Rozdział 9

29 wrzesień

Dorcas przestała w końcu bacznie obserwować każdy, nawet najmniejszy ruch siedzącej w odległym kącie Wielkiej Sali Alice i skierowała swoje spojrzenie w stronę Lily znajdującej się naprzeciwko niej i jedzącą aktualnie drożdżówkę z dżemem.

– To była ona – stwierdziła pewnie.

Evans westchnęła ciężko pod nosem i przewróciła oczami, nie odrywając wzroku od swojego talerza, a następnie popatrzyła na Meadowes ostrzegawczym spojrzeniem.

– Nie zaczynaj znowu – powiedziała głosem nie znającym sprzeciwu. – Minął tydzień, a ty cięgle to samo.

– No bo kto inny mógł zrobić coś takiego?! – podniosła głos, ściągając tym samym na siebie wzrok kilku uczniów siedzących nieopodal. – Czy ty naprawdę tego nie rozumiesz? Mam ci to napisać wielkimi literami? To. Była. Ona.

Kilka par oczu zaczęło się im przyglądać, więc Lily odczekała chwilę, do momentu aż przestały być w centrum uwagi dzisiejszego śniadania, po czym nachyliła się bliżej Dorcas i spojrzała jej w oczy.

– Nienawidzę jej tak samo jak ty, a za to co ci zrobiła najchętniej rozerwałabym ją na strzępy, ale nie masz żadnych dowodów na to, że to właśnie ona mnie zaatakowała. Takie są fakty – wzruszyła ramionami mając nadzieję, że to zakończy całą tą bezsensowną rozmowę, która powtarzała się cyklicznie od tygodnia.

Dorcas jednak nie miała zamiaru przerywać. Spojrzała na nią z niedowierzaniem i uchyliła lekko usta, jakby nie mogła uwierzyć, że jej przyjaciółka mówi poważnie. Czy ona naprawdę była aż tak ślepa? Czy naprawdę nie byłą w stanie połączyć ze sobą kilku oczywistych faktów? Wystarczyła przecież tylko odrobina logiki…

– Nie uważasz, że to, że ktoś dopadł cię zaraz po tym jak powiedziałam wam o wszystkim nie wskazuje jednoznacznie, że to moja psychopatyczna siostra?! – spytała ciszej niż poprzednim razem, ale już nieco ostrzej.

Lily zaczęła się już pomału denerwować.

– Masz mnie za idiotkę?! Dobrze wiem jak to wszystko wygląda! Ale myślisz, że dla mnie to jest łatwe?! Ostatnie co pamiętam z tamtego dnia to to, że pani Pomfrey kazała nam od ciebie iść. Potem nic. Czarna plama. Pustka. Wiesz jakie to uczucie kiedy budzisz się w Skrzydle Szpitalnym i nie masz zielonego pojęcia co się stało, jak się tam znalazłaś, ani kto cię tam przyniósł?!

Dorcas zeszła trochę z tonu, a jej wzrok złagodniał.

– Nie – przyznała. – Ale wiem jakie to uczucie, kiedy jesteś atakowana Cruciatusem i wszystko czego potem chcesz to móc zapomnieć o tym bólu, który wypełnia każdy nerw twojego ciała – powiedziała bez mrugnięcia okiem. – Więc z jednej strony powinnaś być wdzięczna losowi, że nie musisz tego pamiętać.

Lily położyła lewą rękę na jej dłoni.

– Wiesz jak bardzo jest mi przykro z tego powodu. Naprawdę – powiedziała zgodnie z prawdą. – Ale nie możesz zakładać, że to było to samo, co spotkało mnie. Nawet pani Pomfrey przyznaje, że nie ma pojęcia czym oberwa…

Dorcas przerwała jej w pół słowa nie dając dokończyć zdania.

– Ale jest przekonana, że to było jakieś czarno magiczne zaklęcie! – powiedziała uderzając wolną ręką w stół powodując, że sok dyniowy wzburzył się w jej szklance. – Czy to nie jest dla ciebie wystarczająca odpowiedź? Kto w tym zamku mógł użyć tego typu czarów? – uniosła pytająco brwi, ale Lily nie odpowiedziała. – No właśnie – powiedziała z satysfakcją.

Westchnęła z rezygnacją. Nie miała szans wygrać z Meadowes, która była całkowicie przekonana, że doskonale wie, co dokładnie miało miejsce w zeszłym tygodniu, po tym jak ona i Loraine zostawiły ją pod opieką pielęgniarki. Otóż jej teoria zakładała, że Alice w jakiś magiczny i błyskawiczny sposób dowiedziała się o tym, że powiększyło się grono osób znających jej prawdziwą historię i bojąc się, że może jej to w jakiś sposób zaszkodzić, w ramach zemsty zaczaiła się na Lily koło biblioteki, gdzie według Loraine Evans udała się zaraz po wyjściu ze Skrzydła. Potraktowała ją zaklęciem niewybaczalnym, a Lily straciła przytomność, a przy tym również i pamięć. I choć od kilku dni usilnie temu zaprzeczała, to nie mogła oprzeć się uczuciu gdzieś głęboko niej, że to było prawdopodobne. Nawet bardzo prawdopodobne. Jednak za każdym razem gdy słyszała ten głosik w głowie, skutecznie go zbywała. Chyba po prostu nie chciała uwierzyć, że była ofiarą tak czarnej magii, którą szczerze gardziła.

