Rozdział 6

                10 wrzesień

Następnego dnia cała społeczność Hogwartu była świadkiem trzech nietypowych wydarzeń i zachowań, jakie miały miejsce wśród mieszkańców Domu Lwa. Każde z nich nie miało nigdy wcześniej miejsca i było równie szokujące co dwa pozostałe. Kto by pomyślał, że przez jeden wieczór tyle rzeczy może ulec zmianie?

Po pierwsze, przy sobotnim śniadaniu na stałym miejscu Lily, Dorcas i Loraine siedziała blondwłosa dziewczyna, która nie była żadną z tych trzech wyżej wymienionych. Był wczesny ranek, dlatego w Wielkiej Sali zawiewało pustkami, ale wśród rannych ptaszków pojawiało się pytanie „Kim ona, do cholery, jest?”. I wtedy część z nich doznawała olśnienia. Przypominała sobie, że wcześniej gdzieś ją już widzieli. Przeszukiwali zakamarki własnej pamięci i już wiedzieli. Zawsze cicha, nieśmiała, ale przerażająco inteligentna i znająca odpowiedź na każde pytanie. Mary Macdonald. Podczas swojej sześcioletniej kariery w szkole, dziewczyna zdążyła już przywyknąć do tego, że nikt jej nigdy nie kojarzył. Przyczyn było wiele, a w dużej mierze sprowadzały się one do niej samej. Prawda była jednak taka, że w większości czasu jej to odpowiadało. Lubiła swój samotny świat, w którym nie było nikogo i niczego oprócz niej, pergaminu, pióra i atramentu. Mogła spędzać całe dnie na pisaniu, a pisała właściwie wszystko. Począwszy od pamiętnika, poprzez wiersze i opowiadania, a kończąc na artykułach i reportażach. Były jednak chwile, w których żałowała, że nie jest duszą towarzystwa, ani nie ma nikogo z kim mogłaby porozmawiać o swoich problemach. Miała odrobinę nadziei, że gdy wprowadzi się do innego dormitorium, będzie mogła jakoś to naprostować. Myślała, że da radę zaprzyjaźnić się z nowymi współlokatorkami, i że ten rok okaże się inny od wszystkich. Jednak po wczorajszym niezbyt miłym przywitaniu przez Lily Evans, tym jak Loraine Mersey wpadła do dormitorium i bez słowa zakryła sobie usta dłonią niczego nie wyjaśniając, i jak późnym wieczorem w pomieszczeniu pojawiła się Dorcas Meadowes i niemal natychmiast zaszyła się za bordową kotara swojego łóżka, Mary zadała sobie jednak jedno ważne pytanie. „Gdzie ona, na Merlina, trafiła?” i doszła do wniosku, że nie jest tam całkowicie mile widziana. Jej nowe współlokatorki nie dały jej nawet szansy na wyjaśnienie tego, dlaczego tak naprawdę znalazła się w ich sypialni. Bo przecież nie przyjechała na wymianę, nie zmieniła szkoły ani nic z tych rzeczy. Wręcz przeciwnie. Chodziła do Hogwartu od pierwszej klasy, ale mimo to zdecydowała się na opuszczenie swojego dotychczasowego dormitorium. Uważała, że szczególnie Evans powinna była poznać ten powód.

Po drugie, gołym okiem widać było, że nad przyjaźnią Syriusza Blacka i Loraine Mersey pojawiły się ciemne chmury. Unikali kontaktu wzrokowego, nie żartowali, ani nie dyskutowali zawzięcie o quidditchu. Siedzieli tylko bez słowa, każde skupione na swoim własnym talerzu.

Kiedy poprzedniego dnia Syriusz ją pocałował, dziewczyna była kompletnie oszołomiona tym, co właśnie się wydarzyło. To było niedopuszczalne. Jej najlepszy przyjaciel ją pocałował, a co było jeszcze gorsze, ona mu na to pozwoliła. Nie odepchnęła go, bo była w zbyt wielkim szoku żeby to zrobić. Kiedy Black w końcu się od niej odsunął, spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami, a do niego chyba dotarło co zrobił. Zanim zdążył się w ogóle odezwać, Loraine wyjąkała, że Filch już chyba sobie poszedł i uciekła stamtąd tak szybko, jak to tylko było możliwe.

A on? On nie miał zielonego pojęcia dlaczego to zrobił. Nigdy nie sądził, że do tego dojdzie. Może to przez to, że znajdowali się tak blisko siebie? Może to dlatego, że widział jej hipnotyzujące zielononiebieskie oczy, które wpatrywały się w niego bez mrugnięcia okiem? Może to dlatego, że przez jeden krótki moment zapomniał, że jest dla niego jak siostra i dostrzegł w niej po prostu piękną i wyjątkową dziewczynę? A może to dlatego, że czuł do niej coś więcej niż tylko przyjaźń?

Po trzecie, kiedy po kilkudziesięciu minutach na śniadaniu pojawiła się Lily Evans, a zaraz po niej do Wielkiej Sali wszedł James Potter, wszystkich zgromadzonych zatkało. Nie nastąpiła między nimi żadna kłótnia o to, że James odważył się odetchnąć, nie padły ironiczne stwierdzenia, ani nie doszło do próby podrywu. Panowała między nimi kompletna cisza, co do tej pory było raczej niespotykane. Kiedy chłopak zajął miejsce dokładnie naprzeciwko Rudowłosej i uśmiechnął się do niej szeroko, mrugając przy tym okiem, Lily zacisnęła tylko usta i nałożyła sobie na talerz sporą porcję jajecznicy.

– Dor, mogłabyś powiedzieć Potterowi, żeby nie robił z siebie jeszcze większego idioty niż jest w rzeczywistości?

Dorcas zajmowała miejsce po jej lewej stronie i co chwila zerkała w stronę stołu Ślizgonów. Alice nie było w Wielkiej Sali, a ona zaczęła się zastanawiać co jej siostra może teraz robić. Może próbuje na kimś nowe czarno magiczne zaklęcie? Może kontaktuje się w jakiś sposób ze Śmierciożercami? Na samą myśl dziewczynę przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Nie rozpoznawała już osoby, w którą zamieniła się Rosalie i straciła pewność, czy chce na nowo nawiązać z nią utracony dawno temu kontakt.

