Rozdział 5

                 9 wrzesień

Zadzwonił dzwon, który ogłaszał koniec piątkowych zajęć, a z sal lekcyjnych zaczęli falami wypływać uczniowie, którzy marzyli tylko o tym, aby w końcu przywitać weekend. Na zewnątrz była piękna powoda, więc większość z nich od razu skierowała swoje kroki na szkolne błonia, nie zawracając sobie nawet głowy zostawieniem podręczników w swoich dormitoriach. Na niebie nie było widać ani jednej chmurki, a słońce odbijało swoje promienie w spokojnej tafli jeziora. Gryfoni, Krukoni, Puchoni i Ślizgoni porozsiadali się wygodnie pod drzewami i cieszyli się z dobrodziejstw, jakie dostarczały im ostatnie letnie dni.

Jednak nie każdemu dany był zasłużony odpoczynek. Rudowłosa dziewczyna i chłopak z kwadratowymi okularami na nosie opuścili właśnie klasę Obrony Przed Czarną Magią i skierowali się w kierunku lochów. Lily Evans szła kilka metrów przed Jamesem Potterem i ignorowała wszystkie sygnały, które ten wysyłał w jej stronę. Przyspieszała, kiedy próbował ją dogonić, a gdy ją wołał udawała, że tego nie słyszy. Po kilku minutach znalazła się już pod drzwiami kanciapy Filcha, zapukała i nie czekając na odpowiedź weszła do środka. Potter przekroczył próg pomieszczenia kilka sekund po niej. Znaleźli się w małym pokoju, w którym mimo wspaniałej pogody na zewnątrz, było przeraźliwie ciemno. Rozpadające się biurko stojące po środku uginało się pod ciężarem różnorakich papierów i przedmiotów, które na nim ustawiono. Pod ścianami znajdowały się różnej wielkości regały, z których każdy był podpisany. Kartoteka i Przedmioty Skonfiskowane, to tylko dwa z nich, na które Lily zwróciła uwagę, zanim zza jej pleców dobiegło głośne chrząknięcie.

Woźny Argus Filch stał w drzwiach i uśmiechał się do nich złośliwie. Karanie uczniów było zdecydowanie jego ulubioną częścią tej pracy. Jego spojrzenie powędrowało w stronę Jamesa, a uśmiech na jego twarzy stał się jeszcze bardziej obrzydliwy i odrażający.

– Pan Potter… – zaskrzeczał. – Znowu się widzimy.

Chłopak wzruszył ramionami i uśmiechnął się bezczelnie.

– Nie moja wina, że nie mogę bez pana żyć.

 

Filch zgromił go spojrzeniem i wyprowadził na korytarz. Ruszyli za nim w całkowitym milczeniu przez lochy, aż wreszcie znaleźli się przed salą do eliksirów, gdzie wszedł i poczłapał w kierunku zakurzonych szafek po lewej stronie.

– Profesor Slughorn prosił mnie, żebym znalazł mu kogoś kto posegreguje te wszystkie stare eliksiry. Alfabetycznie – dodał z wyraźną satysfakcją. – Na wasze nieszczęście, a moją uciechę trafiło właśnie na was. Oddajcie różdżki.

Lily niechętnie sięgnęła do torby i wyciągnęła z niej swoją różdżkę. James poszedł w jej ślady i po chwili dwa kawałki drewna leżały na wyciągniętej dłoni Filcha, który posłał im jeszcze jeden złośliwy uśmiech i zniknął za drzwiami. Gdy tylko znaleźli się sami, Lily założyła ręce na piersi i popatrzyła na Pottera spod przymrużonych powiek.

– Wyjaśnijmy coś sobie od razu, żeby później nie było żadnych niedopowiedzeń – powiedziała stanowczym głosem. – To, że spędzimy tu sami kolejnych kilka godzin, nie znaczy, że będziemy ze sobą rozmawiać. W ogóle. Nie mam zamiaru się do ciebie odzywać i wyświadcz mi tą przysługę i też tego nie rób. Ten szlaban niczego między nami nie zmienia, a ja dalej nie chcę słuchać twoich żałosnych historyjek pod tytułem „Marlena-mnie-wrobiła-a-ja-jestem-niewinny-uwierz-mi-i-rzuć-mi-się-w-ramiona” – zaskrzeczała z ironią, starając się naśladować głos Jamesa. – Zrozumiałeś, czy mam powtórzyć jeszcze raz?

James wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczami. Te wszystkie słowa wyleciały z jej ust z taką prędkością, że musiał porządnie się skupić, żeby wszystko dokładnie zrozumieć. Jednak kiedy sens jej wypowiedzi w końcu całkowicie do niego dotarł, w jego głowie narodził się pewien pomysł. Pomysł, który mógł mu niesamowicie pomóc.

– W takim razie się załóżmy – powiedział wyzywająco.

Założyła ręce na piersi.

– Nie będę się z tobą o nic zakładać, Potter – warknęła automatycznie. – Nie dam się nabrać się na te twoje głupie gierki.

Wsadził ręce do kieszeni i zaczął bujać się na piętach. Pokiwał pomału głową.