Przyjmując jednak, że wszystko co powiedziała Dorcas było prawdą, jak w takim razie znalazła się w Skrzydle Szpitalnym? Na to pytanie nikt nie mógł jej jak na razie odpowiedzieć. Nawet pani Pomfrey zmuszona była niechętnie przyznać się, że przysnęło jej się lekko w jej gabinecie kilka minut po tym jak skończył się czas wizyt i obudziła się dopiero, kiedy tajemniczy wybawca Lily zatrzasnął za sobą drzwi, nie zawracając sobie nawet głowy delikatnością. Przecież Alice nie wzięła jej po wszystkim w ramiona i nie zaniosła jej prosto do łóżka… Mogła to być jedyna osoba, która wiedziała co tak naprawdę się wtedy wydarzyło. Ale najwyraźniej nie chciała się ujawniać. Bo gdyby miała to zrobić, to już dawno by to zrobiła, prawda? Mimo, że Lily nie była pewna co jej się przydarzyło i czy w ogóle chciała to wiedzieć, to czuła, że powinna przynajmniej podziękować, bo przecież równie dobrze ten ktoś mógł uratować jej życie… A brak tej możliwości był czymś, z czym się jeszcze nie pogodziła. I nie miała takiego zamiaru. Bo w końcu nazywała się Lily Evans. Kto jak nie ona, miał dojść do prawdy?

– Lily!

– Loraine!

Blondynka opadła na miejsce obok Dorcas, złożyła ręce jak do modlitwy i popatrzyła na Evans zdesperowanym wzrokiem. Ta tylko westchnęła z rozbawieniem i odstawiła na bok myśli o wypadku. Doskonale wiedziała o co chodzi.

– No już – przewróciła teatralnie oczami z udawaną irytacją. – Dawaj te Eliksiry…

Loraine posłała jej pełne wdzięczności spojrzenie, sięgnęła do swojej torby i po chwili podała Lily krótki zwój pergaminu.

– Jesteś wielka. Ratujesz mi życie. Masz u mnie lekcje latania – powiedziała i zaczęła nakładać sobie na talerz sporą porcję jajecznicy.

– Dziękuję ci za tą wspaniałomyślną propozycję, ale nie sądzę, żebym skorzystała.

Loraine uderzyła się otwartą dłonią w czoło, jakby właśnie sobie o czymś przypomniała.

– No tak! Zapomniałam! Przecież ty na pewno wolisz, żeby to ktoś inny cię tego nauczył…

Poruszała znacząco brwiami, szturchnęła łokciem Dorcas i obie zachichotały pod nosem. Lily zbombardowała je obie wzrokiem.

– Chcesz sama to sobie sprawdzić? – uniosła wysoko brwi, a Loraine natychmiast przybrała kamienną twarz, choć jej oczy dalej się śmiały. – Tak myślałam.

Zagłębiła się w słowa napisane przez swoją przyjaciółkę, ale już po chwili musiała przerwać, bo z jej ust wyrwał się głośny śmiech.

– Aż tak źle? – Loraine spytała łamiącym się głosem.

Lily na chwilę przestała się śmiać i pokręciła głową.

– Nie o to chodzi… – zaczęła z delikatnym uśmiechem na ustach. – To jest całkiem dobre, tylko… – przygryzła wargę próbując przestać się uśmiechać. – Tylko to nie jest to wypracowanie, które mieliśmy na dzisiaj napisać… Nie chcę cię martwić ani nic, ale napisałaś o Kamieniu Filozoficznym, co jest dopiero na przyszły tydzień…

Blondynka wytrzeszczyła oczy, a na jej twarz przybrała wyraz przerażenia.

– Błagam cię Lily… Powiedz, że sobie ze mnie żartujesz – rzuciła błagalnie. – Przecież Slughorn mnie zabije, wrzuci do wielkiego kotła i zrobi ze mnie Eliksir Głupoty jak oddam mu nie to co trzeba – jęknęła.

Jednak Rudowłosa ściągnęła tylko usta, a Loraine złapała się za głowę i pokręciła nią nie mogąc w to uwierzyć. Spała tej nocy jakieś cztery godziny bo pisała to durne wypracowanie, żeby tylko pokazać Slughornowi, że nie jest tak bardzo beznadziejna z Eliksirów jak ten najprawdopodobniej sądził, a teraz okazuje się, że to wszystko było na marne. Mogła równie dobrze olać to wszystko i spać w najlepsze.

Rozejrzała się po pomieszczeniu i zerwała się od stołu.

– Kryjcie mnie przed Ślimakiem – rzuciła i już jej nie było.

Ruszyła w kierunku wyjścia, zostawiając za sobą Lily i Dorcas śmiejące się w głos zapominając o ich wcześniejszej rozmowie. Przekroczyła próg Wielkiej Sali i kilka sekund później wpadła przy schodach na Syriusza i jakąś średniego wzrostu dziewczynę o kasztanowych włosach i piwnych oczach, która wisiała mu na ramieniu i wpatrywała się w niego jak w obrazek, bez mrugnięcia okiem. Zatrzymała się przed nimi i z uniesionymi brwiami zmierzyła ją wzrokiem od góry do dołu, nie zawracając sobie nawet głowy jakąkolwiek dyskrecją. Black uśmiechnął się szeroko, nachylił się do swojej towarzyszki i wyszeptał jej do ucha kilka słów. Ta pokiwała głową, wspięła się na palce składając na jego ustach niezbyt delikatny pocałunek, i w końcu, ku uciesze Loraine, która stała tam jak słup ze zdegustowaną miną, oddaliła się od nich, nie zapominając oczywiście o posłaniu blondynce morderczego spojrzenia. Odprowadzała ją wzrokiem do momentu aż zniknęła w Wielkiej Sali i odwróciła się ponownie w stronę Syriusza.

– Wybacz, ale mam odruch wymiotny. Skąd ty w ogóle ją wytrzasnąłeś, co? – zapytała z niedowierzaniem. – Przecież to jakaś kompletna idiotka.

– Cieszę się, że ją polubiłaś. Nazywa się Yvonne Prince.

Mersey przewróciła tylko oczami.

– Nie ważne. I tak nie wytrzymasz z nią więcej niż tydzień, więc nie muszę wiedzieć jak ma na imię – rzuciła z sarkazmem.

Syriusz przyjrzał się jej uważniej.

– Ty chyba nie jesteś o mnie zazdrosna co, Mer? – zapytał powoli. – Myślałem, że wszystko już sobie wyjaśniliśmy…

Loraine prychnęła.

