Rozdział 7

 Dla wszystkich, którzy czekali!

22 wrzesień

Słońce przestało być już łaskawe dla uczniów Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, którzy ku swojemu ogromnemu niezadowoleniu, nie mogli już dłużej spędzać leniwie swoich popołudni na nic nie robieniu na błoniach i zmuszeni byli do pozostania w chłodnych murach zamku, co dla nauczycieli okazało się doskonałą wymówką do tego, aby zadawać im jeszcze więcej prac domowych. W całej Anglii padało nieprzerwanie od ponad tygodnia, a tereny zielone dookoła Hogwartu zamieniły się w jedno, wielkie bagno, które nawet dla gajowego Hagrida nie było zbytnio zachęcające. Krople deszczu raz po raz uderzały w szyby i kiedy w pierwszych dniach mogło się to wydawać uciążliwe i wyprowadzające z równowagi, tak teraz było w pełni normalne i nikomu już nie przeszkadzało.

Tak było i tego czwartkowego poranka, kiedy w dormitorium męskim numer siedem trójka Huncwotów siedziała na swoich łóżkach i w akompaniamencie deszczu bębniącego w szklane okiennice zawzięcie o czymś dyskutowała. Już dawno powinni byli oni siedzieć na twardych krzesłach w sali Historii Magii, ale tylko Remus Lupin zdecydował się na uczestnictwo w niezwykle interesującym i absorbującym wykładzie profesora Binnsa na temat któregoś już z kolei buntu goblinów. Pozostali zgodnie doszli do wniosku, że mają na głowie o wiele ważniejsze sprawy. Niekoniecznie jednak takie same.

– Może zamienimy podłogę w Wielkiej Sali w lód? – zaproponował po chwili namysłu średniego wzrostu chłopak o mysich włosach i wodnistych oczach.

– Dobre – stwierdził siedzący po jego lewej Syriusz Black – ale już było. To nie może być jakiś tam żarcik, o którym wszyscy zaraz zapomną… To musi być coś wielkiego – zamyślił się szukając odpowiedniego określenia. – Epickiego. Takiego, żeby mogli napisać o tym w Historii Hogwartu, a za kilkadziesiąt lat nasze prawnuki miały się czym chwalić przed swoimi nudnymi znajomymi…

Peter pokiwał głową i oparł podbródek na dłoni. Już od dłuższego czasu próbowali wymyśleć coś, co zapadnie wszystkim w pamięci, ale jak na razie pergamin, który leżał na łóżku Blacka, był pełen przekreślonych pomysłów i żaden z nich nie nadawał się do realizacji. Syriusz rozejrzał się po dormitorium w poszukiwaniu natchnienia, lecz jego wzrok zatrzymał się na sąsiednim łóżku. Chwycił leżącą obok poduszkę i z całej siły rzucił nią w Jamesa, który natychmiast poderwał się do pozycji siedzącej.

– Cholernie jesteś pomocny, wiesz? – rzucił Łapa z sarkazmem, na co Potter wzruszył tylko ramionami i ponownie opadł na plecy. – Dałbyś sobie już z nią spokój, a nie chodzisz ciągle jakbyś był najnieszczęśliwszym człowiekiem na całym świecie, bo dziewczyna dała ci kosza. Weź się w końcu w garść – dodał z wyraźną irytacją w głosie.

– Zgłodniałem – rzucił tylko James i chwytając swoją szkolną torbę w ciągu kilku sekund zniknął za drzwiami.

Syriusz westchnął tylko z rezygnacją, kręcąc głową i zwrócił się do pozostałego w pomieszczeniu Petera.

– Widzę Glizdku, że zostaliśmy z tym sami…

Wypuścił ze świstem powietrze z ust i zaczął bębnić palcami o udo. Po chwili jednak jego źrenice rozszerzyły się i klasnął w dłonie tak energicznie, że Pettigrew aż podskoczył w miejscu.

– Mam! – uśmiechnął się szeroko, najwidoczniej niezmiernie z siebie zadowolony. – Pamiętasz jak pod koniec piątego roku uwarzyliśmy Eliksir Wielosokowy, bo chcieliśmy zamienić się w Filcha, żeby ten stary gruchot padł na zawał, kiedy się zobaczy?

– Co nie doszło do skutku, bo James wygadał się Evans, a ona poleciała prosto do McGonagall – streścił niemrawo Peter.

– Byliśmy wtedy młodzi i głupi i daliśmy się nakryć. Tym razem to się nie powtórzy, już ja tego dopilnuję.

– Nie chcę niszczyć twoich genialnych planów, ale uwarzenie Eliksiru Wielosokowego nie trwa tydzień… Poza tym nie mamy składników, a jak znowu podwędzimy je Slughornowi to McGonagall nas zabije.

– Przyznałbym ci rację, gdyby nie jeden mały szczegół…

Syriusz uśmiechnął się z błyskiem w oku i podszedł do szafki stojącej obok wejścia do łazienki. Stuknął w nią swoją różdżką mrucząc coś pod nosem i chwilę później przed jego oczami ukazała się dodatkowa szufladka na samym dole, której jeszcze przed sekundą tam nie było. Otworzył ją i po chwili wyciągnął z niej średniej wielkości buteleczkę z ciemnym płynem w środku. Była podpisana. „Eliksir Wielosokowy na specjalną okazję”.

– Jaka okazja może być lepsza, niż pokazanie się Huncwotów w zupełnie nowej odsłonie? – spytał Syriusz z szerokim uśmiechem.