Kiedy nie wykonała polecenia Lily, ta spiorunowała ją spojrzeniem, na które odpowiedziała poprzez przepraszające wzruszenie ramionami. Wsadziła do ust ostatni kawałek tosta i powiedziała reszcie, że musi skoczyć jeszcze do Slughorna, żeby zapytać się go o coś dotyczącego wypracowania, które mieli napisać na poniedziałek. Syriusz, który miał już serdecznie dość napięcia, jakie panowało między nim i Loraine, zaproponował jej swoje towarzystwo, po czym oboje opuścili pomieszczenie.

– Czy ktoś mógłby mi w końcu powiedzieć co tu się dzieje? – spytał z ciężkim westchnieniem Remus. – Dorcas od początku roku zachowuje się dziwnie, wy się do siebie nie odzywacie – tu wskazał widelcem na Lily i Jamesa, po czym skierował go w stronę Loraine – a ty i Black macie jakiś kryzys.

Lily upiła łyk soku dyniowego i jako pierwsza pospieszyła mu z odpowiedzią.

– Pozwól, że odpowiem za siebie… Potter sobie ubzdurał, że się z nim umówię, ale nie musi się o to martwić, bo jeszcze nie zwariowałam, a mój mózg jest nadal na właściwym miejscu czyli tam, gdzie u niego znajduję się tylko próżnia – uśmiechnęła się słodko.

Mimo, iż jej słowa skierowane były w stronę Lupina, James doskonale zdawał sobie sprawę, że tak naprawdę są one dla niego. Ach tak… Skoro tak chciała się bawić, to nie ma żadnego problemu. Od razu podjął grę i nie patrząc na nią zwrócił się do przyjaciela.

– Problem w tym Luniaczku, że Lily nie dopuszcza do siebie myśli, że tak naprawdę, w głębi swojego lodowatego serduszka, jednak pragnie się ze mną umówić, tylko duma jej na to nie pozwala…

Dziewczyna przejęła pałeczkę.

– Och, Remusie. Naprawdę współczuję ci, że musisz dzielić jedno dormitorium z tak zadufanym w sobie, nadętym, dziecinnym…

–… wspaniałym – wtrącił James.

–… aroganckim kretynem – dziewczyna zgromiła go wzrokiem.

Lupin otworzył już usta, żeby odpowiedzieć, ale Rogacz mu na to nie pozwolił, bo skierował swoje słowa w kierunku blondynki siedzącej niedaleko Lily.

– Ja też ci współczuję Loraine, bo nie dałbym chyba rady na okrągło wysłuchiwać od swojej współlokatorki jaki to jestem przefantastyczny. To musi być naprawdę nie do zniesienia… – pokręcił głową z udawanym zrozumieniem.

Loraine wystawiła przed siebie dłonie w celu obrony.

– Ej, mnie w to nie mieszaj. Swoje gierki załatwiajcie między sobą.

James wzruszył tyko ramionami, nie przestając ciągnąć zabawy.

– Tak więc Remusie, o czym ja to mówiłem? Ach, tak… Gwarantuje ci, że do końca tego tygodnia, jak jeszcze nie szybciej, Lily porzuci swoje uprzedzenia i zaszczyci mnie swoją obecnością na najbliższym wyjściu do Hogsmeade.

Rudowłosa prychnęła. Nie miała zamiaru dać się tak łatwo podejść. Zacmokała i pokręciła ze współczuciem głową, patrząc porozumiewawczo w stronę Remusa.

– W tym tkwi właśnie problem Pottera… Nie potrafi oddzielić grubą linią tego, co wytworzył w swojej zdecydowanie zbyt wybujałej wyobraźni od tego, co jest faktem. A w tym przypadku faktem jest nic innego jak to, że w najbliższym czasie będzie musiał porzucić swoje żałosne próby zrobienia na mnie wrażenia i znaleźć sobie nową pasję. Wiesz, coś w stylu kolekcjonowania świerszczy albo pisania tanich wierszy, które kiedyś mi wysyłał…

– Nie sądzisz, że Evans jest za bardzo naiwna? Wmawia sobie, że…

– Dobra! – krzyknął w końcu zdenerwowany Lupin. – Zapomnijcie, że w ogóle zapytałem!

Odwrócił wzrok od mierzących się uważnym spojrzeniem Lily i Jamesa i zwrócił się z ciężkim westchnieniem w stronę Loraine. Od jego nieudanej próby zaproszenia jej na randkę minął prawie tydzień, ale do tej pory nie zebrał w sobie tyle odwagi, żeby spróbować ponownie, więc starał zachowywać się tak jak zawsze.

– Może chociaż ty mnie oświecisz i powiesz co jest na rzeczy z tobą i Łapą?

Loraine się zgarbiła i skupiła całą swoją uwagę na misce przed sobą udając nagłe zainteresowanie płatkami. Nikomu jeszcze o tym nie powiedziała. Bała się wypowiedzieć te słowa na głos, bo byłoby to równoznaczne z tym, że są one prawdziwe. Ale z drugiej strony musiała je z siebie wyrzucić, a Remus zdawał się być najodpowiedniejszą osobą, której mogła powierzyć ten sekret. Lily była za bardzo zajęta prowadzeniem głupich gierek z Jamesem, z Dorcas była pokłócona, a nie mogła w tej sprawie udać się do osoby, do której zwykle przychodziła w podobnych sytuacjach, bo problem dotyczył właśnie niej.

– Syriusz mnie pocałował – mruknęła niewyraźnie, dalej nie podnosząc wzroku i mieszając bezsensownie łyżką w mleku.

Gdy do Remusa dotarł sens tych trzech słów, z wrażenia aż wypuścił z dłoni widelec, który odbił się od talerza, a towarzyszący temu dźwięk sprawił, że w ich stronę zwróciło się kilka gapiów. Kiedy jednak doszli oni do wniosku, że nie dzieje się nic wartego ich cennej uwagi, wrócili do swojego monotonnego życia i dopiero wtedy miodowooki chłopak zdołał coś z siebie wydusić.

– Że co proszę?! Black… Black cię pocałował?! – nie mógł uwierzyć własnych uszom. – Przecież wy się przyjaźnicie. Jak… Jak do tego w ogóle doszło?

Loraine wzruszyła tylko ramionami.

– Nie wiem – odpowiedziała zgodnie z prawdą i milczała przez następne kilka sekund. – I co ja mam teraz zrobić, Remusie? Nie chcę, żeby to w jakiś sposób wpłynęło na nasze relacje, a tak się właśnie teraz dzieje. Nie jestem w stanie spojrzeć mu nawet w oczy. Naprawdę nie chcę stracić kolejnego przyjaciela… – westchnęła.