– Zazdrosna? Żartujesz? Zrozumiałabym jeszcze gdyby to był ktoś przystojny i inteligentny, ale że o ciebie? Chciałbyś…

Pokiwał powoli głową nie przestając jednak lustrować jej spojrzeniem.

– To dobrze.

Założyła ręce na piersi i popatrzyła na niego spod uniesionych brwi.

– Serio, Black. Nie schlebiaj już sobie. Po prostu myślałam, że wyrosłeś już z zarywania do swoich fanek…

Dopiero teraz odzyskał spokój.

– Ona nie jest moją fanką! – obruszył się. – Chyba – dodał po chwili zastanowienia na co Loraine przewróciła tylko oczami. – Ale nie martw się! Ty też sobie kogoś znajdziesz! Jak ładnie poprosisz to nawet mogę ci w tym pomóc!

Spojrzała na niego z politowaniem.

– Dlaczego sądzisz, że ja w ogóle kogoś chcę?

– Już tak nie udawaj, Mer – mrugnął do niej. – Każda dziewczyna kogoś chce…

– Znawca kobiet się znalazł, no patrzcie tylko! A nie przyszło ci może do tej twojej główki, że ja nie jestem jak większość dziewczyn?

– Uwierz mi, że już dawno się o tym przekonałem… Żadna inna nie opierałaby się tak długo urokowi jedynego i niepowtarzalnego Syriusza Blacka…

– Zawsze wspominasz też o najprzystojniejszym, najinteligentniejszym, najzabawniejszym i najlepszym. Coś ci się stało? – zakryła usta dłonią i zrobiła wielkie oczy. – Czyżby twoje ego zmalało?

– No i mamy powód, dla którego ciągle jesteś sama… Jesteś po prostu nieznośna – rozłożył ręce i wzruszył ramionami, czym zarobił sobie na kopniaka w piszczel. Syknął.

– Mamy też powód, dla którego jesteś głupi… Po prostu nie masz mózgu.

Przewrócił tylko oczami.

– Gdzie ty się tak w ogóle wybierasz? O ile dobrze pamiętam to lochy nie są na żadnym piętrze.

– Niestety nie zaszczycę dzisiaj Slughorna obecnością mojej wspaniałej osoby.

Parsknął śmiechem patrząc na nią z politowaniem.

– Nie napisałaś wypracowania, prawda?

Dlaczego on znał ją tak dobrze?!

– Nie widziałeś mnie dzisiaj – rzuciła tylko i wymijając go pokonała kilka pierwszych schodów prowadzących na pierwsze piętro.

– Ej, Loraine! – krzyknął za nią.

Odwróciła się i spojrzała na niego wyczekująco.

– Dzisiaj wieczorem nadszedł w końcu czas na realizację najlepszego żartu jaki kiedykolwiek widział ten zamek – uśmiechnął się z błyskiem w oku.

Pokiwała energicznie głową i ponownie zaczęła wspinać się ku Wieży Gryffindoru. Po chwili przed jej oczami stanął jednak obraz Syriusza i Yvonne całujących się przy niej kilka minut wcześniej. Co oznaczało to dziwne ukłucie w sercu, jakie wtedy poczuła?

~ ~ ~

– Widziałaś dzisiaj Blacka?

Lily weszła do dormitorium, rzuciła szkolną torbę na swoje łóżko, a następnie sama opadła na nie z wyczerpaniem. Jak dobrze, że ten dzień pomału się już kończył i zostało jej jedynie kilka lekcji. Nawet ona, która nigdy nie miała zbyt wielkich problemów z nauką, zaczynała pomału tęsknić za wakacjami.

– Yhym… – odpowiedziała nie odrywając wzroku od „Quidditcha przez wieki” i przewracając po chwili kartkę. Co z tego, że czytała tą książkę już jakieś milion razy? Mimo, że była zdania, że zna już każde słowo na pamięć, to i tak za każdym razem dowiadywała się z niej czegoś nowego.

– Co to za nowa laska? Kolejna naiwna? – parsknęła śmiechem jakby powiedziała coś niezwykle zabawnego.

– Yvonne Prince. Z Ravenclawu. Szósta klasa.

Wcale nie zaczęła dowiadywać się tego w momencie gdy tylko weszła rano do Pokoju Wspólnego Gryffindoru. Wcale.

– Myślałam, że rozpłaczę się ze śmiechu jak zaczęła do niego machać jak nienormalna w Wielkiej Sali, a jak już do niej podszedł to zaczęła go tak całować, jakby przynajmniej chciała go połknąć…

Loraine popatrzyła na Lily i wzruszyła ramionami.

– Za tydzień i tak będzie już następna…

Nastąpiła chwila ciszy, podczas której Evans głęboko się nad czymś zastanawiała.

– Jak ty to robisz? – spytała nagle przyglądając się dziewczynie, która oderwała wzrok od książki.

– Jak robię co? – uniosła pytająco brwi. – Jak czytam? – spytała z sarkazmem. – Normalnie. Łączę litery w słowa, słowa w zdania i tak w kółko…

– Zabawne – skwitowała Lily, na co Loraine parsknęła śmiechem. – Miałam na myśli jak to możliwe, że tak bardzo przyjaźnisz się z Syriuszem? Przecież on jest zaraz za Potterem drugą najbardziej irytującą, niedojrzałą i egoistyczną osobą na całym świecie!

Blondynka zamknęła w końcu czytaną książkę, odstawiła ją na szafkę nocną i usiadła naprzeciwko Lily. Westchnęła głośno.

– Mówisz tak tylko dlatego, że go nie znasz – powiedziała powoli i spokojnie.

– A jak mam niby chcieć go poznać skoro zachowuje się jak dziecinny idiota? – Evans spytała z niedowierzaniem w głosie.

– To tak jakbym nie chciała się z tobą zaprzyjaźnić bo wydajesz się być zarozumiałą kujonką, która wszystko wie najlepiej…

– Dzięki – żachnęła się Lily. – Miło w końcu dowiedzieć się co tak naprawdę o mnie myślisz.