~ ~ ~

Wyszedł z Wielkiej Sali i skierował swoje kroki ku sali profesor McGonagall. Historię Magii może i mógł sobie opuścić, ale nie chciał zadzierać z opiekunką swojego domu, zważywszy na to, że chciał zdawać Transmutację na tegorocznych egzaminach. Wyszedł zza rogu i od razu zderzył się z kimś idącym w przeciwnym kierunku. Gdy tylko zorientował się co się stało, schylił się, żeby pomóc pozbierać książki, które wypadły poszkodowanej dziewczynie z rąk. Lecz wtedy zobaczył przed oczami kasztanowo rude włosy i dotarło do niego, kim była jego towarzyszka. Zastygł z książką w ręku, którą Lily trzymała z drugiej strony. Wpatrywał się w jej zielone oczy i nie był w stanie wykonać żadnego ruchu.  Zapewne trwałoby to o wiele dłużej, gdyby Evans nie wyrwała mu swojej własności z rąk i nie spojrzała na niego wściekłym spojrzeniem. Wtedy przypomniał sobie to, co wydarzyło się dwa tygodnie temu i odwzajemnił jej wzrok. Wyminął ją i ruszył dalej, ani razu nie odwracając się za siebie.

2 tygodnie wcześniej

– Wygrałem!

James aż klasnął ze szczęścia. Wiedział, że to się uda. Musiało się udać. Oczywistym było, że Lily jest za bardzo uparta żeby sama z siebie się do niego odezwać, więc od początku zdawał sobie sprawę z tego, że musi ją odpowiednio podejść. Jak się okazało wystarczyło tylko drobne, huncwockie zaklęcie, pergamin, pióro i peleryna niewidka. Uśmiechnął się od ucha do ucha i z fascynacją obserwował zmiany zachodzące na twarzy Lily. Z wyrazu kompletnego zaskoczenia, zasłaniając sobie usta dłonią przeszła w niedowierzanie, a potem w jej oczach pojawiła się tak dobrze znana mu wściekłość, że widział już doskonale, co wydarzy się za kilka sekund.

– Wygrana poprzez oszustwo, wcale nie jest wygraną Potter – powiedziała i zaczęła zbierać książki ze stolika mimo, że usiadła przy nim kilka minut temu i dopiero co zaczęła pracować nad swoim wypracowaniem.

Nie mógł sobie teraz pozwolić na takie wymigiwanie się od ich zakładu.

– Tyle, że ja wcale nie oszukiwałem słonko. Odezwałaś się do mnie, co oznacza, że niedługo zaszczycisz mnie swoją obecnością sam na sam.

Puścił jej oczko.

– Nie ośmieszaj się i nie udawaj, że jesteś jakimś wielkim Sherlockiem Holmesem, bo wymyśliłeś sposób, żeby mnie wrobić. – Przewróciła oczami, ale zignorowała jego zaskoczoną minę na dźwięk tego nazwiska i kontynuowała. – Nie wiedziałam, że tu jesteś, więc oczywistym jest, że to się nie liczy. Poza tym nie uważasz, że to trochę żałosne? Że musiałeś uciekać się do podstępu, bo wiedziałeś, że innym sposobem nie masz szans na wygraną? Moim zdaniem zdecydowanie tak.

Zadarła głowę do góry i go wyminęła. Kiedy jednak postawiła nogę na pierwszym schodku prowadzącym do dormitoriów żeńskich jego dłoń zacisnęła się na jej nadgarstku. Pociągnął ją gwałtownie i tym sposobem sekundę później stała z nim twarzą w twarz, w odległości kilkunastu centymetrów. Zmrużyła oczy. Co on sobie w ogóle wyobrażał?!

– Odniosłaś się bezpośrednio do mnie, więc przestań się już wykręcać. W zakładzie nie było ani słowa o tym, że żeby wygrać musze być w odległości dwóch metrów i pięćdziesięciu siedmiu centymetrów od ciebie, muszę się na ciebie patrzeć i nie wiadomo co jeszcze.

– Widocznie następnym razem musze dokładniej określić zasady gry –warknęła.

– Bardzo proszę… – wzruszył ramionami. – Ale jak sama powiedziałaś „następnym razem”. A teraz przestań się już dąsać i zacznij się zastanawiać gdzie chcesz się ze mną wybrać – uśmiechnął się zawadiacko.

– Czy ty naprawdę jesteś aż takim idiotą? Nie dotarło do ciebie jeszcze, że nie mam zamiaru nigdzie z tobą iść? Nie padło mi jeszcze na mózg.

– Trzeba się było nad tym zastanawiać kiedy zgadzałaś się na ten zakład.

– Co mnie obchodzi jakiś głupi zakład Potter?! Na żadną randkę się nie wybieram, a w szczególności już na pewno nie z tobą. Nawet gdyby zależało od tego to, czy dostanę Powyżej Oczekiwań z Transmutacji, albo czy w zimie spadnie śnieg. Zrozum to wreszcie i daj mi święty spokój.

Wyrwała się z jego uścisku i ponownie ruszyła w stronę swojej sypialni.

James nie mógł w to uwierzyć. Zawsze był przekonany, że kto jak kto, ale Lily jest osobą bardzo honorową i mimo tego, że na pewno zrani to jej dumę, pójdzie z nim na wygraną randkę. Najwidoczniej jednak bardzo się co do tego pomylił. Nie mógł jej jednak pozwolić teraz odejść. Był coraz bardziej zdenerwowany jej ignorancją i miał dość traktowania siebie jako kogoś niedorozwiniętego umysłowo. Znosił jej obelgi, wyzwiska i zarzuty przez tak długi czas, że czara goryczy w końcu zaczęła się przelewać.

 – Wiesz co? – krzyknął, a ona zatrzymała się w połowie schodów i odwróciła pomału głowę w jego stronę.

– Dawaj – powiedziała głosem wprost ociekającym sarkazmem. – Oświeć mnie. Może w końcu z twoich ust wypłynie coś innego niż „Evans, umów się ze mną”, „Evans, wiem, że mnie kochasz”, Evans to, Evans tamto… – zaczęła wyliczać na palcach.

To sprawiło, że rozjuszył się jeszcze bardziej. Nie mógł sobie pozwolić na takie traktowanie. Nawet ze strony Lily. Podszedł bliżej i spojrzał w jej kpiące oczy.

– Masz rację…

– Bardzo dobry początek, brawo – przerwała mu w pół słowa. – Kontynuuj.