– No tak… – westchnął przeciągle. – Przecież nie zniosłabyś myśli, że ze mną przegrałaś, prawda, Lily? Twoja duma by ci na to nie pozwoliła… – Uniósł wyzywająco brew.

Zmrużyła oczy. Wyraźnie widać było, że ją podpuszczał, ale nie mogła dać mu tej satysfakcji i się wycofać. Jej upór zdecydowanie na to nie pozwalał. Przeklęła w myślach. Że też musiała być taka uparta.

– Dobra – rzuciła po chwili niby od niechcenia i wzruszyła ramionami. – Załóżmy się.

Na jego twarzy pojawił się triumfalny uśmiech.

– Zasady są proste. Ten, kto pierwszy się do siebie odezwie, przegrywa. I, żeby było jasne,  nie gramy tylko podczas tego szlabanu. Ktoś musi w końcu wygrać.

Evans pokiwała powoli głową.

– Co będę z tego miała jak już ze mną przegrasz?

– Możesz sobie coś wybrać. To i tak nie ma znaczenia, bo oboje doskonale wiemy, że nie wytrzymasz długo bez otwierania w moją stronę swojej pięknej buźki.

– Niedoczekanie, Potter.

Zamyśliła się. Czego mogła od niego zażądać? Galeonów? Ognistej Whisky? W końcu jednak do niej dotarło.

– Nigdy więcej nie zaprosisz mnie na randkę.

Mimo, że jeszcze niespełna minutę temu James był święcie przekonany o swojej wygranej i nic nie mogło go tego pozbawić, to teraz na chwilę stracił pewność siebie. W jego głowie pojawiło się pytanie co się stanie jeśli przegra. Po takim czasie nie mógł odpuścić przez jakiś głupi zakład.

Dlatego nie mógł dopuścić do tego, żeby przegrać.

– Zgoda. Ale jeżeli ty przegrasz, pójdziesz ze mną na randkę i dasz mi wszystko wyjaśnić.

Wiedziała, że chłopak będzie chciał od niej czegoś właśnie w takim stylu. Nie chciała z nim nigdzie iść i nie miała zamiaru po raz kolejny słuchać jego wyjaśnień.

Dlatego nie mogła dopuścić do tego, żeby przegrać.

– Niech będzie – odpowiedziała, nie spuszczając z niego wzroku. – Wygrana z tobą będzie prawdziwą przyjemnością, Potter.

– Jestem ciekaw czy z przegraną będzie ci równie ładnie jak bez niej, Evans.

Posłał jej huncwocki uśmiech, a ona tylko wywróciła oczami.

– Zobaczymy, kto będzie się śmiał ostatni…

– Oj Lily, Lily… Przecież oboje doskonale znamy odpowiedź na to pytanie.

Puścił jej oczko i zanim zdążyła odpowiedzieć mu jakąś zgryźliwą uwagą, ogłosił rozpoczęcie zakładu. Dziewczyna zmierzyła go tylko wzrokiem, obróciła w stronę regałów, które mieli wspólnie uporządkować i nie tracąc już więcej czasu, zabrała się do pracy.

~ ~ ~

Od czasu jej rozmowy z Albusem Dumbledore’m minęły trzy dni, a ona dalej nie zastosowała się do jego rady. Bała się. Nie była przekonana czy jest to właściwa decyzja, którą powinna była w tym momencie podjąć. Wiedziała, że dyrektor może mieć rację, i prawdopodobnie ją miał, ale ten krok niósł za sobą pewne ryzyko. Ryzyko, którego nie chciała podejmować. Nie było wcale tak, że robiła to tylko ze względu na siebie. Nie. Miała na uwadze dobro innych ważnych dla siebie osób i to właśnie dlatego tak długo się zastanawiała.

Po raz kolejny przywołała w myślach wspomnienie tamtego wieczoru i ponownie zaczęła wszystko od początku dokładnie analizować.

– Panna Meadowes – usłyszała głos dochodzący z wnętrza pomieszczenia, a kiedy popchnęła lekko drzwi, stanęła twarzą w twarz z samym dyrektorem. – Spodziewałem się, że w najbliższym czasie zobaczę panią w moich skromnych progach.

Z lekkim wahaniem przekroczyła próg gabinetu i zamknęła za sobą drzwi. Dumbledore podszedł do swojego biurka i usiadł na fotelu. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Był to duży, okrągły pokój, w którym pełno było przedmiotów, które Dorcas widziała po raz pierwszy w życiu. Na jednej z półek stała wyświechtana Tiara Przydziału, która zaledwie tydzień wcześniej przydzieliła jej siostrę do Slytherinu. Ściany dookoła pokryte były portretami dawnych dyrektorów Hogwartu, którzy teraz przyglądali jej się z zaciekawieniem, albo spali smacznie w swoich ramach. Zajęła miejsce na rzeźbionym, drewnianym krześle naprzeciwko profesora i wbiła wzrok w swoje ręce. Nie wiedziała co ma powiedzieć i od czego zacząć.

– Zgaduję, że przyszłaś do mnie, żeby porozmawiać o swojej siostrze. Czy mam rację?