Wiedziała, że Loraine tylko żartowała, ale mimo to od razu przypomniała jej się jej ostatnia kłótnia z Potterem. Czyżby on wtedy nie wypomniał jej wtedy czegoś podobnego? Egoizmu? Zarozumiałości?

– To tylko taki przykład. Tak samo jest z Syriuszem. Jeżeli nie poznasz go lepiej to zawsze będzie ci się wydawał kimś niewartym uwagi. I fakt, może jest lekko dziecinny i czasami trochę irytujący…

– Trochę? – wtrąciła Lily z ironią.

 – …ale na pewno nie jest egoistą – dokończyła Loraine puszczając mimo uszu jej uwagę. – Nie zdajesz sobie nawet sprawy z tego jak bardzo zależy mu na ludziach, których kocha. Nie dopuszcza do siebie wielu osób, więc na palcach jednej ręki można policzyć kto go zna. Naprawdę zna. A dla reszty jest tym, za kogo go uważają. Tak samo jest ze wszystkimi, Lily. Zawsze mamy dwa wybory. Możemy albo kogoś oceniać, albo go poznać…

Lily uniosła brwi i popatrzyła na nią dziwnym wzrokiem i z dziwnym wyrazem twarzy.

– Nie  myślałaś czasami żeby zostać jakimś psychologiem, terapeutą czy coś?

Zaśmiała się.

– Wezmę to pod uwagę jak już nie zdam za rok Eliksirów i dzięki temu nie znajdę żadnej innej pracy. I nie myśl, że nie wiem o co tak naprawdę pytasz – puściła jej oczko.

– O czym ty mówisz? – spytała Lily z zaskoczeniem. Niezbyt dobrze zagranym zaskoczeniem.

– Jeszcze się nie nauczyłaś, że nie tak łatwo coś przede mną ukryć? – westchnęła kręcąc głową. – Mogłaś od razu się spytać, czy z Jamesem mogłoby dać się wytrzymać, gdybyś chciała spróbować zacząć go tolerować i czy naprawdę jest taki jak myślisz…

– Ja nie… – zaczęła Lily, ale Loraine zgromiła ją wzrokiem pozbawiając ją tym samym ostatnich resztek jej gry aktorskiej. – Dobra – przyznała ze złością. – Może i przeszło mi to przez myśl.

Blondynka klasnęła w dłonie, dumna z siebie.

– Może faktycznie powinnam się zastanowić nad swoją przyszłości psychologa i olać te głupie Eliksiry… „Doradca do spraw wszelkich, Loraine Mersey.” – pokiwała głową do siebie. – Całkiem nieźle.

Lily spuściła wzrok.

– Więc? Nie każ wypowiadać mi na głos tego pytania…

Loraine wyrwała się z zamyślenia i spojrzała na rudowłosą.

– Więc dalej trzymam się zdania, że musisz kogoś poznać, żeby zobaczyć jaki naprawdę jest. Co prawda nie znam Jamesa tak dobrze jak Syriusza, ale coś tam o nim jednak wiem i zapewniam cię, że mylisz się w wielu rzeczach odnośnie niego. Obaj są całkiem wkurzający, ale są świetnymi przyjaciółmi…

Wydała z siebie nieokreślony dźwięk i opadła bezradnie na łóżko.

– Dlaczego ja po prostu nie mogę go nienawidzić tak jak kiedyś? – jęknęła. – Dlaczego muszę czuć to dziwne poczucie winy za każdym razem kiedy go widzę? Dlaczego czuję jakby wszystko co Potter powiedział podczas tamtej kłótni była prawdą, a ja jestem zwykłą hipokrytką? – zakryła sobie twarz dłońmi.

– Bo to prawda – powiedziała bez cienia zawahania Loraine.

Evans z powrotem poderwała się do pozycji siedzącej i uniosła wysoko brwi z niedowierzania.

– Słucham? – nie mogła uwierzyć w to co właśnie usłyszała.

Blondynka westchnęła patrząc przyjaciółce w oczy.

– Wiesz dobrze, że ja nie kłamię i nie owijam w bawełnę. Więc czego się spodziewałaś? Nigdy wcześniej ci tego nie mówiłam, bo nie chciałam cię denerwować, ale sądzę, że James miał sporo racji w tym, co ci wtedy powiedział. Oceniasz go tylko i wyłącznie przez pryzmat tego jak się zachowywał kilka lat temu i nie chcesz zobaczyć jak bardzo się od tamtego czasu zmienił. Bo on naprawdę się zmienił. A co jest jeszcze ważniejsze, on się zmienił dla ciebie – podkreśliła dwa ostatnie wypowiedziane przez siebie słowa. – Nie jestem jakimś ekspertem miłosnym czy coś, ale nie sądzę, żeby zależało mu tylko na odhaczeniu cię z listy… Możesz być teraz na mnie zła, ale takie jest moje zdanie.

Jeżeli to miało jej w czymś pomóc, to odniosło zupełnie odmienny skutek. Nie czuła się pocieszona ani podniesiona na duchu. Zamiast tego otrzymała kolejną dawkę zarzutów co do swojego zachowania i kolejną prelekcję o tym, jak to powinna dać Potterowi szansę.  Dlaczego wszyscy byli w tej kwestii przeciwko niej?! Dlaczego nikt inny nie widział tego, jak bardzo żałosny jest Potter?! Dlaczego nikt nie mógł powiedzieć jej „Tak, masz rację. James tylko z tobą pogrywa, a wszystko co o nim myślisz jest prawdą.”?!

– Czyli co? Myślisz, że powinniśmy nagle zostać najlepszymi przyjaciółmi? – zakpiła, nie mogąc sobie tego nawet wyobrazić, choć nie mogła narzekać na ograniczoną wyobraźnię.

Loraine wzruszyła tylko ramionami.