Zmrużył oczy.

– Masz rację. Może mi na tobie zależy. Może nawet za bardzo. Ale nigdy nie zrobiłbym niczego wbrew twojej woli. Zgodziłaś się na ten cholerny zakład? Zgodziłaś. Wiedziałaś co się stanie jak przegrasz? Wiedziałaś. A teraz jak zwykle próbujesz zgrywać wielce obrażoną, nadętą i wspaniałą panią prefekt Lily Evans, która nie może po prostu znieść myśli, że ktoś okazał się w czymś lepszy albo sprytniejszy. Myślę, że powinnaś zdać sobie w końcu sprawę z tego, że nie jesteś cholernych pępkiem całego wszechświata i nie każdy musi cię we wszystkim słuchać, bo naprawdę są o wiele ciekawsze rzeczy do roboty niż tylko ciągłe wysłuchiwanie czego nie wolno robić i jak powinno się zachowywać, żeby jaśnie pani była zadowolona.

Lily zmuszona była przyznać, że zaskoczyło ją nieco to, że James powiedział w jej stronę takie słowa, ale nie dała się zbić z tropu i jak zwykle zresztą natychmiast odpowiedziała atakiem na atak.

– Myślisz, że jesteś lepszy?! To nie ja uważam, że jestem najlepszym szukającym, najlepiej gram w quidditcha, najlepiej latam na miotle, jestem najlepszym czarodziejem, a każdy kto mi podskoczy jest tylko marnym pachołkiem, który staje mi na drodze. Jesteś hipokrytą Potter! Wytykasz mi, że nie jestem w stanie pogodzić się z przegraną, a sam nie jesteś lepszy! Ile razy mówiłam ci żebyś się ode mnie odczepił i znalazł sobie inną ofiarę?! Sto? Dwieście? Tysiąc?! I co? Przestałeś? Nie! A dlaczego?! Już ci mówię, bo wątpię, żeby twój skromnych rozmiarów mózg był w stanie dojść do takich skomplikowanych wniosków. Otóż nie potrafisz przyjąć do siebie myśli, że jakaś dziewczyna cię odrzuciła i to jeszcze na dodatek tyle razy! No bo jak to możliwe, że ktoś oparł się czarowi wspaniałego Jamesa Pottera?! – Zatrzymała się na chwilę, żeby zaczerpnąć powietrza. – I dla twojej wiadomości to nie, ja wcale nie mam problemów z przyznaniem się do porażki, ale tylko pod warunkiem że przegrałam w sposób uczciwy. Ale tobie to chyba nie robi zbyt wielkiej różnicy… No bo przecież wygrana to wygrana – prychnęła.

Jeżeli Lily myślała, że James teraz odpuści, to grubo się pomyliła. Mimo, że chłopak doskonale zdawał sobie sprawę, że wszyscy zgromadzeni teraz w Pokoju Wspólnym Gryfoni słuchają uważnie każdego wypowiedzianego przez nich słowa, żeby za niecałą godzinę cały zamek wiedział już o ich kolejnej kłótni, to nie miał najmniejszego zamiaru odejść teraz z podkulonym ogonem. Wręcz przeciwnie. Miał ogromną ochotę wygarnąć Lily wszystko, co gromadziło się w nich przez ostatnie lata. Cały gniew i frustrację.

– Błagam cie – zaśmiał się kpiąco. – Widzę co próbujesz zrobić i od razu mówię ci, że nic to nie da. Próbujesz zwalić całą winę na mnie, co zresztą robisz za każdym cholernym razem kiedy tylko nadarzy się okazja, żeby tylko nie widzieć, że to w tobie tak naprawdę tkwi cały problem. Jesteś zapatrzoną w sobie egoistką, która wszystko co widzi to czubek swojego własnego nosa i nie przejmuje się tym, że może kogoś zranić swoim zachowaniem!

Zeszła kilka schodów i stanęła tuż przed nim.

– Mówisz teraz o sobie? – zaśmiała się gorzko. – Biedny James, czuje się niekochany i niedoceniany, bo ktoś w końcu odważył się mu powiedzieć jak tak naprawdę się zachowuje. Czyli jak niedojrzały dzieciak, który tylko lata za ta idiotyczną piłką, mierzwi sobie włosy i myśli, że przez to jest nie wiadomo kim. Że wszyscy będą składać przed nim pokłony i bić się o pięć minut rozmowy. I tutaj grubo się mylisz! Tak naprawdę jesteś tylko żałosnym, zapatrzonym w siebie i rozpieszczonym dupkiem, który ma pod łóżkiem całą listę dziewczyn, które udało mu się zaliczyć! Posunąłeś się nawet do tego, że wykorzystałeś McKinnon, żeby tylko wzbudzić moją zazdrość! Nie sądzisz, że to było poniżej twojej godności? Oczywiście zakładając, że w ogóle takową posiadasz, co jest bardzo wątpiące. Przykro mi, ale prawda boli.

– Ile razy ci powtarzałem, że nic Marlenie nie zrobiłem?! To ona wrobiła mnie! I to ja niby zachowuje się niedojrzale?! Patrzcie tylko! No kto by pomyślał! – krzyknął. – To ja nie potrafię przyznać się do błędu, zamiast spokojnie porozmawiać tylko się drę i wrzeszczę i nie ma nawet mowy, żebym zamiast rozstawiać wszystkich po kątach i pokazywać, że wszyscy dookoła są za głupi, żeby zbliżać się do mnie na krok, po prostu przemyślał swoje zachowanie! Ale fakt! Zapomniałem, że mam zbyt wielką dumę i ego wielkości tego zamku i zamiast przyznać się do błędu i przeprosić, obracał kota ogonem i zwalał całą winę na innych!

Zmrużyła oczy i założyła ręce na piersiach w wyzywającym geście.