W końcu podniosła na niego wzrok, ale wcale nie spodobało jej się to co w tej chwili ujrzała. W jego oczach nie było tak charakterystycznej dla niego chęci niesienia wszystkim pomocy i bezgranicznego zrozumienia. Zamiast tego wpatrywał się w nią nieodgadnionym spojrzeniem, w którym dostrzegła też odrobinę wściekłości. Nie odpowiadając jej na pytanie wstał z miejsca i ruszył w kierunku wyjścia.

~ ~ ~

Opuścili Wielką Salę, ale zamiast do lochów, Dorcas udała się w stronę wyjścia z zamku, a Syriusz bez słowa ruszył za nią. Szli w milczeniu, każde pogrążone we własnych myślach i nie odczuwające większej potrzeby, żeby ze sobą rozmawiać. Oboje chcieli choć na chwilę uciec od przyjaciół i móc w spokoju pomyśleć nad swoim kolejnym krokiem.

Syriusz z rękami w kieszeni kopnął z całej siły kamyk, który znalazł się pod jego nogami. Był na siebie wkurzony. I to mocno. Co mu strzeliło do głowy, żeby pocałować Loraine?! Po jaką cholerę to zrobił?! Mógł spokojnie się odsunąć, wrócić razem z nią do Pokoju Wspólnego i wszystko byłoby po staremu. Musiał, no po prostu musiał wszystko spieprzyć, no bo po co ma być normalnie, skoro można skomplikować sobie życie? I co on miał teraz zrobić? To był zwykły impuls. Jedna chwila nieuwagi, która mogła przeważyć nad dalszym losem całej jego przyjaźni z dziewczyną. A on naprawdę nie chciał jej stracić. Rozumieli się bez słów i mimo, że przeważnie wszystko obracali w żart, zawsze byli dla siebie w razie jakichkolwiek problemów. A teraz, całkowicie przez niego, to wszystko stanęło pod jednym, wielkim znakiem zapytania. Cała ich wieloletnia przyjaźń mogła już nie być taka jak dawniej, bo prawdopodobnie ciągle będzie towarzyszyła im ta dziwna niezręczność, której próbkę mogli zasmakować podczas dzisiejszego śniadania. No bo jak niby mieli się teraz zachowywać? Jakby ich pocałunek nigdy nie miał miejsca? A może powinni o tym po prostu zapomnieć i uznać za jednorazową wpadkę? No bo to nic nie znaczyło, prawda? Syriusz zadał sobie takie pytanie i zastanowił się przez dłuższą chwilę nad odpowiedzią. W swoim siedemnastoletnim życiu miał okazję całować się jakąś niezliczoną ilość razy, ale żaden z jego wcześniejszych pocałunków nie był choć w najmniejszym stopniu podobny do tego, do jakiego doszło wczorajszego wieczoru. Nie czuł podniecenia, obrzydzenia ani nawet znudzenia. To było tak, jakby całował się z własną siostrą. Bardzo dziwnie. Pożałował tego sekundę po tym, kiedy oderwał się od jej ust, ale było już niestety za późno, żeby w jakiś sposób to odkręcić. Potem Loraine uciekła, nie pozwalając mu nawet spróbować wytłumaczyć, choć prawdę mówiąc nie był do końca pewien co by jej powiedział, gdyby jednak tam z nim została. Teraz czuł się po prostu podle. Kiedy dzisiejszego ranka dziewczyna ani razu na niego nie spojrzała poczuł, że właśnie traci jedną z najważniejszych osób w swoim życiu, i że jest to całkowicie jego wina. Musiał to jakoś naprawić. Co powinno się robić w takich sytuacjach? Przeszło mu przez myśl, żeby spytać kogoś o radę, ale nie znał nikogo, kto podobnie jak on pocałował swoją najlepszą przyjaciółkę, z którą nie łączy go nic więcej niż tylko szczera, siostrzano–braterska miłość i chce to wszystko wyprostować. Jednym słowem znalazł się w beznadziejnej sytuacji, z której widział tylko jedno sensowne wyjście. Musiał z nią porozmawiać.

Nim zdążył się zorientować, znaleźli się nad brzegiem jeziora, a Dorcas usiadła pod wiekowym dębem, opierając się plecami o jego pień i wpatrując się w jakiś niezidentyfikowany punkt w oddali. Schylił się, wziął do ręki płaski kamyk i rzucił go z całej siły, powodując, że odbił się on kilka razy od tafli wody.

– O czym myślisz? – spytał nie odwracając się ku dziewczynie, nadal wpatrując się w lśniącą i spokojną powierzchnię jeziora.

Meadowes zamrugała kilkakrotnie wybudzając się z zamyślenia, który to stan towarzyszył jej od momentu wstania od stołu w Wielkiej Sali. A o czym tak naprawdę myślała? Głównie o Alice. Od momentu kiedy pierwszego września ujrzała ją po raz pierwszy w drzwiach Wielkiej Sali w jej głowie panował ciągły mętlik. Zdążyła jednak zauważyć, że od tamtej pory jej podejście do siostry znacznie się zmieniło. Na początku była niesamowicie szczęśliwa i wzruszona, bo nigdy wcześniej nie sądziła, że dane jej będzie spotkać ją ponownie po tylu latach. Potem, kiedy doszło do ich pierwszej rozmowy, a ona się jej wyparła i dała wyraźnie do zrozumienia, że nie chce mieć z nią nic wspólnego, Dorcas była załamana i nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. Nie straciła jednak nadziei, że jej siostra dalej istnieje, gdzieś w głębi duszy jej nowej odsłony i musi po prostu dać jej trochę więcej czasu. Kiedy jednak podsłuchała jej rozmowę o Voldemorcie, a później poszła z nią porozmawiać i usłyszała te kilka słów, które do tej pory wywoływały u niej gęsią skórkę, zaczęła powoli tracić nadzieję na odnalezienie w niej swojej bliźniaczki. Alice pod żadnym względem nie przypominała osoby, którą Dorcas kiedyś znała i nie wyglądało na to, że miała ona jeszcze kiedykolwiek powrócić. Więc czy był sens dalszej walki? Czy powinna dalej starać się naprawić ich relację i sprowadzić ją na właściwą drogę? Czy może raczej odpuścić i żyć swoim dawnym życiem, tak jak radził jej poprzedniego dnia Syriusz? Problem tkwił jednak w tym, że nie było już „dawnego życia”. Nie mogła zapomnieć o tym, że jej siostra wciąż żyła. Nie mogła ponownie wymazać jej z pamięci. Miała więc tylko dwie możliwości. Albo pogodzić się, że Rosalie nie jest już tą samą osobą co kiedyś, albo dalej próbować do niej dotrzeć. Na tą chwilę nie wiedziała jednak jeszcze, którą drogę wybierze.