– Zrobisz jak uważasz. Ja uważam, że powinnaś zacząć od przeprosin.

~ ~ ~

– Oszaleliście, prawda? – spytała z nadzieją w głosie. – Powiedzcie, że to są tylko głupie żarty…

Popatrzyła się z nadzieją po dwóch pozostałych osobach zgromadzonych w tym dormitorium i nie mogła uwierzyć własnym oczom w to co widzi. Oni nie żartowali. Siedzieli tylko i patrzyli po sobie z szerokimi uśmiechami wymalowanymi na twarzach, najwyraźniej niezwykle zadowoleni zarówno z siebie jak i z planu, który opracowali. Oni naprawdę mieli zamiar to zrobić. Nawet dla niej to było zdecydowane przegięcie.

– Przecież Remus nigdy by wam na to nie pozwolił… – zamilkła i spojrzała na nich podejrzliwie ze zmrużonymi oczami. – Bo mu powiedzieliście, prawda?

Cisza. Opuściła ręce z niedowierzania.

– Po prostu w to nie wierzę…

Opadła na najbliższe łóżko kręcąc głową z bezsilności, a Syriusz postanowił wziąć sprawę w swoje ręce.

– Luniak dowie się w swoim czasie, czyli wtedy, kiedy nie będzie już odwrotu i jego gadanie w niczym mu nie pomoże – wyjaśnił, najwyraźniej mając nadzieję, że taka odpowiedź usatysfakcjonuje Loraine. Nie podziałało.

– Dlaczego myślisz, że wam w tym pomogę? – zapytała z nieudawaną ciekawością. – Może tego nie zauważyłeś, ale mimo, że jestem do dupy z Eliksirów, zależy mi jeszcze na ukończeniu tej szkoły – powiedziała z sarkazmem.

– To akurat bardzo proste pytanie – Syriusz machnął lekceważąco ręką w jej stronę. – W głębi duszy wiesz, że to jest po prostu epicki pomysł i nie odpuściłabyś sobie okazji, żeby być jego częścią.

Dziewczyna zaśmiała się głośno z bezradności, bo naprawdę nie miała pojęcia co oni sobie myśleli.

– Wy naprawdę padliście na głowę… Jak możecie w ogóle myśleć, że to ujdzie wam na sucho?

Tym razem to James postanowił odpowiedzieć. Kiedy tylko Black wtajemniczył go w ich najnowszy pomysł, od razu wiedział, że to jest to. To był wprost idealny sposób na choć chwilowe oderwanie się od całej tej sprawy z Lily.

– Sama wiesz, że Albi ma dość spore poczucie humoru – uśmiechnął się szeroko.

– A wy jesteście całkowicie pewni, że chcecie sprawdzać jego granice? – spytała z wyraźnym powątpiewaniem.

– Bez ryzyka nie ma zabawy! – krzyknął głośno Syriusz i przybił piątkę z Potterem.

Loraine przewróciła oczami i przygryzła wargę. Mimo, że uważała, że to najbardziej ryzykowna rzecz, jaką ktokolwiek kiedykolwiek mógł zrobić w Hogwarcie, to jednak zaczęła się nad tym zastanawiać. Chwilę potrwało zanim przerobiła wszystkie za i przeciw, a na koniec wymierzyła w nich palcem wskazującym.

– Jak mnie wyrzucą, pociągnę was na dno razem ze mną – mimo, że wypowiedziała te słowa na głos, jednoznacznie dając im do zrozumienia, że zgadza się na ich plan, to dalej nie mogła uwierzyć, że właśnie to zrobiła. – Będziemy razem zamiatać Pokątną bez cienia nadziei na lepszą przyszłość.

Black wzruszył tylko ramionami.

– Brzmi jak całkiem dobry plan. Co myślisz Rogasiu?

Okularnik udał, że się nad tym głęboko zastanawia. Po chwili pokiwał pomału głową jakby właśnie podjął ważną, życiową decyzję.

– Myślę, że mogę podjąć to ryzyko.

Loraine wypuściła głośno powietrze z ust. No to nie było już odwrotu.

– W takim razie powtórzcie mi proszę, z łaski swojej, jeszcze raz szczegóły tej wyjątkowo idiotycznej, ale całkiem zabawnej misji samobójczej…

Oboje uśmiechnęli się szeroko niezmiernie zadowoleni z tego, że udało im się wciągnąć do tego Loraine.

– Czyń honory Łapo.

Syriusz odchrząknął teatralnie, jakby przygotowywał się przynajmniej do mowy  państwowej i zaczął mówić.

           

~ ~ ~

Stała oparta o zimną, marmurową ścianę, i co chwila spoglądała w prawą stronę, w kierunku zakrętu korytarza oddalonego od niej o kilkanaście metrów. Założyła ręce na piersi i zaczęła ruszać nerwowo nogą. Dalej nie mogła uwierzyć, że to robi. To był przecież szczy głupoty. Ale było już za późno na odwrót.

Kiedy kilka minut później usłyszała echo kroków odbijające się od chłodnych kamieni, wyprostowała się pospiesznie, przygładziła dłońmi spódnicę i odetchnęła głęboko. Złożyła ręce przed sobą i czekała. Odgłos przybrał na sile, a po chwili ktoś wyłonił się zza zakrętu. Dziewczyna popatrzyła w jego stronę w celu wprowadzenia w życie opracowanego kilka godzin wcześniej planu działania, ale zastygła w miejscu z otwartymi ustami.

– Remus? – spytała autentycznie zaskoczona na jego widok.

– Loraine? – jej imię wydostało się z jego ust w tym samym momencie.

Stali w miejscu, oddaleni o jakieś pięć metrów i patrzyli przez chwilę na siebie, nie wiedząc za bardzo co się tutaj dzieje. W końcu Loraine przerwała panującą między nimi ciszę.

– Co ty tutaj robisz?

Chłopak się zmieszał. Uniósł prawą rękę i przejechał nią po swoich blond włosach.