Zaniemówiła i podniosła na niego wzrok. Patrzył się na nią zza okularów-połówek swoimi niebieskimi jak ocean oczami, które potrafiły przewiercić na wylot i uśmiechnął się zachęcająco. Czyli o wszystkim wiedział. Pokiwała głową.

– Nie wiedziałam, że wie pan o Rosalie… – przyznała.

Pokiwał tylko głową, a ona wypuściła głośno powietrze z płuc.

– Jak to możliwe? – wyszeptała.

– To pytanie, na które niestety nie mogę ci odpowiedzieć, niezależnie od tego jak bardzo chciałbym to zrobić. Należałem do osób, które były zaangażowane w poszukiwanie twojej siostry, ale wtedy, dziewięć lat temu, ślad po niej zaginął. Założyliśmy więc najgorsze – zatrzymał się na chwilę, pozwalając dziewczynie na zrozumienie wypowiedzianych przez niego słów. – Kilka tygodni temu otrzymałem jednak list, w którym zawarta została prośba o przyjęcie do szkoły. Nie wiedziałem kim jest Alice Clark dopóki nie zjawiła się w moim gabinecie pod koniec wakacji. Próbowałem z nią porozmawiać i dowiedzieć się czegoś o jej przeszłości, ale nie chciała nic powiedzieć. Nie mogłem jej do tego zmusić zważywszy na to, że posiadała dokumenty zaświadczające o tym, że nazywa się Alice Clark, a wcześniej objęta była nauką domową. Staram się znaleźć coś, co pozwoli nam odpowiedzieć na wszystkie pytania, ale niestety nie jest to łatwe. Jej życie od momentu zaginięcia jest dla nas jedynie wielką, czarną plamą, której w żaden sposób nie możemy usunąć. Niezależnie od tego, jak dobre i wyszukane byłyby nasze zaklęcia. Jestem prawie pewien, że sama nie dałaby rady tak dobrze zatuszować swojej przeszłości i ktoś bardzo umiejętnie jej w tym pomógł. A my musimy dowiedzieć się, kto to był…

W tym momencie zdała sobie sprawę, że powinna powiedzieć Dumbledore’owi o rozmowie między Alice a Ślizgonami, którą niedawno podsłuchała. Mówili wtedy o Czarnym Panu i wyglądało na to, że jej siostra ma z nim jakiś kontakt. Pośredni czy też bezpośredni. To mogło okazać się milowym krokiem dla dyrektora, ale mimo tej świadomości nie mogła tego zrobić. Nie chciała tak od razu przylepiać jej etykietki Śmierciożercy. Jej chęć samodzielnego rozwiązywania problemów i niechęć do otrzymania pomocy ponownie dała o sobie znać.

– Na tą chwilę możemy jednak mieć tylko nadzieję na to, że sama nam o wszystkim powie, kiedy uzna to za odpowiednie.

– Nie sądzę żeby było to w ogóle możliwe. Próbowałam z nią rozmawiać, ale ona się mnie wypiera. Nie chce mnie znać. I… – przerwała i ściszyła głos. – Ona mi groziła.

Wzdrygnęła się na samo wspomnienie, a dyrektor przybrał na twarz zaniepokojoną minę.

– Jeżeli będzie działo się coś niepokojącego, to natychmiast przyjdź z tym do mnie – powiedział stanowczo. – Ale sądzę, że powinnaś dać jej trochę czasu, zanim całkowicie ją skreślisz. I powiedz o niej przyjaciołom – zasugerował. – Zasługują na to, żeby wiedzieć przez co teraz przechodzisz. Nie możesz ich od siebie odsuwać, bo w rezultacie zostaniesz z tym całkowicie sama. Pomogą ci, jestem o tym przekonany. Tylko daj im ku temu okazję…

To nie było takie łatwe jak mogło się wszystkim wydawać. Owszem, mogła im powiedzieć. Mogła opowiedzieć im swoją pełną historię i mieć nadzieję, że zrozumieją dlaczego ukrywała to przed nimi przez te wszystkie lata. Mogła przestać być z tym wszystkim sama. Ale gdzieś czaiła się jednak myśl, że Alice może to wykorzystać. Nie wiedziała do czego jest zdolna, a powiedziała jej przecież, że zrobi z jej życia piekło. Nigdy nie zapomni wyrazu jej twarzy w momencie, kiedy wypowiadała te słowa. Widziała w jej oczach wyraz satysfakcji. Bała się, że im więcej osób będzie znało prawdę, tym większy będzie krąg, w który jej siostra może uderzyć. Z drugiej strony nie wiedziała jak długo da radę trzymać to w tajemnicy. W ciągu tych kilku dni Lily dziesiątki razy zdążyła się jej zapytać o co chodzi i czy wszystko jest na pewno w porządku. Za każdym razem ją zbywała. Bała się, że jeżeli dalej tak pójdzie, to straci obydwie przyjaciółki. Od ich ostatniej kłótni Loraine ją ignorowała i nie zwracała na nią uwagi. Traktowała ją tak, jakby po prostu w ogóle nie istniała. Evansówna starała się jakoś załagodzić ich spór, ale niestety nic nie wskórała.