– Myślisz, że ludzie mogą się zmienić? – odpowiedziała pytaniem na pytanie. – Ale tak naprawdę – dodała.

Chłopak zastanowił się przez chwilę.

– Mogą – odpowiedział, a w jego głosie czuć było, że jest o tym przekonany. – Pod wpływem niespodziewanych i traumatycznych wydarzeń, albo bardzo silnych emocji ludzie potrafią całkowicie zmienić swoje podejście do życia i sposób patrzenia na świat. Zdają sobie sprawę z tego, co tak naprawdę ma dla nich znaczenie i czego właściwie pragną.  Dorastają.

Pokiwała tylko głową. Jeśli miała być zupełnie szczera, to musiała przyznać, że nie spodziewała się takich słów padających z ust Syriusza Blacka. Zawsze widziała w nim tylko wiecznego Huncwota, kawalarza i nałogowego podrywacza, który jest o wiele zbyt pewny siebie. Ale teraz, po tylu latach znajomości, dostrzegła w nim kogoś innego. Kogoś inteligentnego i posiadającego swoje własne zdanie. Potrafiącego być poważnym i nie żartować ze wszystkiego, byleby tylko uniknąć prawdziwej rozmowy. Popatrzyła na niego ukradkiem z podziwem w oczach. Naprawdę ją teraz zaskoczył. Pozytywnie zaskoczył.

Przypomniała sobie o słowach, które usłyszała od niego poprzedniego dnia. Zastanawiała się, czy chłopak może mieć choć trochę racji. Mimo, iż nie miał zielonego pojęcia o położeniu w jakim aktualnie się znajdowała, nie naciskał na nią w żaden sposób, tylko powiedział co myśli. Może powinna była mu powiedzieć? No bo kto zrozumiałby to tak jak on? Z wszystkich jej przyjaciół tylko on wiedział co to znaczy być szantażowanym przez członka swojej rodziny i jak to jest, kiedy twoje rodzeństwo okazuje się być całkowicie innymi ludźmi, niżbyśmy tego od nich oczekiwali. I mimo, że nie miała z nim do tej pory jakichś bliższych kontaktów, czuła w głębi duszy, że akurat u niego mogłaby szukać oparcia i pomocy, której niewątpliwie bardzo teraz potrzebowała, mimo, że przez dłuższy czas nie chciała po nią sięgnąć. Była przekonana, że nie osądzałby jej za to, że ukrywała przed wszystkimi swoją przeszłość, bo on też nie był nigdy chętny do rozmawiania o swojej własnej. Mogła mu zaufać.

Wzięła głęboki oddech i wypuściła głośno powietrze z ust, zbierając się na odwagę.

– Pamiętasz, jak wczoraj zapytałeś się mnie, o czym mówię?

Syriusz w końcu oderwał wzrok od linii horyzontu i odwrócił się w jej kierunku.

– Pamiętam – popatrzył jej w oczy zaniepokojonym wzrokiem. – Chcesz mi o czymś powiedzieć?

Kolejny wdech i wydech.

– Nikt nie ma o tym pojęcia, i tak ma zostać, dlatego musisz mi obiecać, że mogę ci zaufać, i że nikomu tego nie opowiesz – powiedziała śmiertelnie poważnym głosem.

– Jeżeli nie chcesz tego mówić, to nie musisz. Zastanów się, bo potem możesz tego żałować. Ja nie będę na ciebie naciskał.

Znowu uderzyła w nią jego postawa. Nie spodziewała się kiedykolwiek ujrzeć tej odsłony Syriusza Blacka.

– Nie – zaprzeczyła. – Muszę komuś w końcu o tym powiedzieć, bo to zaczyna pochłaniać mnie od środka i nie wiem ile czasu dam radę jeszcze z tym żyć…

Teraz to on pokiwał głową, jakby doskonale rozumiejąc, co dziewczyna ma na myśli. Jednak jedna rzecz nie dawała mu w tej chwili spokoju.

– Dlaczego chcesz zwierzyć się akurat mi? Nie zrozum mnie źle… Z chęcią wysłucham i pomogę, ale nie sądzisz, że Evans będzie lepszą kandydatką?

– Myślę, że jesteś jedyną osobą, która to zrozumie… – uśmiechnęła się do niego nieśmiało.

Odwzajemnił ten gest i usiadł wygodnie obok niej.

– W takim razie słucham.

Zaczęła nerwowo bawić się rąbkiem swojej koszuli, nie wiedząc zupełnie od czego powinna zacząć. Najlepiej od samego początku pomyślała w duchu i po raz kolejny wypuściła ze świstem powietrze z płuc.

– Kiedy byłam na drugi roku moi rodzice zginęli, w wyniku ataku Śmierciożerców na nasz dom… – zaczęła, a Syriusz pokiwał współczująco głową na znak, że o tym wie. – Ale to nie pierwsze osoby, które straciłam, kiedy byłam dzieckiem… – powiedziała cicho, ale zaraz potem ktoś jej w brutalny sposób przerwał.

– Black!

Oboje obrócili swoje głowy o sto osiemdziesiąt stopni i zobaczyli idącego w ich stronę Remusa, który trzymał w ręku różdżkę i wyglądało na to, że był gotów użyć jej w każdej chwili. Na jego twarzy widoczna była złość i zaciętość, a widząc tą niebezpieczną mieszankę, Syriusz poderwał się z miejsca i ruszył mu naprzeciw. Dorcas po chwili poszła w jego ślady.

– Co jest, Luniek? Co się sta…

Nie dane mu było dokończyć, bo w następnej chwili poczuł na swojej twarzy uderzenie pięści Lupina. Odruchowo złapał się za nos i poczuł na dłoni ciepłą krew. Jego przyjaciel strzepał rękę z grymasem bólu zupełnie tak, jakby ten cios bolał go równie mocno jak Syriusza.

– Kurwa! – syknął Black. – Co to, do cholery, miało być?!

Remus popatrzył na niego spod przymrużonych powiek.

– To za Loraine. Nie próbuj nawet jej wykorzystać.

I odszedł, zostawiając Syriusza w stanie kompletnego osłupienia.