– Miałem się tu spotkać z Jamesem i Syriuszem, żeby…

Loraine przeklęła siarczyście pod nosem.

– Co za kretyni – syknęła bardziej do siebie niż do chłopaka, mimo, że ten idealnie ją usłyszał. – Co ci powiedzieli?

Lupin spojrzał na nią lekko zdezorientowany.

– Podobno Dumbledore chciał z nami porozmawiać, bo…

Kolejne przekleństwo.

– Możesz mi wreszcie wyjaśnić o co tutaj chodzi? – spytał w końcu z irytacją, podchodząc trochę bliżej.

Westchnęła głośno kręcąc przy tym głową i ponownie oparła się plecami o ścianę.

– Zgaduję, że nie powiedzieli ci jeszcze o nowym kawale, prawda? – Nie musiał odpowiadać, bo jego spojrzenie mówiło wszystko za niego. – No więc właśnie znalazłeś się w samym środku jego realizacji…

Dezorientacja na twarzy Lupina wzrosła kilkukrotnie.

– O czym ty mówisz? Jakiego kawału? – Na jego twarzy pojawiło się lekkie przerażenie. – Co głupiego oni chcą tym razem zrobić?

Loraine przygryzła lekko wargę.

– Nie jestem pewna czy aby na pewno chcesz to wiedzieć…

Chłopak otworzył usta jakby chciał coś powiedzieć, ale w tym samym momencie ponownie dało się usłyszeć zbliżające się do nich kroki. Musiała coś wymyślić. I to już. Spojrzała na Remusa spanikowanym, a jednocześnie nie znającym sprzeciwu wzrokiem.

– To Dumbledore – powiedziała patrząc mu w oczy. – Nie pytaj dlaczego, ale musisz go czymś zająć, kiedy ja będę wyrywała mu jego siwego włosa.

Lupin wytrzeszczył na nią swoje miodowe oczy nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie usłyszał. Od razu zdał sobie sprawę, jaki rodzaj żartu planują jego przyjaciele. I bardzo, ale to bardzo mu się to nie spodobało.

– Nawet sobie nie myśl, że… – zaczął, ale zgromiła go wzrokiem. To nie był czas na sprzeciwy.

– Masz pięć sekund, więc albo zostajesz i wczuwasz się w rolę, albo się zmywasz i pozwalasz mi działać samej – powiedziała ostro szeptem.

Chciał odejść. Naprawdę chciał. Widać to było wyraźnie w wyrazie jego twarzy i spojrzeniu. Ale tego nie zrobił. Kolejne sekundy mijały, a on nie ruszał się z miejsca patrząc w jej zdeterminowane oczy. Nie chciał mieć z tym nic wspólnego i najchętniej zapomniałby, że w ogóle się o tym dowiedział.  W jego głowie toczyła się wewnętrzna walka, ale nie miał nawet szansy, żeby zobaczyć, która strona jego podświadomości wygrała tą bitwę, bo kroki stały się coraz głośniejsze, a kiedy ich właściciel pokonał ostatnie metry przed pojawieniem się na tym samym korytarzu co oni nie było odwrotu. Zrobił więc jedyną rzecz, która przychodziła mu do głowy. Nachylił się nad Loraine i złączył ich usta dokładnie w tym samym momencie, w którym Dumbledore wyłonił się zza zakrętu.

Nie była pewna które uczucie ogarnęło ją w większym stopniu. Zaskoczenie czy wściekłość. Co on sobie w ogóle myślał?! Jeżeli to był jego jakże genialny plan żeby zająć czymś Dumbledore’a to Loraine naprawdę nie miała pojęcia jakim cudem Remus był jednym z najinteligentniejszych o ile nawet nie najinteligentniejszym uczniem w całym Hogwarcie. Nawet gdyby nagle się rozebrał i zaczął tańczyć taniec hula przed dyrektorem, byłoby to w stu procentach bardziej skuteczne niż to co zrobił. Kiedy kilka sekund wcześniej dała mu wybór, była pewna, że jeżeli Remus jednak zdecyduje się zostać, to zajmie Dumbledore’a jakąś nudną gadką prefekta, co nie będzie w żadnym stopniu podejrzane. Ale nie, dlaczego miałby to robić, skoro zamiast tego mógł ją pocałować?!

– Ahhh te piękne czasy młodzieńczych miłości… – powiedział z szerokim uśmiechem dyrektor, gdy tylko znalazł się w zasięgu ich słuchu.

Gdy tylko do uszu Loraine dotarł dźwięk jego pogodnego głosu, natychmiast odzyskała swój zdrowy rozsądek, lekko odepchnęła od siebie Remusa i spłonęła rumieńcem zaraz po tym jak posłała mu mordercze spojrzenie. Ze wszystkich sił starała się unikać przenikliwych jasnoniebieskich tęczówek profesora i modliła się w duchu, żeby ktoś usunął jej to upokarzające wydarzenie z pamięci. Albo wtopił ją w marmurową ścianę. Albo zakopał pod ziemię. Cokolwiek.

– Przepraszam panie profesorze – Remus przejechał dłonią po włosach z zawstydzenia. – Trochę mnie poniosło.

Mimo, że była na niego niesamowicie wściekła za to, co zrobił kilkanaście sekund wcześniej, to w tym momencie była mu również ogromnie wdzięczna za to, że wziął na siebie zadanie odezwania się do Dumbledore’a, który po jego przeprosinach jedynie machnął ręką.

– Ależ nie ma za co, panie Lupin. Doskonale pamiętam jak byłem w waszym wieku i nie jestem hipokrytą. Tak właściwie to widziałem piętro niżej jakąś wolną klasę… – puścił mu oczko, a twarz chłopaka przybrała kolor purpury.