Coraz bardziej chciała im o wszystkim powiedzieć, ale najpierw musiała porozmawiać z jeszcze jedną osobą, a idealna ku temu okazja nadarzyła się właśnie w tym momencie. Weszła do Pokoju Wspólnego i zobaczyła Syriusza siedzącego na jednej z bordowych kanap i przepisującego coś szybko. Podeszła do niego i usiadła obok. Przeniósł na nią spojrzenie swoich szarych tęczówek.

– Muszę z tobą porozmawiać… – zaczęła, zanim zdążyć zadać jakiekolwiek pytanie.

– Loraine powiedziała mi jak ją nazwałaś – przerwał jej. – Skoro tak traktujesz swoich przyjaciół to myślę, że raczej nie mamy o czym rozmawiać.

Odwrócił wzrok, wstał i chciał odejść, ale zatrzymał go jej głos.

– Ja wcale tak o niej nie myślę… – powiedziała z jękiem. – Jest dla mnie jak siostra. Byłam zdenerwowana i nie panowałam nad tym, co mówię. Kto jak kto, ale akurat ty powinieneś to zrozumieć, bo przeważnie najpierw mówisz, a dopiero potem myślisz. Przeproszę ją jak tylko będzie chciała ze mną porozmawiać, ale proszę cię… Wysłuchaj mnie. Naprawdę potrzebuję twojej pomocy.

Jej głos był tak szczery i zagubiony, że nie mógł jej tak po prostu zostawić. Wrócił na swoje miejsce. Westchnął.

– O co chodzi?

Zaczęła wykręcać sobie palce ze zdenerwowania.

– Twój brat… – zaczęła, a Syriusz wyraźnie się spiął, kiedy tylko o nim wspomniała. – Regulus, prawda? On trzyma się ze Śmierciożercami. Jak… Jak ty sobie z tym radzisz?

Kiedy mówiła, ani razu na niego nie spojrzała, ale kiedy już skończyła, podniosła wzrok i odszukała nim jego szarych, stalowych oczu. Wpatrywał się w nią bez mrugnięcia okiem i wyglądał na zaskoczonego, a równocześnie lekko zdenerwowanego. Spodziewał się wszystkiego, ale nie takiego pytania. Zacisnął dłonie w pięści.

– Wybacz, ale nie rozumiem dlaczego o to pytasz… – powiedział chłodno. – I nie sądzę, że chcę ci o tym opowiadać.

Nie miał ochoty o tym rozmawiać. Nienawidził, kiedy ktoś wypytywał go o jego rodzinę, bo wtedy od razu zalewała go fala złości, kiedy przypominał sobie wszystkie te okropne rzeczy, które przydarzyły mu się w domu przy Grimmauld Place 12 w Londynie. Kiedy był jeszcze małym chłopcem, zanim po raz pierwszy wsiadł do ekspresu Londyn – Hogwart, nie zdawał sobie sprawy z tego, że jego rodzice, a w szczególności matka, jest po prostu zła. Uważał jej zachowanie za normalne, bo nie miał żadnego porównania, czy punktu odniesienia. Wszyscy, którymi się wtedy otaczał byli tacy sami. Wzdrygnął się na samo wspomnienie tych niezliczonych razy, kiedy obrywał różnym zaklęciami za złe w mniemaniu matki zachowanie. Teraz, kiedy był już dorosły, doskonale wiedział, że decyzja Tiary, o przydzieleniu go do Gryffindoru uratowała mu życie. Nie chciał sobie nawet wyobrażać co by się stało gdyby trafił do Slytherinu tak, jak cała jego rodzina. Może i był zdrajcą krwi. Może i był wyrodnym synem. Może te wszystkie rzeczy, które wypisywała mu Walburga Black w wyjcach i listach były prawdą. Może i powinien wstydzić się za to kim jest i jaki ma stosunek do mugoli. Może i tak było. Ale kiedy mijał się na korytarzu z Regulusem i mierzył się z nim lodowatym spojrzeniem, widział w nim to, czym on nigdy nie chciałby się stać. I czym nigdy się nie stanie.

Dorcas wypuściła głośno powietrze i zebrała całą odwagę jaką w sobie miała. Powinna mu powiedzieć o Alice. Nadarzyła się teraz ku temu wprost idealna okazja. Wiedziała, że Syriusz by ją zrozumiał, bo jakby nie patrzeć, miał doświadczenie z rodzeństwem – Śmierciożercą. Zamiast tego zdecydowała się jednak na niedopowiedzenia.

– Można powiedzieć, że jestem teraz w podobnej sytuacji – zaczęła powoli i zauważyła, że chce o coś zapytać, ale natychmiast uciszyła go dłonią. – I ta osoba zaczęła mi grozić. Powiedziała, że mnie zniszczy, a ja jestem przerażona. Nie wiem do czego tacy ludzie są zdolni i nie wiem co mam teraz robić.

Wypowiadając ostatnie wyrazy zaczęła lekko drżeć.

– Jeśli nie powiesz mi o co dokładnie chodzi, to nie sądzę, że będę mógł ci pomóc. O kim ty mówisz, Dorcas?

Dziewczyna pokręcił tylko głową.

– Przykro mi Syriuszu… Nie mogę powiedzieć nic więcej. Jeszcze nie teraz… – wyszeptała.