– Dlaczego wcześniej nie byłeś na tyle odważny, żeby mi to wszystko powiedzieć, co? Nagle przestałeś się bać, że po tym staniesz się dla mnie kimś jeszcze mniej ważnym? Chociaż to już raczej nie jest możliwe…

– Nie mówiłem ci tego, bo miałem jeszcze nadzieję, że może w końcu coś się w tobie zmieni i zrozumiesz wreszcie, że jesteś do mnie po prostu uprzedzona. Ale teraz dopiero widzę, że chyba nie mam na co liczyć, bo już zawsze pozostaniesz taką samą zapatrzoną w siebie egoistką, która zamiast patrzeć najpierw na siebie, czepia się tylko innych.

Pokręciła głową.

– Jesteś po prostu żałosny.

Odwróciła się i ruszyła w głąb schodów.

– Przynajmniej nie rzucam słów na wiatr! – krzyknął jeszcze, zanim drzwi od sypialni zatrzasnęły się z hukiem.

– No i na co się tak gapicie?! – warknął do grupki piątoklasistów, którzy uważnie obserwowali każdy jego ruch.

~ ~ ~

Stała przez chwilę w miejscu i patrzyła na chłopaka, który z każdą sekundą coraz bardziej się od niej oddalał. Po niespełna minucie otrząsnęła się jednak z zamyślenia i ruszyła w stronę szkolnej biblioteki. Takie zachowanie trwało już prawie dwa tygodnie i nic jak na razie nie wskazywało na to, że cokolwiek miało się w jakimś stopniu zmienić. W ciągu sześciu poprzednich lat jakie spędzili w Hogwarcie, kłócili się tyle razy, że najlepszy matematyk miałby problem, żeby je wszystkie razem zliczyć. Ale ich ostatnia ostra wymiana zdań była zupełnie inna od poprzednich. Lily chyba pierwszy raz usłyszała co tak naprawdę Jamesa o niej sądzi i co leżało mu na sercu przez cały ten czas. Zwykle wyglądało to tak, że ona wygarniała mu w twarz co myśli, on robił sobie z tego żarty, a ona mając już dość przebywania z nim w tym samym pomieszczeniu po prostu odchodziła jeszcze bardziej zbulwersowana niż na początku. Ten schemat powielał się już setki razy, więc nic dziwnego, że teraz oboje znaleźli się w zupełnie odmiennej sytuacji. Sytuacji, która wcale nie przypadła Lily do gustu.

Za żadne skarby świata nie powiedziałaby tego na głos, ale musiała przyznać, że zabolało ją to, co wtedy usłyszała z ust chłopaka. Po raz pierwszy ktoś skierował w jej stronę tyle oskarżeń i dopiero wtedy zrozumiała to, jak James musiał się czuć przez te wszystkie lata, kiedy to on był na jej miejscu i wysłuchiwał jej niekończących się tyrad. Kiedy tamtego dnia zatrzasnęła za sobą drzwi od dormitorium, dotarły do niej wszystkie zarzuty i zaczęła się zastanawiać, czy są one choćby w jakimś stopniu słuszne. Czy to naprawdę było możliwe, że to wszystko było prawdą? Że była hipokrytką, która zarzuca mu coś, co sama robi? Wnioski, do których doszła sprawiły, że musiała zaczerpnąć kilka głębokich oddechów.

Jednak to nie było wszystko. Dzięki tej kłótni wydarzyła się jeszcze jedna rzecz. Otóż Lily zobaczyła w nim coś, czego w życiu nie spodziewała się zobaczyć. Normalnego chłopaka. Nie zapatrzonego w siebie Pottera, który ciągle się popisuje, ale Jamesa, który ma uczucia takie jak każdy inny człowiek. Wiedziała, że nie było to zbytnio odkrywcze, ale mocno to nią wstrząsnęło.

Po mniej więcej tygodniu dotarła do niej również kolejna rzecz, do której nie przyznałaby się nawet, gdyby ktoś ją torturował zaklęciem niewybaczalnym. Przez poprzednie dwa lata tak bardzo przywykła to tego, że jest obiektem niekończącego się zainteresowania Jamesa Pottera, że teraz, gdy nagle się od tego uwolniła, zaczęło jej tego w jakimś małym stopniu brakować. Skończyły się próby podrywu i zaczepki, na które wręcz uwielbiała odpowiadać. Nie było sarkastycznych wymian zdań w Wielkiej Sali. Jednym słowem, jej życie z dnia na dzień stało się po prostu nudne.

Nie byłą idiotką. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że powinna go przeprosić i przyznać się do błędu. Ale niestety co do jednej rzeczy, James w zupełności miał rację. Jej duma jej na to nie pozwalała. Nie potrafiła zdobyć się na to, żeby wypowiedzieć to jedno słowo i dać mu satysfakcję z tego, że miał rację.

~ ~ ~

– Musimy pogadać.

Loraine aż podskoczyła. Syriusz stał zaraz obok drzwi klasy od Historii Magii i najwyraźniej czekał na nią już od jakiegoś czasu. Popatrzyła na niego i po chwili lekko kiwnęła głową. Ich relacje dalej nie miały się najlepiej. Co prawda oboje próbowali zachowywać się jakby nic się nie stało, ale średnio im to wychodziło i kończyło zazwyczaj na sztucznych uśmiechach i marnych próbach swobodnej rozmowy. Dla obojga z nich było to niezmiernie męczące, ale żadne jak do tej pory nie odważyło się jeszcze poruszyć tematu ich pocałunku, mimo, że wiedzieli, że to jest to, co należy w tej sytuacji zrobić.

Ruszyła za nim wzdłuż korytarza, a po chwili znaleźli się już w jakiejś opuszczonej klasie za rogiem.

– Oboje doskonale wiemy, że to nie może już dłużej trwać – powiedział Black jak tylko zamknął za sobą drzwi.

Pokiwała głową, bo zgadzała się z tym całkowicie.

– Myślę, że najlepiej będzie jak postawimy raz a dobrze sprawę jasno i będziemy w końcu mogli normalnie funkcjonować.