Kiedy tylko Loraine usłyszała ostatnie słowa dyrektora poczuła, że jej policzki płoną. Nie mogło już być gorzej. Nie było już gorszego możliwego scenariusza od tego, co właśnie miało miejsce. Wycofała się powoli z pola widzenia Dumbledore’a, żeby być jak najdalej od tej żenującej sytuacji i właśnie wtedy dostrzegła okazję. Przygryzła wargę i rzuciła szybkie spojrzenie w stronę Remusa, który jąkał właśnie jakieś zlepki słów w odpowiedzi. Teraz albo nigdy. Mimo, że prawdopodobnie już nigdy nie spojrzy w kierunku stołu nauczycielskiego podczas jakiegokolwiek posiłku, to przynajmniej mogła zrobić to, po co tak naprawdę tu przyszła. Wypuściła po cichu powietrze z ust i podeszła krok bliżej. Nie było już więcej czasu. Delikatnie złapała jednego, długiego włosa należącego do dyrektora i trzymając go jedną ręką odrobinę wyżej tak, żeby jego właściciel nic nie poczuł, dwoma palcami drugiej ręki szarpnęła go lekko w swoją stronę. Zacisnęła swoją dłoń w pięść i schowała ją do kieszeni, po czym podeszła bliżej Lupina. Odchrząknęła.

– Myślę, że powinniśmy już iść, Remusie – popatrzyła mu znacząco w oczy. – Pan profesor na pewno ma teraz na głowie o wiele ważniejsze rzeczy niż rozmawianie z nami…

Mężczyzna uśmiechnął się w jej stronę.

– Ależ proszę się tym nie martwić, panno Mersey. Będę miał jeszcze dużo czasu na porządkowanie moich książek według kolorów. Tak przynajmniej mogę się trochę odmłodzić – zaśmiał się ze swoich słów.

– Już i tak jest nam ogromnie głupio, że nas pan przyłapał – Loraine nie dawała za wygraną. – Chodź, Remusie – powiedziała lekko ponaglającym głosem, a chłopak pokiwał głową.

– Tak. Myślę, że to dobry pomysł. – uśmiechnął się do Dumbledore’a. – Dobranoc, panie profesorze.

I kilka sekund później już ich nie było. Starzec uniósł kąciki swoich ust, pogładził się po srebrzystych włosach i ruszył w stronę Złotego Gargulca.

~ ~ ~

– I jak poszło? – spytał Syriusz, kiedy tylko Loraine zatrzasnęła z wściekłością drzwi od jego dormitorium.

Nic nie mówiąc wyciągnęła rękę z kieszeni i rozprostowała przed nim palce. Gdy dobrze się przyjrzał, zauważył na jej otwartej dłoni jeden, cienki włos. Jego twarz się rozpromieniła.

– Wiedziałem, że mogę z tym na ciebie liczyć – uśmiechnął się szeroko i wziął od niej jej zdobycz.

Dziewczyna zmrużyła oczy i wymierzyła w niego oskarżycielko palcem.

– Ostatni raz odwalam za was całą brudną robotę, żebyście mogli potem zgarnąć wszystkie owacje. Nigdy więcej nie wciągaj mnie w coś tak debilnego.

Wzruszył tylko ramionami przyglądając się uważnie srebrzystemu włosowi.

– Tylko tak mówisz. Jak jutro rano zobaczysz efekty, od razu zmienisz zdanie.

Nie odezwała się. Przypomniała sobie natomiast żart Dumbledore’a o pustym pokoju i dotarło do niej, że Potter i Black mieli rację. On miał naprawdę duże poczucie humoru. Więc może, jeżeli szczęście będzie im sprzyjać, uda im się wyjść z tego płazem. Miała taką nadzieję, bo nie chciała sobie nawet wyobrażać konsekwencji jakie mogą ich, a również ją spotkać, gdyby tak się nie stało.

Odwróciła się na pięcie i miała zamiar opuścić już to pomieszczenie, ale Syriusz sobie o czymś przypomniał.

– Tak w ogóle to nie wiedziałem, że z naszego Remusa taki romantyk… – otworzyła szeroko oczy i popatrzyła w jego stronę. – Nigdy bym nie powiedział, że cię wtedy pocałuje.

Nie mogła w to uwierzyć.

– Byłeś tam?! Byłeś tam i o niczym mi nie powiedziałeś?! – uderzyła go z całej swojej siły w ramię.

Ten tylko wyszczerzył swoje białe zęby w jej stronę i wzruszył ramionami, jakby nie było w tym nic nadzwyczajnego.

– Musiałem sprawdzić, czy mój plan aby na pewno wypali. I musze przyznać, że poszło o wiele lepiej niż myślałem.

– O czym to mówisz? Jaki plan? Nie mogłeś zaufać mi na tyle, żeby nie musieć się upewniać, że zdobędę tego głupiego włosa?

– W tym akurat zaufałem ci stuprocentowo.

– Więc o czym ty mówi… – I wtedy zrozumiała. – Powiedz mi, że nie chciałeś nas zeswatać… – spojrzała na niego z mordem w oczach.

Kolejny raz wzruszył ramionami.

– Powiedziałem ci rano, że mogę pomóc ci kogoś znaleźć…

– Czy ty jesteś jakiś nienormalny?! – walnęła go pięścią w to samo miejsce co poprzednio. – Nie masz nic lepszego do roboty niż wpieprzanie się w cudze sprawy?! – kolejne uderzenie.

Kiedy znowu się zamachnęła, chłopak złapał ją za nadgarstek i unieruchomił jej prawą rękę.

– Ty nic nie rozumiesz.

Odepchnęła go od siebie wolną ręką i cofnęła się o krok.

– Niby czego? Że jesteś debilem? Uwierz mi, że doskonale to rozumiem.

Black pokręcił tylko przecząco głową.

– Dalej nie mogę tego pojąć, ale on cię lubi. Bardzo lubi.

~ ~ ~

Siedziała na szerokim parapecie w jednym z korytarzy na pierwszym piętrze i wpatrywała się w otulone delikatną, nocną mgłą błonia. Na zewnątrz nie było nikogo, a wszystko co się tam znajdowało, począwszy od wody w jeziorze po wielkie dęby, emanowało wszechogarniającym spokojem, co było kompletnym przeciwieństwem do tego, co aktualnie działo się w środku niej. Ciągła gonitwa uczuć i myśli.