To, co do tej pory mu powiedziała i tak wymagało od niej wielkiego wysiłku i poświęcenia.

Chłopak pokiwał głową i zastanowił się przez chwilę nad odpowiedzią. Był cholernie ciekawy o kim i o czym ona mówi, ale nie miał zamiaru pytać o szczegóły, bo był pewien, że i tak nie dostanie szczerej odpowiedzi. W końcu każdy miał swoje tajemnice, a on chcąc nie chcąc musiał uszanować jej decyzję.

– Myślę, że przede wszystkim nie powinnaś zachowywać się tak, jakbyś się bała. Chce cię zastraszyć, a ty nie możesz dać jej tej satysfakcji. Kimkolwiek ta osoba jest, powinnaś pokazać jej, że jej groźby na ciebie nie działają. Powinnaś żyć tak jak żyłaś do tej pory i nie dać się zastraszyć. Jestem pewien, że ostatnie czego chce to to, żebyś była szczęśliwa.  

~ ~ ~

Ktoś zapukał do drzwi. Nie odrywając wzroku od książki krzyknęła „proszę!” i po raz setny przeczytała jedno i to samo zdanie. Leżała w identycznej pozycji już od jakiejś godziny i jej szyja zaczynała powoli dawać o sobie znać. Podręcznik do eliksirów leżał na podłodze, a ona zwisała z łóżka wymachując nogami w powietrzu skupiając się bardziej na tym, żeby robić to w równym tempie, niż na samym tekście. Zdmuchnęła z twarzy kosmyk blond włosów, który wydostał się z jej niedbałego koka i opuściła gwałtownie głowę tak, że uderzyła w drewniany przód łóżka. Czarnowłosy chłopak roześmiał się głośno, a ona jęknęła.

– Zabierz to ode mnie, błagam! – krzyknęła Loraine przeciągle, waląc raz po raz czołem w ramę mając nadzieję, że pomoże jej to chociaż trochę w lepszym rozumieniu.

Na ten widok Syriusz wybuchnął kolejną salwą śmiechu, która przypominała lekko warczenie psa, i podszedł do dziewczyny. Wziął do ręki książkę, zatrzasnął ją i odrzucił za siebie nie patrząc nawet gdzie celuje. Podręcznik odbił się od przeciwległej ściany i z głuchym echem spadł na podłogę. Blondynka podniosła na niego głowę i posłała mu pełne wdzięczności spojrzenie.

– Dziękuję, że zlitowałeś się nade mną, mój wybawco! Ślęczę nad tym już jakąś – zamyśliła się, próbując przypomnieć sobie ile czasu minęło odkąd postanowiła zabrać się za próbowanie zrozumienia Eliksirów – wieczność i dalej za cholerę nie mogę zapamiętać wykorzystania eliksiru wiggenowego.

– Łatwizna – wzruszył ramionami. – Leczy rany.

Spojrzała na niego z wyrzutem.

– Mógłbyś mnie nie dobijać i nie mówić o tym jak o czymś co jest tak oczywiste jak to, że Armaty z Chudley znowu wygrają mistrzostwa ligi? – zapytała ze złością.

– Właściwie to wiem to tylko dlatego, że przed chwilą przepisywałem od Luniaka wypracowanie, ale skoro masz mnie za geniusza w dziedzinie eliksirów, to bardzo mi to schlebia.

Wyszczerzył zęby, a ona posłała mu spojrzenie spod przymrużonych powiek. Co jak co, ale z tego akurat przedmiotu była beznadziejna. Nie miała zielonego pojęcia jak to się stało, że rok temu ze swoimi wynikami z SUM-ów dostała się na rozszerzony poziom, ale tłumaczyła to sobie chwilową utratą świadomości przez komisję, która wtedy właśnie sprawdzała jej egzamin. Nie było innej opcji. Bo jak inaczej wytłumaczyć to, że dostała Powyżej Oczekiwań i z tym wynikiem idealnie kwalifikowała się do uczęszczania na lekcje do profesora Slughorna? Ale doszła wtedy do wniosku, że skoro już otrzymała taką możliwość, to żal jej było nie wykorzystać i właśnie dlatego leżała teraz bezradnie i przeklinała się w myślach za to, że nie poprosiła o ponowne sprawdzenie jej testu.

– Dlaczego ten stary Ślimak nie może nagle ciężko zachorować i pojechać na całoroczną obserwację do Munga? No dlaczego?!

– Myślę, że Evans i Smark mogliby mieć coś przeciwko temu…

To przypomniało o czymś Loraine, która zerwała się nagle na kolana, zapominając całkowicie o nauce.

– Lily i James są teraz razem na szlabanie, prawda?

Syriusz przytaknął.

– Nie wiem jak ty, ale ja myślę, że to nie skończy się dobrze. Ze zdolnością Pottera do wprowadzania ją w stan totalnej wściekłości będę zaskoczona, jeśli wróci stamtąd  żywy albo z głową we właściwym miejscu…

Ze śmiechem przyznał jej rację.

– Istnieją tylko dwa wyjścia z tej sytuacji – powiedział. – Albo w końcu się pogodzą albo jeszcze bardziej pokłócą.  Oboje wiemy co jest bardziej prawdopodobne…

Spojrzeli na siebie znacząco.