Dziewczyna odetchnęła z taką ulgą, jakby pragnęła to zrobić już od bardzo długiego czasu. Dopiero teraz, kiedy jej mięśnie się rozluźniły, zauważyła jak bardzo była spięta odkąd spotkała go pod klasą profesor McGonagall.

– Wreszcie… Możesz zacząć.

Parsknął śmiechem.

– Dziękuję za pozwolenie. Nie śmiałbym się nawet bez niego odezwać.

Zaśmiała się. Nie mogła nawet opisać, jak bardzo brakowało jej jego sarkazmu.

– No więc jesteś moją najlepszą przyjaciółką Mer. A tamta chwila nieuwagi, pocałunek czy jak inaczej chcesz to sobie jeszcze nazwać, w żadnym stopniu tego nie zmieniła. Przynajmniej jeśli chodzi o mnie... Nie mogę się już dłużej zachowywać się tak sztucznie, więc błagam cię miejmy to już z głowy, bo muszę powiedzieć ci co wymyśliliśmy dzisiaj rano z chłopakami…

Loraine nie wiedziała co powiedzieć, bo wszytko co przychodziło jej do głowy padło przed sekundą z ust Syriusza. Zamiast tego po prostu podeszła do niego i zarzuciła mu ręce na szyję. Przytuliła się do niego mocno i poczuła jak cały stres nagromadzony w niej przez ostatnie tygodnie nagle się ulatnia. Po chwili jednak odsunęła się i spojrzała na niego spod przymrużonych oczu.

– Ile razy już ci mówiłam, że masz przestać palić te cholerne fajki?

– A ile razy ci odpowiadałem, że to się nie stanie póki nie przestaniesz mnie wkurzać i nie będę musiał jakoś tego odreagować?

Przewróciła tylko oczami.

– Czyli mam rozumieć, że właśnie zakończyliśmy to całe nieporozumienie i w końcu zaczniemy znowu normalnie funkcjonować?

Pokiwała głową z szerokim uśmiechem od ucha do ucha.

– Nie mogłam się już doczekać aż się o to zapytasz... Bo już zaczynało mi się powoli nudzić.

– Czy ty właśnie przyznałaś, że życie beze mnie jest szare, nudne i bezwartościowe? No proszę... A już myślałem, że nigdy się nie doczekam tych słów.

– Ty już tak sobie nie schlebiaj Black. Lepiej zacznij gadać co to za wspaniały kawał wymyśliliście tym razem…

Przewrócił oczami i westchnął teatralnie.

– Jak zwykle cierpliwa... No ale dobra. Powiem ci, bo to jest po prostu najlepszy żart jaki ktokolwiek kiedykolwiek wymyślił. A ty będziesz nawet mogła wziąć w nim udział!

– Och, naprawdę? Jakiś ty łaskawy! Czym ja sobie zasłużyłam na taki zaszczyt? – spytała sarkastycznie.

Syriusz nie odpowiedział tylko patrzył na nią z szerokim uśmiechem przez kilkanaście sekund.

– Naprawdę mi ciebie brakowało Mer...

Odwzajemniła uśmiech.

– Mi ciebie też – odpowiedziała zgodnie z prawdą. – A teraz przestań już owijać w bawełnę i zacznij gadać.

~ ~ ~

Dorcas wyszła z Wielkiej Sali z Danielem u swego boku i razem ruszyli w stronę schodów na pierwsze piętro. Przez ostatnie tygodnie ta dwójka zdążyła bardzo się do siebie zbliżyć. Bardzo dużo rozmawiali. O wszystkim. Dorcas była niezmiernie szczęśliwa, że znalazła kogoś, z kim mogła szczerze porozmawiać o tym, co czuje w związku z całą tą sytuacją z Alice. W końcu nie musiała przed wszystkimi tego ukrywać i mogła się komuś wygadać. Bardzo jej ulżyło, kiedy Dan nie zaczął jej osądzać ani nie oceniać, tylko robił wszystko, żeby ją zrozumieć i wesprzeć. Nigdy nie sądziła, że znajdzie takie wsparcie w kimś, kogo tak naprawdę poznała niecały miesiąc wcześniej. Czuła się przy nim swobodnie i wiedziała, że może mu powiedzieć o wszystkim. Była wdzięczna, że po tych wszystkich okropnych rzeczach, które powitały ją w tym roku szkolnym, na jej drodze stanął ten chłopak. Odnalazła w nim przyjaciela i możliwe nawet, że czuła do niego coś więcej.

– Alice dała o sobie dzisiaj znać?

Jego troska sprawiała, że jej serce za każdym razem zalewała fala ciepła.

– Odkąd tylko powiedziałam ci o tej groźbie zadajesz mi to pytanie każdego dnia… Jesteś pierwszą osobą, której bym powiedziała, gdyby cokolwiek się wydarzyło – posłała mu ciepły uśmiech.

– Myślę, że ona chciała cię po prostu tak wystraszyć, żebyś dała jej spokój… Skoro to co mówiłaś o jej współpracy z Czarnym Panem jest prawdą, to przypuszczam, że ma ważniejsze rzeczy na głowie niż zemsta na tobie i to jeszcze za coś, co wydarzyło się tak dawno temu.

Westchnęła.

– Chciałabym być tego tak pewna jak ty… Ale myślę, że Alice nie jest kimś kto rzuca słowa na wiatr. Pozostaje mi więc chyba tylko czekać i przekonać się czy mam w tej sprawie rację…

Dan przystanął na jednym ze schodków i spojrzał na nią swoimi zielonymi oczami, w których czaiło się zmartwienie.

– Wiesz co o tym myślę, Dor. Nie powinnaś tak bardzo się tym wszystkim przejmować. Ona już nie jest tą samą osobą, niezależnie od tego jak bardzo byś tego chciała. Im szybciej uda ci się z tym pogodzić, tym szybciej będziesz mogła wrócić do normalnego życia. Nie możesz w nieskończoność za nią chodzić i próbować odnaleźć w niej swoją siostrę, bo jej już od dawna tam nie ma. Wiem, że łatwo mi to mówić, bo nie jestem w twojej sytuacji, ale uwierz mi, że staram ci się tylko pomóc… Czasami trzeba po prostu pozwolić komuś odejść. Ty pozwoliłaś odejść Rosalie dawno temu i myślę, że powinnaś się tego trzymać…

Pokiwała głową, bo w głębi duszy wiedziała, że chłopak ma w tej kwestii rację. Powinna odpuścić.