Trzymała w ręku zgięty na kilka części kawałek pergaminu, na którym napisała kilka słów. I czekała. Nie była w stanie zrobić tego sama, więc powiedziała sobie, że jeżeli spotka tu jakiegoś Ślizgona, będzie to wystarczający znak, że powinna to zrobić. Powiedziała sobie też, że musi w końcu odpuścić. Musi pozwolić jej odejść.

 Alice nie była jej siostrą. Była kimś kto jest okrutny, bezwzględny i kto nie posiada żadnych uczuć poza nienawiścią, gniewem i pogardą. Nie mogła wiecznie szukać dla niej odkupienia, skoro ona sama nie chciała go uzyskać. Nie mogła ciągle mieć nadziei, że wszystko będzie jak dawniej, bo to nie była prawda. I Dorcas doskonale o tym wiedziała.

Ale niezależnie od tego ile razy to sobie powtarzała i ile razy słyszała to od innych, nie mogła do tej pory z wystarczającą skutecznością wprowadzić tego wszystkiego w życie. Nie mogła tak po prostu o niej zapomnieć i żyć jakby wcale jej nie spotkała. To było zbyt trudne i zdecydowanie zbyt bolesne. Jednak to, co stało się z Lily dało jej do myślenia. Nie mogła ciągle tkwić w błędnym kole. Musiała się z niego wydostać. I to jak najszybciej. Dlatego też, kiedy kilkanaście minut później na tym samym korytarzu pojawił się młodszy od niej wychowanek Slytherinu rozglądający się na boki bojąc się przyłapania na nocnych spacerach po zamku, Meadowes w zamian za niewydanie go nikomu zleciła mu przekazanie jej wiadomości do Alice Clark. A kiedy chłopak zniknął za najbliższym rogiem, Dorcas oparła się o zimny mur i przywołała w pamięci słowa, które w niej napisała. Po jej policzku popłynęła samotna łza.

           

Nie mogę zmienić tego, że byłaś, jesteś i będziesz moją siostrą. Dla mnie jednak zaginęłaś w dniu, w którym nie wróciłaś do domu i nigdy więcej cię nie widziałam.

Bo w ruszeniu naprzód wcale nie chodzi o wymazanie z pamięci tego co kiedyś miało miejsce. Chodzi natomiast o patrzenie w przyszłość, w pełni akceptując przeszłość.

___________________

Heeeej <3

Jestem z siebie dumna! Uwinęłam się z rozdziałem w niecałe trzy tygodnie, a większą jego cześć miałam już kilka dni po opublikowaniu poprzedniego! W porównaniu do tego ile musieliście czekać na dwa poprzednie, to chyba dobry wynik, nie sądzicie? Chyba wracam pomału do formy!

Sytuacja wygląda tak jak poprzednio - rozdział skończyłam przed chwilą i sprawdziłam go kilka razy, co jednak nie znaczy, że wyłapałam wszystkie błędy... Zrobię to jednak w najbliższej przyszłości tak jak i odpowiem na Wasze zaległe komentarze! Obiecuję!

A teraz chwilę sobie ponarzekam...

Zawsze myślałam, że z każdym kolejnym rozdziałem styl powinien się poprawiać, a rozdziały powinny być coraz lepsze... Teraz jednak doszłam do wniosku, że to nie jest koniecznie prawdą. Widzę zmianę między pierwszym rozdziałem a tym. Tylko, że to nie jest zmiana na lepsze. Czy tylko ja uważam, że początkowe rozdziały wychodziły mi lepiej, a teraz jest już coraz to gorzej? Sama nie wiem... Denerwuje mnie to, bo mimo tego, że chciałabym się doskonalić, to jest na odwrót... Może to tylko moja paranoja, ale nie mogę się jej pozbyć :/ 

Chociaż w sumie coś pewnie w tym jest, bo w ostatnim czasie znacznie spadła liczba wyświetleń bloga jak i kolejnych rozdziałów. Przykład? Pierwszy rozdział ma około 200 odsłon a ósmy 38. Jest też mniej komentarzy pod postami, a liczba obserwatorów zamiast rosnąć - zaczyna pomału maleć :/ Nie będę kłamać, że nie jest mi z tego powodu przykro, bo jest.

Wiem, że w dużej części jest to moja wina, bo robiłam ogromne przerwy między rozdziałami i  nie czuje się z tym najlepiej...

I nie. Wcale nie piszę tego, żebyście temu zaprzeczali. Po prostu musiałam to napisać i z siebie wyrzucić. A, że to jest miejsce na moje "przemówienie", to doszłam do wniosku, że mogę to zrobić właśnie tutaj.

Kolejną sprawą jest to, że bardzo chciałabym wiedzieć ile osób tak naprawdę czyta moje opowiadanie, bo wiem, że jest ich więcej niż te kilka przemiłych osóbek, które komentują  (kocham Was! <3). Dlatego też proszę wszystkich, którzy czytają, a nie chce im się zostawić chociażby kilku słów w komentarzu - o wypełnienie poniższej ankiety :) To pokaże mi ilu Was jest :) A jeżeli chcielibyście sprawić mi jeszcze większą przyjemność - serdecznie zapraszam do komentowania! To tylko kilka słów, ale nie zdajecie sobie sprawy z tego, jak bardzo one mnie cieszą!

ANKIETA 1 (KLIK)

I jeszcze jedna mała ankieta, dotycząca Waszej opinii o blogu :)

ANKIETA 2 (KLIK)

Bardzo proszę o szczere odpowiedzenie na obydwie sondy. Z góry dziękuję! :)

Dobra, koniec tego użalania się!

Mam nadzieję, że rozdział 9 się Wam spodobał i do przeczytania przy następnym!

Ściskam mocno i całuję <3

Veriatte