~ ~ ~

Po tym jak Syriusz otrząsnął się z wszechogarniającego go szoku i z pomocą Dorcas zatamował krwotok płynący z nosa, przeprosił szybko dziewczynę obiecując, że niedługo dokończą rozmowę i ruszył biegiem w kierunku zamku, gdzie kilka minut wcześniej zniknął jego przyjaciel. Jak przystało na prawdziwego Huncwota, w ekspresowym tempie pokonał wszystkie kondygnacje schodów oraz plątaniny korytarzy i już po chwili znalazł się w Pokoju Wspólnym Gryfonów. Przeczesał pomieszczenie swoimi szarymi oczami, a gdy nie zobaczył nigdzie w pobliżu Lupina, bez zastanowienia skierował swoje kroki na schody. Otworzył szarpnięciem drzwi dzielące go od swojego dormitorium i stanął w miejscu.

Lunatyk siedział na swoim łóżku, opierając łokcie na kolanach i trzymając się rękami za kark wpatrywał się w podłogę. Na pierwszy rzut oka widać było, że coś go gryzie i nie daje mu spokoju.

– Możesz mi w końcu powiedzieć co to miało być?!

Remus oderwał wzrok od dywanu i przeniósł go na Łapę. W jego oczach malowała się skrucha, ale były też ślady tej samej wściekłości, której wyraz dał nad jeziorem. Przez chwilę wpatrywali się w siebie, nie odzywają się słowem, aż w końcu Lupin ponownie wbił wzrok w posadzkę.

– Masz zamiar mi odpowiedzieć?

Syriusz ruszył się z miejsca i podszedł do przyjaciela szturchając go w ramię. Ten natychmiast zerwał się z miejsca i pchnął go w klatkę piersiową tak, że Black zmuszony był cofnąć się o krok i wymierzył w niego palcem.

– Zasłużyłeś na to – warknął.

Syriusz roześmiał się z niedowierzaniem.

– No to może oświecisz mnie co takiego zrobiłem, co zasługiwało na to, że mój przyjaciel postanowił nagle mnie pobić? – spytał z ironią w głosie.

– Nie udawaj idioty – powiedział. – Pocałowałeś Loraine.

Łapa roześmiał się jeszcze raz, ale tym razem o wiele głośniej.

– Nie śmiej się głupio – warknął. – Wiem jaki jest twój sposób działania. Uwodzisz jakąś naiwną laskę, która jest wniebowzięta, bo Syriusz Black postanowił zwrócić na nią swoją uwagę, bawisz się nią dopóki ci się nie znudzi, zostawiasz ją i szukasz kolejnej głupiej. Do tej pory się w to nie mieszałem, ale tym razem już przesadziłeś, stary. Nie pozwolę ci wykorzystać Loraine – powiedział stanowczo. – Myślałem, że jesteście przyjaciółmi, że ci na niej zależy...  – powiedział kręcąc głową. – Ale jak widać dla ciebie przyjaźń z dziewczyną jest kompletną abstrakcją – dodał.

– Wyjaśnijmy coś sobie… – powiedział stanowczo. – Po pierwsze, wcale nie mam zamiaru jej wykorzystać. Nie planowałem tego. Tak po prostu wyszło, więc się tak nie spinaj i trochę wyluzuj. Po drugie, wiem, co to znaczy przyjaźń z dziewczyną, bo to jest właśnie to, co łączy mnie z Mer. Tylko przyjaźń i nie poza tym. I po trzecie, myślę, że należą mi się przeprosiny, nie uważasz?

Lupin opuścił wzrok, ale się nie odezwał. W jego głowie toczyła się właśnie bitwa o to, czy powinien zaufać Blackowi czy też nie. Mimo wszystko byli jednak najlepszymi przyjaciółmi od ponad sześciu lat i znali się nawzajem na wylot. Remus doskonale potrafił wyczuć, czy któryś z Huncwotów kłamie, a w tym przypadku nic na to nie wskazywało. Westchnął głęboko odganiając od siebie nagromadzoną w nim złość.

– Pokaż mi ten nos – powiedział krzywiąc się na widok zakrwawionej twarzy chłopaka.

Mimo, że na pozór nie były to wcale przeprosiny, Syriusz właśnie tak zinterpretował te słowa i wystarczyły one, żeby wybaczył Remusowi. Nie mógł się przecież na niego obrazić za taką błahostkę jaką było uderzenie w twarz. To nie miałoby sensu.

Lupin podszedł do niego i sprawdził, czy nos przypadkiem nie jest złamany, jednak okazało się, że wszystko jest z nim w porządku. Widocznie nie był jeszcze tak wprawiony w bójkach, żeby wiedzieć gdzie zadać cios, żeby spowodować uszczerbek na zdrowiu. Wcale z tego powodu nie rozpaczał.

Gdy blondyn usiadł ponownie na swoim łóżku, Black podszedł do swojego kufra i wyciągnął z niego dwie pełne butelki Kremowego Piwa. Otworzył je jednym ruchem różdżki i podał jedną swojemu towarzyszowi. Ten w odpowiedzi uśmiechnął się lekko, uniósł naczynie i upił z niego dość spory łyk. Syriusz już miał pójść w jego ślady, kiedy jego butelka zatrzymała się w połowie drogi do ust. Otworzył szeroko swoje stalowe oczy i wlepił je w Remusa. Jak mógł tego wcześniej nie zauważyć?

– Zakochałeś się w niej, prawda?

~ ~ ~

Lily wpadła do dormitorium i podbiegła do swojego łóżka. Zgarnęła z niego do torby gruby podręcznik do Eliksirów, kilka pustych zwoi pergaminów oraz pióro z kałamarzem wypełnionym czarnym atramentem. Było sobotnie popołudnie i większość uczniów spędzało je poza murami zamku ciesząc się ostatnimi dniami lata, wylegując się na błoniach i nie robiąc nic pożytecznego, o ile do tej kategorii nie zaliczało się leżenie na plecach na trawie i bezczynne wpatrywanie się w chmury pływające po czystym, jasnoniebieskim niebie. Do tej grupy nie zaliczała się jednak rudowłosa Gryfonka, ale ona zawsze nieco odbiegała od reszty, więc nie było w tym nic nadzwyczaj specjalnego. Po kilku godzinach spędzonych w bibliotece na poszukiwaniach potrzebnych materiałów, postanowiła usiąść wygodnie w Pokoju Wspólnym i napisać wypracowanie na eliksiry, na jakże interesujący i fascynujący temat jakim było zastosowanie Eliksiru Wielosokowego. Wiedziała doskonale, że jutrzejszego wieczoru Loraine jak zwykle przyjdzie do niej z błagalnym spojrzeniem i miną zbitego psa i poprosi, żeby Evansówna pomogła jej z tym okropnym esejem. Wolała więc skończyć swoje już wcześniej. Nie mogła nic poradzić na to, że nienawidziła robić czegoś na ostatnią chwilę, bo nie mogła wtedy poświęcić temu należytej ilości uwagi i skupienia.