– Myślę, że nadszedł już na to odpowiedni czas… – powiedziała szeptem. – Ale najpierw muszę porozmawiać z nią po raz ostatni.

Wspięła się na palce i pocałowała go delikatnie w policzek.

– Dziękuję.

Uśmiechnęła się i zbiegła ze schodów w kierunku Wielkiej Sali.

~ ~ ~

Lekcje dzisiejszego dnia dobiegły już końca, więc Mary postanowiła się trochę zrelaksować. Weszła do swojego już nie tak bardzo nowego dormitorium, odłożyła torbę, a sama rzuciła się na łóżko. Chwyciła książkę leżącą na samej górze wieży znajdującej się na jej szafce nocnej i otworzyła ją na zaznaczonej stronie. Nie potrzeba jej było dużo czasu żeby całkowicie zatracić się w czytanym tekście. Od dawna wiedziała, że książki są jej najlepszymi przyjaciółmi. Z drugiej strony było to dla niej jednak trochę przykre. Nie miała nikogo, komu mogłaby się wygadać czy choćby wyżalić ze swoich problemów. Bo jak każdy takowe posiadała. Rodzice, którzy własne ambicje przełożyli na swoje dzieci. Siostra, która jest we wszystkim idealna. Przerabiała to już miliony razy. A jednak musiała to wszystko w sobie tłumić. Nie mogła liczyć na wsparcie z żadnej strony. Po cichu liczyła, że po zmianie dormitorium i towarzystwa w jakim się obraca będzie tylko lepiej. Chyba nigdy w swoim życiu bardziej się nie pomyliła. Co prawda dziewczyny nie były dla niej jakoś wyjątkowo niemiłe, nie obgadywały jej za plecami, nie były wredne czy złośliwe, ale nie zanosiło się na to, że połączy je coś więcej niż fakt, że razem mieszkają. Ale Mary była już do tego przyzwyczajona. Przez sześć poprzednich lat dzieliła pokój z dziewczynami, które traktowały ją jak powietrze i nawet nie zaszczycały jej rozmową. Dlatego nie była jakoś wielce rozczarowana sytuacją w jakiej się teraz znalazła, bo i tak była ona lepsza niż poprzednia.

Minęły dwa tygodnie odkąd wprowadziła się do dormitorium Lily, Dorcas i Loraine, ale do tej pory nie udało jej się jeszcze wytłumaczyć współlokatorkom dlaczego tak właściwie to zrobiła. Po kilku próbach zakończonych niepowodzeniem po prostu się poddała. Była zdania, że prędzej czy później wszystko im wyjaśni i może nawet je to do siebie zbliży? Zawsze warto jest mieć choć trochę nadziei.

Po mniej więcej pół godziny drewniane drzwi się otworzyły i do pomieszczenie weszła Lily, która była równie zamyślona co przez ostatnie kilkanaście dni. Mary zamknęła czytaną książkę. Nie miała pojęcia dlaczego, ale pomyślała, że powinna spróbować jeszcze raz. Zaczerpnęła powietrza do płuc.

– Lily? – zaczęła nieśmiało.

– Hmmm? – mruknęła rudowłosa nie odwracając się nawet, tylko ściągając z siebie bordowy mundurek szkolny.

– Masz teraz trochę czasu?

– Coś się znajdzie – odpowiedziała dalej na nią nie patrząc. – Chcesz o czymś pogadać? Mary zaczęła wykręcać sobie palce u dłoni.

– W zasadzie chciałam powiedzieć ci o tym już dawno, ale nigdy jakoś nie było dobrej okazji…

Tym zdaniem przykuła uwagę Evans na tyle, że ta w końcu zaszczyciła ją spojrzeniem swoich zielonych, zmrużonych oczu.

– Powinnam zacząć się martwić?

– Myślę, że zdecydujesz sama po tym, jak o wszystkim ci opowiem…

Lily podeszła do łóżka Dorcas, które znajdowało się dokładnie naprzeciwko łóżka blondynki i przysiadła na jego końcu.

– W takim razie zamieniam się w słuch.

Mary spojrzała na swoje dłonie. Od czego by tu zacząć?

– Wszystko sprowadza się do pytania, dlaczego tak nagle wprowadziłam się do waszego dormitorium…

Lily uniosła pytająco brwi. Nie lubiła zbędnego przedłużania.

– Zgaduję, że nie wiesz z kim mieszkałam wcześniej, prawda? – Evans pokręciła przecząco głową, a Macdonald westchnęła ciężko. – Czy nazwisko McKinnon cokolwiek ci mówi? – oczy Lily się zwęziły, co Mary uznała za wystarczającą odpowiedź na swoje pytanie. – Tak właśnie myślałam… Tak więc Marlena i kilka jej służek były moim towarzystwem przez sześć poprzednich lat. Jakoś to wytrzymywałam, bo starałam się nie mieć z nimi za wiele do czynienia. Chociaż musze przyznać, że dzielenie łazienki z kimś, kto potrafi siedzieć w niej godzinami tylko po to żeby być absolutnie pewnym, że kreska na jednym oku jest idealnym odzwierciedleniem tej na drugim jest bardzo męczące…

Macdonald aż wzdrygnęła się na samo wspomnienie tych wszystkich razy, kiedy zmuszona była iść na lekcje nie uczesana, bo drzwi łazienki były wiecznie zamknięte.

