą. Każdy bohater ma swoją przeszłość i oddzielny charakter i zasługuje na swoje pięć minut. 

Tutaj mamy przybliżoną bardziej postać Loraine i jej relacje z Syriuszem. Jestem ciekawa w jaki sposób ich odbierzecie.

Do zobaczenia za dwa tygodnie!

Pozdrawiam Was wszystkich bardzo serdecznie :*

Veriatte