Już miała opuścić swoją sypialnię, kiedy ktoś znajdujący się w środku wypowiedział jej imię. Mary Macdonald stała w drzwiach prowadzących do ich wspólnej łazienki i uśmiechała się do niej lekko.

– Jak dobrze, że tutaj jesteś. Myślę, że jest coś, o czym jak najszybciej powinnaś się dowiedzieć…

Lily nie zdążyła jeszcze przyzwyczaić się do myśli, że ktoś nowy dzieli z nimi dormitorium. Od pierwszego września pierwszej klasy była tylko ona, Dorcas i Loraine. Przez te wszystkie lata, to pomieszczenie było miejscem tak wielu kłótni, przeprosin, płaczów, zwierzeń czy prywatnych rozmów, że dziwne było to, że nagle zamieszkuje w nim jeszcze jedna osoba, która nie ma o żadnej z nich zielonego pojęcia. To tak, jakby ktoś odważył się wtargnąć w ich sferę przyjaźni.

– Przykro mi, Mary, ale nie mam teraz na to czasu. Muszę napisać wypracowanie dla Slughorna…

I wyszła, zanim blondynka zdążyła choćby odpowiedzieć. Lily doskonale zdawała sobie sprawę, że nie traktuje Macdonald tak jak powinna, ale to wszystko było winą Pottera. Gdyby nie zdenerwował jej tak bardzo podczas ich wczorajszego szlabanu, nie wróciłaby rozwścieczona do Wieży Gryffindoru i nie byłaby tak wredna dla nowej znajomej. Jak zwykle całe zło sprowadzało się właśnie do tego chłopaka.

Wyklinając w myślach zarówno na niego, jak i na ten cały idiotyczny zakład, przez który nie mogła mu powiedzieć co sądzi o jego dziecinnym zachowaniu, usiadła na jednym z bordowych foteli i rozłożyła wszystko na małym stoliku przed sobą. Otworzyła księgę na zaznaczonej stronie i zaczęła szukać na zapisanej drobnym maczkiem stronie informacji nadających się do jej pracy, kiedy jej wzrok przykuło coś na jej pergaminie. Przeniosła na niego swoje spojrzenia i natychmiast otworzyła szeroko swoje usta oraz zielone oczy. Pióro wypadło jej z dłoni i spadło na podłogę. Na papierze same z siebie zaczęły pojawiać się litery zamieniające się w słowa, a w końcu w całe zdania, zupełnie jakby ktoś pisał na nim jakąś niewidzialną ręką. Dalej będąc w całkowitym szoku i osłupieniu przeczytała treść notki.

Na naszą randkę wolisz iść do Hogsmeade, czy może pragniesz zostać ze mną sam na sam w zamku?

Zaskoczenie w natychmiastowym tempie ustąpiło miejsca wściekłości. To znowu on. Czy on chociaż na chwilę nie może zostawić jej w spokoju?! Automatycznie podniosła wzrok i przeczesała nim dokładnie całe pomieszczenie w poszukiwaniu Pottera, ale ku jej szczeremu zdziwieniu znajdowała się w nim tylko ona i grupka trzecio, może czwartoklasistów, którzy pochłonięci byli grą w szachy czarodziejów. Z powrotem skupiła się więc na stoliku przed sobą i zamoczyła w atramencie sokole pióro, które przed sekundą podniosła z dywanu.

Z tego co pamiętam, a moja pamięć bardzo rzadko mnie zawodzi, nasz zakład, który poniekąd był tylko i wyłącznie twoim pomysłem mówi, że nie możemy ze sobą rozmawiać. I tak na marginesie… To, że ciągle o  czymś marzysz nie znaczy wcale, że przełoży się to na rzeczywistość.

Nie była do końca pewna czy zaklęcie, które Potter niewątpliwie rzucił na jej pergamin, przewidywało przeczytanie przez niego jej odpowiedzi, ale nigdy nie zaszkodzi przecież spróbować… Odczekała chwilę. A jednak! Kolejne słowa zaczęły pojawiać się przed jej oczami.

Zawsze warto trochę pomarzyć i nic bardziej mylnego, słońce! Nie możemy się do siebie odzywać, ale o pisaniu nie było nawet mowy. Nie martw się… Nic nie stoi nam więc na przeszkodzie.

W tym momencie wyraźnie zobaczyła w swojej wyobraźni obraz Jamesa, który puszcza jej po tym zdaniu oczko i uśmiecha się szelmowsko. Wzdrygnęła się na samą myśl o tym.

Mimo wszystko jednak wolałabym uniknąć tego niewątpliwego zaszczytu jakim jest komunikowanie się z tobą w jakikolwiek sposób. Poza tym, niszczysz mi w tym momencie użyteczny kawałek pergaminu! Spadaj już, nie mam na to czasu!

Miała nadzieję, że James wyczuje w tej wiadomości jej sarkazm i irytacje, bo tak właśnie by wyglądała, gdyby tylko mogła powiedzieć mu to w twarz. Jednak jego kolejna odpowiedź sprawiła, że ponownie rozejrzała się uważnie po całym Pokoju Wspólnym.

Nie zdajesz sobie nawet sprawy z tego, jak uroczo wyglądasz, kiedy próbujesz udawać, że jesteś na mnie zła. I jeszcze ten kosmyk, który masz przed oczami…

Faktycznie. Kilka włosów wydostało się z luźnego koczka na czubku głowy i zwisało teraz przed jej twarzą. Szybkim ruchem wsadziła niesforny kosmyk za ucho.

– Potter, ty chory psychopato… – mruknęła do siebie, zabierając się już za pisanie kolejnej zgryźliwej odpowiedzi.

Lecz w tym momencie stało się coś równie nieprawdopodobnego jak to, że litery same z siebie pojawiają się na jej papierze. Nagle na fotelu po drugiej stronie stolika pojawił się znikąd James Potter i patrzył na nią triumfalnym wzrokiem. A ona zdała sobie sprawę z tego, co właśnie zrobiła.

~ ~ ~

– Dorcas!