– Do rzeczy. Nie chce mi się wierzyć, że nagle zaczął ci przeszkadzać brak czasu na prysznic…

– Racja. – Mary powiedziała rzeczowym tonem. – Tak więc jakoś je znosiłam i nie wchodziłam z nimi w żadne konflikty, ale po powrocie w tym roku zaczęły już przechodzić same siebie. Szczególnie Marlena. Wymyśliła sobie plan, dzięki któremu chciała raz na dobre zdobyć Jamesa…

Lily natychmiastowo spięła się na dźwięk imienia Pottera. Puzzle w jej głowie zaczęły się pomału układać.

– Po tym, jak James rzucił ją pod koniec wakacji i na dodatek całował się z tobą na imprezie, Marlena… – przerwała, bo zobaczyła zaskoczenie wymalowane na twarzy rudowłosej. – Kiedy mieszkasz z kimś takim jak Marlena, wiesz naprawdę dużo rzeczy mimo, że o niektórych z nich wolałabyś nie mieć zielonego pojęcia – wyjaśniła. – Ale idąc dalej… Marlena strasznie się wtedy zdenerwowała i jej mózg zaczął pracować… W pociągu do Hogwartu wrobiła go w udawanie ich związku. Wymyśliła jakiś powód, dla którego jest jej to potrzebne, a żeby go przekonać powiedziała mu, że dzięki temu ty będziesz o niego zazdrosna. A jako, że każdy wie, jak bardzo James jest w tobie zakochany, zgodził się na taki układ. Po kilku dniach zdał sobie jednak sprawę z tego, że Marlena tak naprawdę wcale nie chciała mu pomóc w zdobyciu ciebie, tylko chciała go z powrotem dla siebie i się opamiętał. Rzucił ją mówiąc, że nie chce mieć z nią nic wspólnego, a to przelało czarę dla Marleny. Nie musiała czekać długo na swoją zemstę, bo już następnego dnia przyleciała prosto do ciebie i opowiedziała swoją niezwykle wiarygodną i dopracowaną w każdym calu łzawą historyjkę o tym, jak to James ją wykorzystał… Dzięki temu w końcu zdałam sobie sprawę, że nie mogę mieszkać pod jednym dachem z kimś, kto jest aż tak fałszywy, zakłamany i podstępny. Jak to mówią „z kim przystajesz takim się stajesz”, a ja naprawdę chciałam tego uniknąć…

Zamilkła i przyjrzała się Lily. Jej towarzyszka wyglądała tak, jakby ktoś wylał na nią wiadro lodowatej wody. Nie mogła uwierzyć w to, co przed kilkoma sekundami usłyszała. Gdyby wierzyć w to, co właśnie powiedziała jej Mary, a szczerze mówiąc nie widziała żadnego powodu, dla którego miałaby ona kłamać, to James przez cały ten czas mówił jej prawdę. On nie wykorzystał Marleny. To Marlena wykorzystała jego. Miał rację. A ona mu nie uwierzyła. Dotarło do niej, że sytuacja z McKinnon była jednym z jej argumentów podczas ich ostatniej kłótni. Co jeżeli reszta była tak samo błędna?

Zamknęła oczy i odetchnęła głęboko kilka razy. Nie mogła usiedzieć w miejscu więc wstała i ruszyła w kierunku drzwi, którymi weszła kilkanaście minut wcześniej. Złapała za klamkę, ale jej nie nacisnęła. Odwróciła się i spojrzała na Mary, która siedziała w tym samym miejscu i patrzyła na nią spokojnie. Nagle poczuła się wyjątkowo okropnie. Zdała sobie sprawę z tego, jak niemiło traktowała Macdonald podczas, gdy ona nie była niczemu winna. Chciała się tylko uwolnić z toksycznego towarzystwa, w jakim trafiło jej się przebywać przez tak długi czas. Nie mogła jej za to winić. Ani też za to, że powiedziała jej prawdę dopiero teraz, bo doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że umiejętnie zbywała ją za każdym razem, jak ta tylko chciała zacząć rozmowę. Kolejny raz tego dnia uderzyła ją myśl, że James miał rację.

Odetchnęła jeszcze raz i wysiliła się na skromnych rozmiarów uśmiech skierowany w stronę Mary.

– Dziękuję. Dzięki temu co powiedziałaś, coś sobie właśnie uświadomiłam.

Blondynka odwzajemniła uśmiech.

– Do usług.

Lily ponownie odwróciła się w kierunku drzwi i nacisnęła klamkę otwierając drzwi na oścież. Dalej jednak nie opuściła dormitorium. Coś dalej nie dawało jej spokoju.

– Przepraszam – wyszeptała jakby do siebie, ale Mary doskonale ją usłyszała. – Przepraszam za to, jak cię traktowałam. Nie zasłużyłaś na to. – Popatrzyła na nią. – Obiecuję ci, że nie będziesz drugi raz w sytuacji, kiedy jesteś niechciana w swojej własnej sypialni.

Popatrzyła na nią i tym razem jej uśmiech był stuprocentowo szczery. Wyszła, zamykając za sobą drzwi i zostawiając Mary samą. Kto by pomyślał, że jest jednak szansa na zawiązanie przyjaźni między nią a Lily… Uśmiechnęła się do siebie i wróciła do lektury.

~ ~ ~

Chodziła wzdłuż korytarza przed Wielką Salą. Widziała jak Alice wchodzi tam na kolację, więc prędzej czy później musiała ją w końcu spotkać. Wzięła sobie do serca to, co wcześniej tego dnia powiedział jej Daniel i postanowiła ostatni raz spróbować porozmawiać z siostrą i ją przeprosić. Była gotowa pozwolić jej odejść, ale przed tym musiała być absolutnie pewna, że zrobiła wszystko co w jej mocy, by ją odzyskać. Nie miała już siły na to, żeby nieprzerwanie myśleć o tym, jak naprawić relacje między nimi. Nie miała już siły starać się to zrobić, podczas gdy Rosalie nie chciała mieć z nią nawet nic wspólnego. Zdała sobie sprawę z tego, że czasami trzeba po prostu odpuścić. Pozwolić komuś odejść. Alice nie była dziewczyną jaką zapamiętała i Dorcas musiała się z tym pogodzić. Trochę jej to zajęło, ale w końcu dojrzała to tego, żeby dopuścić do siebie myśl, że nigdy nie będzie już tak jak dawniej. Po tej rozmowie postara się po prostu żyć dalej. I pozwoli Alice zrobić to samo.