– Jednak na twoim miejscu bardziej niż o Jamesa martwiłbym się Meadowes…

Na dźwięk nazwiska współlokatorki, Loraine zacisnęła wargi i wyraźnie się spięła. Syriusz to zignorował i kontynuował.

– Przyszła do mnie przed chwilą i spytała jak to jest mieć brata śmierciożercę…

– Nie obchodzi mnie to – oświadczyła stanowczo.

Otworzył usta chcąc coś powiedzieć, ale od razu mu przerwała.

– Przestań – postanowiła jak najszybciej zmienić temat. – A tak właściwie, to dlaczego zaszczycasz mnie swoją skromną osobą? Zapomniałeś, że nie wolno wam wchodzić do damskich dormitoriów? – uniosła pytająco brwi.

Uśmiechnął się z błyskiem w oku i chwycił w rękę miotłę, którą oparł wcześniej o łóżko i zarzucił ją sobie na ramię.

– Nie, dlatego wcale tu nie wszedłem…

–… tylko wleciałem – dokończyła za niego dziewczyna i wywróciła oczami. – A co jeżeli akurat byłabym nago, a ty byś sobie tak bezkarnie tu wtargnął?

– Tragedia – odpowiedział jej sarkastycznie. – Chociaż w sumie nie jestem pewien czy chciałbym to koniecznie zobaczyć – dodał po chwili zastanowienia.

Loraine chwyciła bordową poduszkę leżącą obok i rzuciła nią w niego z całej siły. Jej celność oczywiście jej nie zawiodła i trafiła go prosto w głowę.

– Jesteś okropny. Nie wiem jak ja mogę się z tobą przyjaźnić. Powinnam raczej założyć twój antyklub i rozdawać wszystkim ulotki z napisem „Nie zbliżaj się do Blacka, bo jego głupota jest zaraźliwa”.

Ich najlepszym wspólnym zajęciem było przedrzeźnienie siebie nawzajem. Loraine nigdy nie pozostawała obojętna na jego zaczepki, dokładnie tak samo jak i Syriusz. Gdyby traktowali to wszystko poważnie, już dawno by się do siebie nie odzywali. Mieli jednak do siebie tak duży dystans, że w ogóle im to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie – bardzo ich bawiło.

– Nie radziłbym ci tego robić, bo wtedy byłbym zmuszony opowiedzieć wszystkim o tym co zrobiłaś w piątej kla…

– Nie waż się nawet kończyć!

Roześmiał się, za co oberwał kolejną poduszką.

– Tak więc sama widzisz… Jesteś do mnie przywiązana do końca swojego marnego życia.

Posłała mu minę jaką obdarzało się zazwyczaj osoby, których szczerze się nienawidzi, a on nic sobie z tego nie robiąc, z uśmiechem na ustach otworzył jej kufer i zaczął wyciągać z niego kolejne rzeczy. Rzucił w jej kierunku jeden z ochraniaczy na kolana, bordową bluzę z herbem Gryffindoru, a potem podniósł znad walizki rękę, w której trzymał jej czarny, koronkowy biustonosz. Zacmokał, oglądając go z każdej strony.

– No, no Mer… Nie spodziewałem się tego po tobie – posłał jej figlarny uśmiech.

W ekspresowym tempie wyrwała mu bieliznę z ręki, wrzuciła z powrotem do kufra i zatrzasnęła go z hukiem, o mało nie miażdżąc mu palców, które w ostatniej chwili zdążył jednak stamtąd zabrać. Po raz kolejny w ciągu ich rozmowy wybuchnął śmiechem. To już zaczynało być irytujące.

– Nie bądź taka zawstydzona. Uwierz mi, że w swoim życiu widziałem już nie jeden stanik.

– Och, pewnie należał do jakiejś dziewczyny, która po tym, jak zorientowała się, że jesteś kompletnym kretynem zostawiła ci go, żebyś mógł przyszpanować kumplom i się od niej odczepił – odgryzła się. – Chociaż czekaj! Twoje dziewczyny nie są na tyle bystre, żeby dojść do takiego wniosku… Dlatego w ogóle się tobą interesują. Ich poziom inteligencji jest jeszcze niższy od twojego, jeżeli to jest w ogóle możliwe…

– Zabawne – skwitował. – A teraz koniec tego dobrego. Zbieraj się. Idziemy potrenować.

Te dwa słowa sprawiły, że zapomniała o ich uprzejmej wymianie zdań i wyskoczyła z łóżka jak oparzona. Chwycił w jedną rękę ochraniacz i bluzę, którą parę minut temu rzucił jej Syriusz, a drugą już sięgała po miotłę. Po dosłownie dziesięciu sekundach stała już przy drzwiach patrząc na niego wyczekująco i nie przejmując się w zupełności tym, że nie zaopatrzyła się w drugi ochraniacz. Pokręcił tylko głową, uśmiechnął się pod nosem i wyszedł za nią przez drzwi. Właśnie za to tak bardzo ją uwielbiał.