Dziewczyna stanęła pośrodku korytarza i rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu osoby, która wyrwała ją ze stanu głębokiego zamyślenia, który ostatnimi czasy zdarzał jej się nagminnie często. Zobaczyła jakiegoś chłopaka zmierzającego w jej kierunku, a po chwili wiedziała już kim on dokładnie jest.

Daniel Roberts w kilka sekund pojawił się tuż obok niej i uśmiechnął się szeroko. Bardzo chciałaby móc odwzajemnić ten drobny, przyjazny gest, ale nie mogła się na to zdobyć. Po tym, jak Syriusz zostawił ją samą na błoniach i pobiegł za Remusem, ponownie usiadła pod ogromnym drzewem i zaczęła się zastanawiać czy aby dobrze zrobiła decydując się na powiedzenie prawdy chłopakowi. A może to, że Lupin jej przerwał było znakiem? Znakiem, że powinna siedzieć cicho tak, jak do tej pory. Znowu była z tym wszystkim całkiem sama i nie widziała w tym momencie żadnego powodu by się uśmiechać.

Popatrzyła na chłopaka wyczekująco, a ten lekko się zmieszał i przejechał ręką po jasnych włosach.

– Tak właściwie to chciałem się ciebie o coś zapytać…

Nie odpowiedziała, czekając aż zacznie kontynuować.

– Jak się czujesz? – spytał z troską w głosie.

Mimo, że tego nie chciała, parsknęła w tym momencie śmiechem.

– Fantastycznie – odparła z sarkazmem. – Idę właśnie do dormitorium, żeby pomalować sobie paznokcie. Więc wybacz, ale sam widzisz, że niezmiernie się spieszę.

Przyspieszyła z zamiarem zostawienia go za sobą w tyle, ale chłopak nie chciał odpuścić i już po chwili szedł równym krokiem obok niej.

– Wiem, że nie jest ci łatwo, ale nie możesz w taki sposób odpychać od siebie ludzi…

– Co ty możesz o mnie wiedzieć… – kolejne parsknięcie.

– Twoja siostra, której nie widziałaś od dzieciństwa wraca nagle i nie chce mieć z tobą nic wspólnego. Mogę więc zgadywać, że wcale o tym nie zapomniałaś i jest ci strasznie ciężko, bo jesteś z tym wszystkim sama.

Stanęła w miejscu jakby jej stopy zostały wmurowane w kamienną posadzkę i patrzyła na niego oczami otwartymi tak szeroko, że przypominały trochę dwa złote galeony. Jej serce zerwało się do galopu  i poczuła, że traci grunt pod nogami, więc podeszła chwiejącym krokiem do ściany i oparła się o chłodny marmur. Daniel podszedł do niej i położył dłoń na jej ramieniu w uspokajającym geście. Natychmiast ją odtrąciła.

– Skąd… – wyjąkała. – Skąd ty o tym…

I wtedy do niej dotarło. Początek roku szkolnego. Impreza. Zbladła, a zimny pot oblał jej twarz.

– Dlaczego mi wtedy nie powiedziałeś? – spytała z wyrzutem. – Przecież pytałam się ciebie o czym rozmawialiśmy. Dlaczego, do cholery, wtedy mi nie powiedziałeś?! – fala złości zalała ją od środka. – Kto już o tym wie, co?!

– Uspokój się, Dorcas. Nikomu o tym nie powiedziałem. Tamtego dnia naskoczyłaś na mnie i zaczęłaś się zwierzać ze swojego życia. Kiedy już zaczęłaś mówić, to nie dało się ciebie powstrzymać. A potem, kiedy spytałaś się o czym rozmawialiśmy, nie wiedziałem co odpowiedzieć, więc skłamałem. Wyglądałaś na zdenerwowaną i nie chciałem, żebyś miała na głowie jeszcze to, że o wszystkim wiem. Nie chciałem cię zamartwiać, więc postanowiłem poczekać z tym, aż cała sprawa z Alice ucichnie, ale chyba się na to nie zapowiada. Od początku roku cię obserwuję i widzę, jak ciężko to znosisz. Odsunęłaś się od przyjaciół i zamknęłaś w sobie. Pozwól sobie pomóc…

– Czego chcesz? – warknęła natychmiast, gdy tylko Daniel przestał mówić. – Co mam zrobić, żebyś nikomu o tym nie powiedział?

Zdawała sobie sprawę z ogromnej desperacji, jaka bez wątpienia słyszalna była w jej głosie, ale w tym momencie zupełnie o to nie dbała.

– Spokojnie. Nie mam zamiaru nikomu o tym mówić… – powiedział spokojnym głosem, ale dało się w nim wyczuć nutkę zawodu, jakby nie spodziewał się, że dziewczyna może go o coś takiego posądzić. – Ale pomyślałem sobie, że może moglibyśmy się gdzieś razem wybrać i pogadać…

Spojrzała na niego ze zdziwieniem.

– Masz na myśli randkę? – wyjąkała, nie mogąc w to uwierzyć.

– Jeżeli tylko się zgodzisz… – uśmiechnął się lekko w jej stronę.

Odmowę miała już na końcu języka, kiedy w jej głowie rozległ się głos Syriusza. Jestem pewien, że ostatnie czego chce to to, żebyś była szczęśliwa. Przełknęła ślinę. W sumie to dlaczego miałaby mu odmówić? Wydawał się być miły i sprawiał wrażenie zmartwionego całą jej sytuacją. I mimo tego, że mógł wykorzystać jej zwierzenie przeciwko niej, nie zrobił tego. Chciał jej pomóc, a ona potrzebowała teraz pomocy bardziej, niż czegokolwiek innego. Była jak tonący, który byłby w stanie złapać się nawet i brzytwy, byleby tylko móc ponownie znaleźć się na pewnym lądzie. Gdyby się zgodziła, nie musiałaby opowiadać wszystkiego od początku i na nowo tego przeżywać.  Miałaby kogoś, kto wie w jakiej sytuacji się znajduje i nie osądza jej za to, że ukrywała to przez tak wiele lat. Poza tym… Dawno nie była na żadnej randce i zapomniała już jak to jest. Dlaczego więc miałaby odrzucić szanse na bycie szczęśliwą i rozumianą?

– Z przyjemnością – odpowiedziała, a na jej twarzy wykwitł pierwszy od kilku dni szeroki uśmiech.

~ ~ ~

           

2 miesiące wcześniej

W ciemnym, ponurym pokoju rozległo się głośne i niecierpliwe pukanie do drzwi. Wychylająca się przez okno dziewczyna odwróciła się powoli i uśmiechnęła do siebie z satysfakcją. Tylko jedna osoba w tym domu nie mogła od tak wejść sobie do jej sypialni.