Po raz kolejny obróciła się na pięcie i już chciała ruszyć ponownie w stronę ściany, kiedy z Wielkiej Sali wyszedł Avery, a zaraz za nim jej siostra. Stanęła w miejscu i czekała aż podejdzie bliżej.

– Musimy porozmawiać.

Alice spojrzała na nią a na jej twarz natychmiastowo wpłynął wyraz pogardy. Przyspieszyła korku nie odpowiadając. Dorcas ruszyła za nią.

– Proszę cię tylko o jedną, ostatnią rozmowę. Potem dam ci spokój. Będziesz mogła robić co tylko sobie chcesz i z kimkolwiek chcesz. Nawet jeżeli jest to Voldemort. Nie będę się do tego mieszać.

Blondynka odwróciła się do niej i zmierzyła ją nieufnym spojrzeniem spod przymrużonych oczu. Potem podeszła do pierwszych drzwi, które znajdowały się po jej prawej stronie i weszła do środka. Dorcas nie potrzebowała większego zaproszenia. Ruszyła w ślady siostry i zamknęła za sobą drzwi. Alice stała z założonymi rękami kilka metrów od niej i patrzyła na nią wyczekująco.

– Masz dwie minuty i nie chcę cię więcej widzieć.

Dorcas wypuściła powietrzem.

– Chciałam ci tylko powiedzieć, że bardzo cię przepraszam. Przepraszam cię za to, że osiem lat temu razem z rodzicami nie zrobiliśmy więcej żeby cię odnaleźć. I jeżeli nie chcesz mi powiedzieć co się z tobą wtedy stało, zrozumiem to. Przepraszam cię za to, że o tobie zapomniałam i żyłam normalnym życiem tak, jakbym nigdy nie miała siostry. Przepraszam cię za wszystko, Rosie… – w jej oczach pojawiły się łzy, których nie mogła kontrolować.

Nie wiedziała czego się spodziewała. Może tego, że zobaczy w jej oczach coś, co da jej jeszcze odrobinę nadziei? Że słowo przepraszam cokolwiek między nimi zmieni? Że Alice wszystko jej wyjaśni? Cokolwiek by to było, na pewno nie było tym, co w tym momencie zobaczyła. Wściekłość jakiej nigdy dotąd nie widziała. Alice podeszła do niej bliżej.

– Myślisz, że jak raz się rozpłaczesz i przeprosisz, to nagle rzucę ci się w ramiona i znowu będziemy siostrzyczkami, które wskoczyłyby za siebie w ogień?! Naprawdę jesteś aż taka naiwna?! – wydawała się być tym faktem niezwykle zaskoczona. – Zrozum w końcu, że dla mnie nie istniejesz – wycedziła przez zęby. – Skończyłam z tobą lata temu. Jesteś dla mnie po prostu nikim i nic już tego nie zmieni.

Alice wyciągnęła różdżkę z kieszeni szaty, a Dorcas widząc to automatycznie cofnęła się o krok. Clark wystawiła rękę przed siebie i wymierzyła w siostrę.

– Rosalie…

Tylko tyle zdążyła powiedzieć zanim jej ciałem wstrząsnął tak wielki ból, jakiego nie zaznała jeszcze nigdy w całym swoim życiu. Upadła na zimną, kamienną posadzkę, a kolejne fale cierpienia zalewały ją od środka. Próbowała zwinąć się w kłębek, żeby choć trochę sobie ulżyć, ale nie była w stanie wykonać nawet najmniejszego ruchu. Wszystko o czym mogła teraz myśleć to ból, który wypełniał ją całą. Od palców u stóp, aż po same końcówki włosów.

I wtedy wszystko ustało. Oddychała szybko, walcząc o każdy, najmniejszy oddech, a jej ciało oblały zimne poty. Po chwili poczuła zimną dłoń na swoim nadgarstku, ale nie miała wystarczająco siły, żeby choćby nią poruszyć. Końcówka różdżki wbiła się w jej skórę, a ból powrócił. Czuła się jakby ktoś nacinał jej rękę najostrzejszym ostrzem jakie ktoś kiedykolwiek wyprodukował. Kiedy po kilku minutach i to się skończyło, Dorcas poczuła, że przez ból jaki przed chwilą doświadczyła, zaczyna powoli tracić przytomność.

– Może teraz w końcu do ciebie dotrze, że Rosalie Meadowes już dawno przestała istnieć – warknęła Alice.

Głowa Dorcas opadła bezwładnie na podłogę, a ostatnie co ujrzała przed oczami zanim pojawiła się ciemność, to ociekający krwią napis „ALICE” na swoim przedramieniu.

___________________

 Witajcie ponownie po tak długiej przerwie!

Nie jestem w stanie nawet wyrazić tego, jak bardzo jest mi przykro, że Was zawiodłam. Musicie wiedzieć, że bardzo Was za to przepraszam i mam nadzieję, że jakoś mi to wybaczycie! 

Rozdział pojawił się z ogromnym opóźnieniem, ale pojawił się tak, jak obiecałam. I następne też będą się pojawiać, mimo, że na pewno nie w odstępach dwóch tygodni... Niestety, mimo, że bardzo bym tego chciała :/

Mam jednak nadzieję, że nie zraziłam Was do tego opowiadania tym długim czasem oczekiwania, i że rozdział przypadnie Was do gustu. W ostatnich dniach spięłam się w sobie i bardzo zmotywowałam i napisałam ponad połowę, więc śmiało mogę uznać to za niezły czas :) 

Jak zwykle z niecierpliwością oczekuję na wasze komentarze, i mam nadzieję, że opinię zostawi każdy, kto przeczytał! :)

Pozdrawiam Was serdecznie już w nowym roku! :*

Veriatte