~ ~ ~

Jej praca dobiegała już pomału końca. Przez cztery ostatnie godziny nie robiła nic innego jak tylko wyciągała z szafki kolejną fiolkę lub buteleczkę z kolorową zawartością, czyściła ją zwilżoną szmatką i odstawiała na bok. Następnie zgodnie z opracowanym przez nią na początku systemem, układała je z powrotem zgodnie z literami alfabetu. Działała już niemalże mechanicznie. Obawiała się, że po tym szlabanie jej zamiłowanie do ważenia eliksirów osłabnie, do czego absolutnie nie chciała dopuścić. Spojrzała ze złością na swojego towarzysza, który od samego początku ich zakładu siedział pod ścianą i z głupkowatym uśmiechem na ustach przyglądał się jej podczas pracy. Jego szafka była nieruszona. Nie miała pojęcia kiedy on ma zamiar się w końcu za to zabrać, ale powstrzymywała się od zadania pytania. Nie mogła przez to przegrać. To była już jego sprawa. Chciał spędzić tutaj całą noc, żeby rano od razu znaleźć się na lekcji eliksirów? Nie ma sprawy. Nic jej do tego. Ona już prawie wykonała swoje zadanie i miała zamiar jak najszybciej opuścić tą ciemną salę w lochach. Z satysfakcją i uśmiechem na ustach odstawiła na półkę ostatnią buteleczkę i zamknęła drzwiczki regału. Rozprostowała ręce i rozluźniła nadgarstki, chwyciła w dłoń swoją szkolną torbę i już miała zbierać się do wyjścia, kiedy James w końcu wstał z miejsca. Posłał jej szeroki uśmiech i sięgnął do tylnej kieszeni swoich jeansów, skąd wyciągnął różdżkę. Lily upuściła torbę na ziemię i popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, w których malowała się wyraźna złość pomieszana z niedowierzaniem. Chłopak puścił jej oczko i machnął krótko różdżką. W następnej chwili cała zawartość jego szafko lśniła czystością. Jeszcze jedno machnięcie i fiolki zaczęły się między sobą mieszać. Po niespełna trzydziestu sekundach wszystko było idealnie równo poukładane i szczerze powiedziawszy wyglądało znacznie lepiej niż u Lily.

Evansówna wprost nie mogła w to uwierzyć. Przez cały ten czas miał przy sobie różdżkę, którą za jednym zamachem wykonał całą robotę, podczas kiedy ona męczyła się z tym przez cztery godziny! Cztery godziny! Jej policzki poróżowiały z wściekłości i zacisnęła pięści. Jego zachowanie wytrąciło ją z równowagi do takiego stopnia, że już na końcu języka miała gotową tyradę, którą nade wszystko chciała mu teraz wykrzyczeć prosto w twarz. W ostatnim momencie ugryzła się jednak w język, co wywołało na jego twarzy jeszcze większy uśmiech niż ten, który miał do tej pory. Kiedy dzisiaj po południu przyjmowała jago zakład nie spodziewała się, że chłopak będzie grał niesprawiedliwie. Była pewna, że gdyby nie ich gra, załatwiłby ten szlaban za ich oboje i już po godzinie, żeby nie wzbudzać podejrzeć Filcha, znaleźliby się w swoich dormitoriach i mogli odpocząć. Jak widać Potter był już tak doskonale wprawiony w szlabany z woźnym, że dawno zaopatrzył się w fałszywą różdżkę, którą za każdym razem mu oddawał, podczas kiedy prawdziwa spoczywała spokojnie na dnie wewnętrznej kieszeni jego szaty.

Lily odetchnęła głęboko kilka razy z zamkniętymi oczami, odliczyła w myślach od dziesięciu do zera żeby choć trochę ukoić nerwy i przywołała na twarz najsłodszy uśmiech na jaki było ją stać. Podniosła upuszczoną wcześniej torbę, zarzuciła ją sobie na ramię i zostawiła Jamesa samego, przy okazji stając całym ciężarem swojego ciała na jego prawej stopie.

To, że nie mogła wyładować swojej złości w obecności Pottera nie znaczyło, że tak od razu miała się uspokoić. Przeszła pod portretem Grubej Damy trzaskając nim mocno, co wywołało okrzyk niezadowolenia z jej strony i przemaszerowała przez Pokój Wspólny kierując się od razu w stronę schodów prowadzących do żeńskich dormitoriów. Wyklinając w myślach ostatnie cztery zmarnowane godziny, nacisnęła klamkę i niemalże natychmiast się zatrzymała, bo coś jej nie pasowało. W pokoju nie znajdowała się ani Dorcas ani Loraine. Zamiast nich koło jednego z łóżek krzątała się jakaś obca dziewczyna, która co chwila sięgała do kufra i coś z niego wyciągała.

– Przepraszam – powiedziała automatycznie Lily. – Chyba pomyliłam drzwi.

Jej towarzyszka już otwierała usta żeby coś powiedzieć, ale Lily cofnęła się szybko i ponownie znalazła się na wąskiej klatce schodowej, nie dając jej nawet dojść do słowa.