– Wejdź, Bellatrix – odpowiedziała łaskawie.

Osoba po drugiej stronie nacisnęła klamkę i weszła do pomieszczenia, a jej twarz wykrzywiła się w grymasie niezadowolenia.

– Mówiłam ci już, żebyś zdjęła zaklęcia z tych drzwi. Nie mam zamiaru prosić cię więcej o pozwolenie – warknęła.

– Gdybyś wcześniej nie wpadała tutaj co chwilę szperać mi w rzeczach pod moją nieobecność, nie musiałabyś się teraz nimi przejmować – odparła obojętnym tonem, nie zawracając sobie głowy zdenerwowaniem swojej towarzyszki.

– Wiesz, że jednym ruchem mogę je zdjąć, prawda?

Alice uniosła brwi powątpiewająco.

– Czyżby? – zakpiła. – Więc dlaczego jeszcze tego nie zrobiłaś?

Bella spojrzała na nią spod przymrużonych powiek, a Clark wiedziała już doskonale, że ponownie udało jej się ją skompromitować i wjechać na jej dumę.  Mierzyły się przez dobrą chwilę spojrzeniem, a potem Lestrange opadła bezceremonialnie na łóżko, przykryte grubą, szmaragdową narzutą.

– Mam wiadomości – rzuciła niby od niechcenia mimo, że w środku już nie mogła się wprost doczekać chwili, kiedy zobaczy reakcję Alice na nowinę jaką jej przyniosła.

Blondynka roześmiała się jednak cynicznie.

– Czyżby w końcu ktoś uznał, że jesteś na to gotowa i powierzył ci jakieś zadanie? Nieprawdopodobne… Nie uważasz jednak, że to trochę upokarzające, że polega ono tylko na tym, żeby coś przekazać? I to w dodatku mnie?

Bellatrix zacisnęła mocniej dłoń na swojej różdżce.

– Nie nauczył się nikt, że nie pyskuje się do starszych i bardziej doświadczonych?! – warknęła.

– Oj Bella, Bella… – odparła spokojnym głosem. – Kogo próbujesz teraz oszukać? Obie doskonale wiemy, że w porównaniu ze mną, jesteś tylko marną imitacją Śmierciożercy. Doprawdy nie mam pojęcia jakim cudem udało ci się tutaj w ogóle wkręcić… –  pokręciła głową i udała, że się nad czymś głęboko zastanawia. – Ach tak! – powiedziała złośliwie – Już pamiętam. Twoja matka ci to załatwiła, a teraz uważasz się za zawodowego mordercę… – prychnęła.

– Nie zapominaj lepiej o tym, jak ty tu trafiłaś i kto szkolił cię przez cały ten czas – Bellatrix była co raz bliższa wybuchu.

– Nie zapominam, chociaż dalej jestem zdania, że dostałaś to zadanie, bo do niczego innego się nie nadawałaś, a że plątałaś się tylko pod nogami to musieli cię czymś zająć… – wzruszyła ramionami zupełnie tak, jakby właśnie nie spowodowała, że Lestrange zatrzęsła się cała ze wściekłości.

– Crucio! – wrzasnęła rozwścieczona.

Alice roześmiała się lodowato w momencie, w którym jedno z trzech zaklęć niewybaczalnych odbiło się od jej tarczy obronnej.

– Te czasy skończyły się wiele lat temu – powiedziała oschle, głosem wypranym z jakichkolwiek emocji, obracając w dłoniach swoją różdżkę wykonaną z włókna smoczego serca. – Więc co to za wieści? – zapytała jak gdyby nigdy nic.

Bellatrix najeżyła się jak dzika kotka. Nienawidziła być tak traktowaną, a tej smarkuli wydawało się najwyraźniej, że wszystko jej wolno, i że jest we wszystkim najlepsza. Ten czas musiał się jak najszybciej skończyć, a ona musiała zając jej pozycje. I akurat teraz nadarzyła się ku temu wprost idealna okazja.

– Jedziesz do Hogwartu.

Alice popatrzyła na nią z kpiącym uśmieszkiem na ustach.

– Jasne… A ty jesteś pupilkiem Voldemorta – parsknęła.

Wzruszyła ramionami.

– Jeżeli nie chcesz mi wierzyć, to już nie jest mój problem. Ja miałam tylko ci to przekazać.

Chwyciła leżącą obok księgę zatytułowaną „Tajniki czarnej magii” i otworzyła ją na stronie, gdzie włożona była czarna zakładka. Blondynka natychmiast wyrwała jej ją z ręki i zatrzasnęła z głuchym echem. Zmrużyła oczy.

– Dlaczego? – spytała podejrzliwie.

– Avery nie daje sobie rady z węszeniem – powiedziała Bellatrix, po czym w jej głowie stoczyła się walka o to, czy powinna mówić dalej. Jednak po krótkim zastanowieniu doszła do wniosku, że konsekwencje jakie mogła z tego wyciągnąć były zbyt wielkie, żeby móc podjąć się tego kroku.  – Jest jeszcze coś, ale Czarny Pan chce poinformować cię o tym osobiście – powiedziała, a w jej głosie dało się wyczuć cień zazdrości.

___________________

Witajcie! :* 

To najdłuższy rozdział jaki się tutaj ukazał. Ma on pełne 13 stron w Wordzie, podczas kiedy poprzednie znajdowały się w granicach 10-11. Także możecie być ze mnie dumni :) Jest też tutaj jak na mój gust dużo wątków, więc mam nadzieję, że nie byliście za bardzo znudzeni podczas czytania :) Na tej części kończy się również mój mały zapas notek, więc teraz będę już pisała na bieżąco... Mam nadzieję, że zdążę zrobić to na za dwa tygodnie :)

Wiem, że zakład Jily bardzo szybko się skończył i przepraszam za to, ale tak jakby inaczej mi nie pasowało...

Jest też jedna rzecz, która przyznam, że mnie zdziwiła... Poprzedni rozdział ma najmniejszą liczbę wyświetleń i komentarzy ze wszystkich, które do tej pory się tutaj znalazły.  Nie wiem czy to dlatego, że coś się dzieje z bloggerem czy jest jeszcze inny powód, ale mam nadzieję, że to nie dlatego, że przestało się Wam podobać to, co piszę... Ale mniejsza z tym :)

Zostawiam Was na kolejne dwa tygodnie i czekam na Wasze opinie :)

Pozdrawiam serdecznie :*

Veriatte