Stała tak przez chwilę zastanawiając się nad czymś głęboko. Po chwili spojrzała na drewniane wrota przed sobą i zmarszczyła brwi. Wszystko się zgadzało. Złota cyfra dziewięć wisząca na nich upewniła ją tylko w tym, że wcale się nie pomyliła. To było jej dormitorium. Przeniosła wzrok trochę niżej i wtedy zorientowała się już o co chodzi. Tabliczka wisząca pod numerem pokoju informowała o zamieszkałych w nim osobach.

Evans, Lily

Meadowes, Dorcas

Mersey, Loraine

Macdonald Mary

Zmarszczyła brwi. Ponownie weszła do środka i zastała tą samą dziewczynę, która teraz przerwała składanie ciuchów w idealną kosteczkę i uśmiechnęła się do niej lekko. Miała średniej długości kręcone blond włosy i niebieskie oczy.

– Cześć – przywitała się nieśmiało.

– Musiała tu chyba zajść jakaś pomyłka. To jest dormitorium moje, Dorcas i Loraine – powiedziała, może trochę zbyt ostro, nie zawracając sobie głowy powitaniem

Kolejny nieśmiały uśmiech.

– Niezupełnie… Jestem waszą nową współlokatorką. Nazywam się Mary Macdonald.

~ ~ ~

Słońce już dawno schowało się za linię horyzontu, kiedy dwójka Gryfonów skierowała się z powrotem w kierunku zamku. Byli właśnie po kilkugodzinnym treningu, który wycisnął z nich siódme poty. Loraine czuła, że jutro rano będzie miała poważny problem ze wstaniem z łóżka, ale nie obchodziło ją to. Lubiła ten rodzaj bólu, bo miała wtedy ogromną satysfakcję, że poprzedniego dnia dała z siebie absolutnie wszystko. Tak było i tym razem.

– Dobrze, że dzisiaj trochę poćwiczyliśmy. Po twoim wypadku bałem się, że nie będziesz mogła już nią tak sprawnie rzucać – odezwał się Syriusz, kiedy przemierzali szkolne błonia. – A tego zdecydowanie byśmy nie chcieli, bo już niedługo nasz pierwszy mecz.

– Czyli tylko dlatego mnie tu wyciągnąłeś? Żeby upewnić się, że nie przegramy?

– No oczywiście, że tak. Co za głupie pytanie – prychnął. – Nie mów mi tylko, że myślałaś, że to dlatego, że miałem ochotę z tobą pograć…

– No skądże… Musiałabym być ostatnią idiotką, żeby sobie coś takiego wyobrażać.

– A my oboje wiemy, że nią nie jesteś… – powiedział z sarkazmem za co dostał od niej kuksańca w prawy bok.

Otworzyli wielkie wrota prowadzące do środka i po cichu przekroczyli próg. Już dawno było po ciszy nocnej, więc musieli uważać, żeby nie wpaść na Irytka, albo co gorsza, Filcha. Przeszli przez ogromną Salę Wejściową, a potem wspięli się po marmurowych schodach prowadzących na pierwsze piętro. Syriusz zaczął prowadzić ich w kierunku jednego z tajemnych przejść, który znacznie skróciłby ich podróż do Wieży Gryffindoru, kiedy zza rogu usłyszeli kocie miauczenie.

Kotka woźnego, Pani Norris wyłoniła się zza zakrętu i zmierzyła ich swoimi żółtymi ślepiami, świecącymi w ciemności. Chwilę później do ich uszu dobiegł dźwięk poczłapywania po kamiennej posadzce i oboje zdali sobie sprawę, że lada chwila ujrzą przed sobą Filcha. Żadne z nich nie miało najmniejszej ochoty na otrzymanie szlabanu, więc Syriusz chwycił Loraine za rękę i pociągnął ją ku najbliższej wnęce w ścianie, w której umieszczona była masywna, żelazna zbroja.

Znaleźli się teraz w dość dwuznacznej pozycji. Black opierał się plecami o ścianę i przy swojej piersi jedną ręką trzymał za nadgarstek dziewczynę, która napierała na niego całym swoim ciałem. Ich twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. Patrzyli sobie w oczy i nie odzywali się ani słowem. Oboje starali się oddychać jak najciszej, żeby nie zostać przyłapanym na wałęsaniu się po zamku grubo po dozwolonej godzinie. Minęło kilka pełnych napięcia minut, aż w końcu kroki i pomiaukiwania ucichły. Oni jednak dalej się nie ruszali. W następnej chwili, kiedy Loraine miała zamiar wyjść już z ukrycia, Syriusz zrobił coś, czego oboje się absolutnie nie spodziewali.  Nachylił się nad nią likwidując dzielącą ich przestrzeń.

___________________

Witajcie! :*

Mam nadzieję, że rozdział przypadł Wam do gustu i zostawicie poniżej swoją opinię :) Wasze zdanie jest dla mnie niezmiernie ważne i motywujące, więc naprawdę zachęcam wszystkich czytających do komentowania :)

Nie wiem co by tu jeszcze napisać oprócz tego, że dziękuję Wam serdecznie za prawie 1500 wyświetleń i 10 obserwujących  <3 

Pozdrawiam gorąco, bo pogoda nie za ciekawa...

Do zobaczenia za dwa tygodnie! :*

Veriatte